31/10/11

Tradecional magosto 2011




Yá ye ne l próssimo deimingo l "Tradecional Magosto" dastanho (2011)

-Apuis de l almuorço l ajuntouro será ne l sítio de questume "Quinta da Marialva" spácio de las fiestas de la Bila de Corroios, terreiro cedido pula Junta de Freguesie, cumo ben sendo ne ls redadeiros anhos.

-La direcion de l'Associaçon que fai todos ls pruparos i logistica, nun se fizo rogada i ende bai a tener l assador, las castanhas i la pinga, l cumbíbio ten que ser feito por todos nós.

- Nun se squéçan, associados i associadas, amigos i cunterráneos de aparecer, la tue perséncia ye siempre bien recebida, todos nós gustamos de zanferrujar la lhéngua, tener amboras de ls amigos i de rebibir tiempos dantes.

-Todo sien pedir nada a naide, ne ls nuossos magosto nun se cobra nada puls bilhós nien se tira la palabra para cuontar ua lhona.
-------------------------------------------------------------------------------------

(Transcriçon dua anformaçon eiqui ( www.nialdelaboubielha.org ) publicada hai alguns dies.

Anformaçon als associados, familiares i amigos

Bien debrebe, neste site, uorgano oufecial de l’Associaçon bamos publicar mais detalhadamente toda l’anformaçon recebida de la direcion de l’Associaçon.
Mas l’Admenistraçon de l site cuidou por bien meter eiqui l tema de l magosto, para maior conhecimiento de todos i tamien para relhembrar l decidido na redadeira Assmblé Giral que fui la demuda (mudar) de l die de l magosto.
Todos ls associados, familiares, amigos i zenizienses, sabie por spriéncia própia que l magosto de “Todos os Santos” se fazie l die 1 de l més de Nobembre, puis nesse die, la tradiçon d’assar las castanhas, ls bilhós stá na raiç de la formaçon de la nuossa Associaçon (Ass. Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha).
I assi acunteciu pa riba de trés dezenas d’anos.
Solo que ls tiempos fúrun demudando, ls associados i sous familiares quedórun mais bielhos i até anfeliçmente alguns deixórun de star antre nós.
Cumo nun ye de stranhar, dadas las sues ouriges, ls associados son debotos i este die (dia de finados) ten un segneficado muito special, fazer besitas adonde repóusan an paç.
Assi sendo, yá d’alguns anhos a esta parte se benie sentindo la necidade de demudar este die, las pessonas querien fazer las besitas i l tiempo nun daba para star ne l magosto, cumbibir i assi alimentar esta chama de la tradiçon.
Un de ls deberes de la Direcion de l’Associaçon ye star atienta als deseios de ls sous associados i ancuntrar ls modos de sastisfazer todos, i fui neste sentido i cul salutar prepósito de mantener sana la cumbíbencia, que ls ancuontros i cumbíbios béngan cada beç mais associados i cunterránios, que perpuso i bien na redadeira Assmblé Giral que l tradecional magosto se passaba a fazer ne l purmeiro deimingo apuis l die 1 de Nobembre.
Assi sendo, i puosto l sclarecimiento, puis este testo solo ten esse oujetibo, astanho bai a calhar l die 6 de nobembre.
Agora l que deseamos ye que nun se squéçan , fágan las cuontas, que arrúmen bien ls dies i nun fálten al tradecional magosto.
L que mos aculhe nestes ajuntouros ye cumbibir, rebibir tradiçones, star culas nuossas gientes, muita alegrie i bilhós a ringalheira.

Saludos Zenízienses



Pul'Admenistraçon de l site
nialdelaboubielha@gmail.com

29/10/11

L suonho


ls perros lhádran i muorden l silenço a la nuite. L fumo que sal de l tiçon bota pequeinhas lhabaredas. Chiçpas strálhan na nuite que ateima an nun m'arrolhar l suonho que há de botar me a la cama.




