05/12/10

Scapou-se l´outonho






Chegou la niebe i l carambelo anriba apuis que gilou, formou camas fries i sgúbias. Ne ls beirales de ls telhados formórun-se pingones i parece que roubórun las stalaguetites a las minas de Santo Adrian.
Chegórun-me essas eimages brancas por anternete, mandadas por giente que assi i todo, debide cumigo l gusto por essas cousas simpres.
Siempre you digo, tomara que nebásse...
Bien bouba l debo parecer quando me respónden, bá fazíe-mos ua falta!
Inda sinto l cherrac de la niebe ambaixo de ls pies, de la nebada de Janeiro de l anho passado na Speciosa, quando quedei para partecipar nas Pandorcas! Farrapos a cair, lhuç branca que l sol nun se astrebe a zafiar i que cega las lhiebres i ls coneilhos, la lheinha a stalhar cun la chama, cumbidando a lhargos seranos.
Nun bos báiades yá que inda bamos a fazer uas torradas i a buer l augardiente! Las trasgas sacadas de l meio de la fogaça éran apertadas antre las manos antes de las apertáren ls caneiros i, la garrafa cun aquel líquido branco para calcer la caminada pula rue scura anté la cama, passaba na garrafa. Antes de buer, cadun passaba la mano para lhimpar l bucal, mais an ritual do que an eificácia de lhimpeza. Apuis, acabado l serano, se íban cun un bien passemos la nuite.
Siempre me bénen a la eideia estes tiempos de cousas poucas mas tan ricos de cumbíbio: Las cuontas de lhobos i de spritos que me fazien amouchar na cama pul friu i miedo que me causaban.
Mira, apuis que l dou cun la piedra na cabeça, l home nunca mais fui home i dában-l ataques que dezien que éran spritos.

Mais tarde antendi que l que el tenie era eipelepcie de l golpe ne ls miolhos...
Lhémbran-se-me estas cousas, siempre que quedo an siléncio, cumbersando cun ls castelhanos de l lhume, you que nunca me deito cedo.

Eiqui l friu tamien ten apertado. Hoije ye mais auga i aire que friu. Anquanto scribo i bou mirando atrabeç de ls bidros, beio las oulibeiras que lhuitan cun la bentaneira, eilhas que por séren grandes, mais barímban.
De tanto fungar l aire, chega-me eiqui un sonido de bater de fuolhas i galhos que mais parece de anubradas a traer ua carga de auga nas atrunadas, aqueilhas a que l botaban Nuossa Senhora a la puorta de l eigreija para que las zbiasse.
Béian-se las einaugas de las oulibeiras cumo se fússen beiladeiras a dar buoltas ne l Bira ó las rendas de ls dançadores ne ls lhaços, quando poulan para bater cun ls palos.

Hai ua houmidade que se carrega anriba de ls uossos que l mar i la sierra me trázen de Sintra, neste deimingo a cumbidar a assar castanhas i a buer un licor de fuolha de figueira ó cereijas brabas, a fin de serano.

3 comentários:

ACangueiro disse...

Delaide,
Pingones, un Bempuosta chamamos-le Candilores.

Solo bós para matar la murrenheira deste die.

A la purmanhana fui a un anterro de un camarada de la tropa de la mie eidade, andaba bien foi-se assi...yá puodes ber que la cousa nun fica nada bien.
La bida ye i yá se foi!

Beiso

ACangueiro disse...

"candilones"

Adelaide Monteiro disse...

La bida ye assi, amigo!
L die para ti para alhá de murrenhoso fui triste.
Yá quantá que nun bie pingones i fui un primo que me ls mandou pal Facebook.
Candilones ye un nome guapo i que retrata bien ls pingones, talbeç mais própio.

Beisicos,

Delaide

Delaide