28/10/11

Nomes que mos surprénden



Lhienda de la capielha de Nuossa Senhora da Beiga

Cunta la lhienda que un lhabrador andaba a arar nun lhugar, chamado Bal de Cóbo, próssimo dua grande fraga (rochedo).

De repiente, las bacas spantórun-se i agarrórun a fugir, quedando çpinduradas, pul arado.

L lhabrador bendo aqueilha çgráçia tamanha, cuntando culas sues bacas perdidas, puso l’aguilhada als ombros, i mirando pa l cielo, ambocou l nome de Nuossa Senhora... Que le acudisse naqueilha afliçon.

De repiente, sien saber cumo, biu las bacas salbas. Cunsidrou aqueilho cumo un milagro, i lhougo prometiu mandar custruir ua capielha ne l lhugar de la Beiga, que queda an frente, adonde isto acunteciu.

Drento de la mesma capielha inda hoije eisiste l quadro de la cena que la lhienda cuonta.

27/10/11

INATEL

..
PATRIMÓNIO IMATERIAL
.


.
La Fundaçon Inatel ourganizou, an cunjunto cula Comisson Nacional de la UNESCO, un Ancuontro subre Património Cultural Eimaterial cul tema “Tradiçones que Biben”, que decorriu de 13 a 16 de Outubre, ne l Inatel, na Foç de l Arelho. Neste Ancuontro, las anstituiçones de la sociadade cebil tubírun l'ouportunidade para amostrar i apersentar l sou trabalho an termos de salbaguarda de l patrimonho cultural eimaterial, promobendo la reflexon i sensibelizaçon pa l tema. “Pertual ye un paíç riquíssemo an patrimonho eimaterial de l qual debemos tener muito ourgulho”, dixe Fernando Guimarães, persidente de la Comisson Nacional de la Unesco, acrecentando que “para alhá de l fado, outras tradiçones poderíen justeficar ua candidatura a Património de la Houmanidade”. Fernando Guimarães falaba a la borda de l'abertura oufecial de l'ancuontro. L persidente de la Comisson Nacional de la UNESCO dixe inda que “l patrimonho eimaterial ye un eilemiento fundamental de l'eidantificaçon dua quemunidade”. Neste ancuontro stubírun an debate bários porjetos qu'eilústran la “riqueza” de l “nuosso patrimonho eimaterial”, cumo, l studo de l causo de ls caramonos de Santo Aleixo (Ébora Alanteijo) i ls sonidos tradecionales de l Nordeste Strasmuntano, perserbados pul Centro de Música Tradicional Sons da Terra, de Sendin, an Miranda de l Douro.

26/10/11

YÁ FALTA POUCO

Ls Quatro Eibangeilhos



L 1.º salimiento deste lhibro será l die 12 de Nobembre, a la tarde, na Lhibrarie Ferin (Rua Nova do Almada), an Lisboua. Un die destes yá darei anformaçones mais rigorosas quanto a la hora. Por agora, queda l anúncio.

La obra será apersentada pul Porsor Doutor Aires do Nascimento, de l Departamento de Studos Clássicos de la Faculdade de Letras de l'Ounibersidade de Lisboua i de l'Academie de las Ciéncias.




FICHA TÉCNICA

Títalo

Ls Quatro Eibangeilhos

Traduçon

Amadeu Ferreira

Ediçon

LBE – Loja da Bíblia Editorial, Lda.

Rua José Estêvão, 4-B

1150-202 Lisboa

Paginaçon i Design

Loja da Bíblia

Ampresson i acabamiento

dpi cromotipo

1.ª Eidiçon: Outubre 2011

ISBN: 978 989 650 101 3

Depósito Lhegal: 334120/11

Copyright © 2011 Amadeu Ferreira i LBE – Loja da Bíblia Editorial, Lda.




Nota subre la traduçon [cun que se ampeça l lhibro de Ls Quatro Eibangeilhos]

Esta traduçon fui feita antre 2001 i 2004 tenendo por assento la bersion an lhatin Biblia Sacra Iuxta Vulgatam Versionem, cunsante l’eidiçon de Deutsche Bibelgesellschaft, Stuttgart (1969,1994).

De la traduçon fui feita ũa fonda rebison antre 2004 i 2008 tenendo por apoio: la Nouae Vulgatae Bibliorum Sacrorum Editione, seguindo l’eidiçon de Deutsche Bibelgesellschaft, Stuttgart (1984, 1999), de NOVUM TESTAMENTUM Graece et Latine, dessa eidiçon habendo sacado tamien ls títalos; la Bíblia traduzida por João Ferreira Annes d’Almeida, an eidiçon de la Sociedade Bíblica.

Ũa nuoba rebison fei feita antre 2008 i 2010, agora yá solo para sacar algũas dúbedas i resolber alguns puntos formales, ende me habendo serbido de bárias traduçones, an pertués i noutras lhénguas, an special la Bíblia Sagrada, edição de la Difusora Bíblica – Franciscanos Capuchinhos, Lisboa/Fátima.

Quiero agradecer, an special, l apoio siempre recebido de la Sociedade Bíblica, na pessona de l sou secretairo giral, Dr. Timóteo Cavaco, i al Dr. Inocência Pereira que, anquanto diretor de l jornal Mensageiro de Bragança, publicou partes amportantes desta traduçon an 2002 i 2003.

Las antroduciones a cada un de ls Eibangeilhos son de la repunsablidade de la Sociedade Bíblica.

Amadeu Ferreira




24/10/11

Música - LHEGION OURBANA - Tiempo Perdido

Legião Urbana - Tempo Perdido

To ls dies quando çperto
Nun tengo mais
L tiempo que passou,
Mas tengo muito tiempo.
Tenemos to l tiempo de l mundo.

To ls dies
Antes de drumir
Lhembro i squeço
Cumo fui l die.
Siempre abante!
Nun tenemos tiempo a perder.

Nuosso sudor sagrado
Ye bien mais guapo
Qu'esse sangre agre
I tan sério
I selbaige, selbaige,
Selbaige!

Bei l sol
Dessa manhana tan cinza.
La tempestada que chega
Ten l quelor de ls tous uolhos
Castanhos.

Anton, abraça-me fuorte
I diç mais ũa beç
Que yá stamos
Çtantes de tudo.
Tenemos nuosso própio tiempo,
Tenemos nuosso própio tiempo,
Tenemos nuosso própio tiempo.

Nun tengo medo de l scuro,
Mas deixa las lhuzes
Acendidas agora.

L que fui scundido
Ye l que se scundiu,
I l que fui pormetido,
Naide pormetiu,
Nien fui tiempo perdido.
Somos tan jóbenes,
Tan jóbenes, tan jóbenes!

Cumo serie l Windows an mirandés?

Bei cumo poderie ser l Windows an mirandés... Será un suonho?

23/10/11

LHÉNGUA MIRANDESA - Amadeu Ferreira

.
CGETMAD – CAPÍTULO DE OUTONO
.



Este bídeo ye un decumiento amportante dun de ls momientos mais seneficatibos de l Capítulo de Outonho que se rializou onte an Mogadouro.
L HOIJE dá cula sue apersentaçon, mais un cuntributo pa la preserbaçon de la nuossa stória, de la nuossa cultura, de la nuossa giente.
La cunfrarie nun trata solo de comes i bebes, cumo se puode superficialmente pensar, mas d'arte, de cultura. La lhéngua mirandesa, na pessona dun de ls sous mais eilustres studiosos, mereciu neste Capítulo, ua houmenaige que bien merecen.
Momientos cumo este, nun de ls templos mais amblemáticos de l Praino, l'eigreija de San Francisco, an Mogadouro, son momientos únicos. Quando bemos ua eilustre mirandesa – la pintora Balbina Mendes, ler poesie mirandesa i un eilustre scritor i poeta de la nuossa léngua ser antronizado cumo cunfrade de mérito, por ua cunfrarie que tan eilustres cunfrades ten, solo mos podemos sentir cuntentos i ourgulhosos de ser mirandeses.

22/10/11

L Corneteiro de D. Fonso Anriqueç


Nun quemantairo ende para baixo, Leonardo Anton (biba, un abraço!) dezie que la culpa de la crise esta era de l corneteiro de D. Fonso Anriqueç. You, cumo nunca an tal habie oubido amantar, tirei-me de cuidados i fui, anton, a saber qu'habie fazido l home para sbarrulhar todo l que sou amo habie tenido tanto trabalhico para poner de pies i le tornar a antregar als de fuora l mando neste cantico de l Ouropa.
Rialmente, se nun fura por bias de l lhafrau de l corneteiro esse, nun íbamos agora als bolcos por esta ribanceira abaixo, sien saber muito bien adonde bamos a dar culas costielhas. La cuonta fai santido i, cun licença de l amigo Leonardo, cunto-bos-la you, que yá quantá que nun le boto eiqui un scrito.
Diç que antigamiente, ne l tiempo de ls reis i de las rainhas, an que las pitas tenien dientes, diç que, anton - l storiadores que me perdónen se bou a dezir algun çparate - quando se cunquistaba ua cidade, era questume todo mundo de l eizército ambasor tener parte ne l "saque". Mas nun era assi de qualquiera maneira: solo se podie ampeçar a arrebanhar l que se ancuntraba quando l quemandante d el eizército, l rei, disse l'orde para ampeçar i acababa quando l rei mandasse parar. Ora, essas ordes éran dadas pul corneteiro de l rei: un toque para ampeçar i outro, çfrente, para parar.
Muito bien. Diç que, anton, quando l eizército de D. Fonso cunquistou Lisboua, aquilho staba todo mundo culs pios ne l "arrebanhadeiro" que se iba a seguir, que Lisboua yá naquel tiempo tenie fama de haber muito adonde botar la mano.
Pus si senhor, arrumbadas las puortas i alhebantada la bandeira Pertuesa, D. Fonso chamou anton l corneteiro i dixo-le que a tal hora dira l toque para ampeçar i que al streponer l sol dira l toque para parar. Ora, l nuosso heirói, l lhafrau de l corneteiro, a la hora treminada si dou l toque para ampeçar, mas apuis, mius homes, bós manginai-bos, un pouca-roupa "de l norte", la purmeira beç an Lisboua i cun licença para botar la mano al que se le antolhasse, aquilho l home passou-le cumo al de Ruolos, cegou-se culas riquezas i culs ancantos de la "moirama" i, bardinote, amborrachou-se, anrodelhou-se ne ls béus de ua filha de Maomé, perdiu-le l tino a la corneta i squeciu-se-le de tocar para parar.
De maneira que, i cumo manda la lei de D. Fonso que naide dá fé de haber sido "rebogada", zde aquel tiempo, aquilho an Lisboua ye un ber quien arrebanha más i quien ye capaç de ajuntar l "saque" más taludo.
Anté hoije!

20/10/11

Pensamiento

Cheguei a pensar por bezes : l que bálen poemas que solo ténen dues ou trés quadras ou solo ua ? Son curtos demais !

Mas dou-me para ir a ber la Mensaige de Pessoa, hoije, (que só tengo inda an pertués ou anton an francés ne l caso de ciertos poemas) i ende bi que alguns poemas daquel que ye cunsiderado i cun rezon cumo l mais grande poeta pertués de l seclo XX nun ténen por bezes mais que dues quadras ou menos inda…

Puis ye !

Mas la realidade ye que outros poemas de Pessoa ténen bersos que até parece que nunca mais acában…
cumo se fússen lhibros anteiros screbidos só cun poesie…

lhibros chenos de poemas…

i poemas adonde nunca s'acaba la poesie !



LA CULPA MORRIU SOLTEIRA

.

La culpa morriu solteira,
Oube-se por ende dezir,
Todos nós la tenemos,
Mas nun l queremos oubir.
Por esso poner la queremos,
Noutros p’ra melhor bibir.

Somos de la berdade duonhos,
Naide ye mais sério que nós,
Bibimos de ls nuossos suonhos:
Ser mais que nuossos abós!

Tener denheiro, tierras, casas,
Buns ourdenados, posiçon,
Sermos senhores del lhugar
I ne ls outros poder mandar…

Até Dius mos faç afronta,
L próssimo nun l bemos,
Somos nós, nós i nós.
Criticamos, julgamos i nun bemos
Que ls outros son cumo nós…

LS BURACOS DE PERTUAL



Neste nuosso famoso Jardin
Quien stá ajuntando ls cacos
I quien ye que ten la culpa
Por haber tantos buracos.

Buraco parqui, buraco palhi
Mais parecen galatones
Que agora pa ls tapar
Son percisos tantos melhones.

Melhones que séran tirados
De l ourçamento de l stado
Deixando-mos a cada die
L nuosso cinto mais apertado.

Mas quien ls oube falar
Eilhes nun tenen culpa de nada
Culpandos seremos todos
Por tenemos stado calhada.

I anton you pergunto
Quien fiso la maroteira
Nun se debie casar cula culpa
Porque eilha inda stá solteira.

Miu Dius que stamos a fazer
Que assi por esse andar.
Quien sabe cun tanto barulho
Nun bai a spertar Salazar.

I esse deixai-lo alhá star
Que yá mos apertou bien ls queixos
Mas anton a quien recuorremos
Para meter la cousa ne ls eixos.

Puis la pacéncia tamien s´acaba
Cun tamanhas trapalhadas. Catano
Qualquier die salimos a la rue
Mas de calagouça na mano.

José António Esteves

Mau mau-marie

Anton agora yá nun hai eigualdade, justíçia, retidon (eiquidade)…

Porra, quando stubo ne l lhugar deilhes, nun se lhembrou de la zigualdade de la falta de justícia, de la falta de retidon que tubírun las leis que fizo i las medidas que ampuso, ponendo ne ls bolsos daqueilhes que mais tenien fertunas, amponendo medidas de persentaige para que aqueilhes que mais ganhában mais recebien d’oumento. I tantas outras medidas, que chegaba acuntecer, l oumento d’alguns era maior que l ourdenado de ls outros.

Mau mau-marie, l pobo acá de baixo nun ten la mimória cúrtia, nun fágan este pobo boubo.
Anton cúidan que l pobo, que siempre trabalhou, que solo tubo las forfalhas de l que se produzie i sorbie las chibicas de l caldo para calhar l stómato, nun sabe queilhes bibien i biben a ringalheira.

Nun debie ser perciso, porque nun ambeijo l de naide, mas ten que se dezir, eilhes ténen que sobra i remediarie muitas famílias necitadas, mais, porque eilhes tamien ajudórun a scabar esta foia, perdon este galaton adonde stamos metidos. Agarrórun-se al poder, fazírun l coucon adonde stan, l de las sues famílias, recendidos i afilhados, scarranchorun-se dun jeito que por bien mal que todo esto steia eilhes, han de passar siempre bien, nun ban perder las sues casas, nun percisáran de ir al spital público, nien acabáran ls sous dies na solidon solicos i a custas de l’associaçon houmanitaira de l sou bárrio.

Ganhórun fertunas anquanto gobernában, i cuntínan a arrecadar sembas d’ouros quando deixán de l fazer.

Que delor sinto quando beio ou leio, l que diç esta giente que simboliza i repersenta l miu paiç.

Anton agora yá nun se lhembrar daqueilhes que anhos a filo, dezírun i cuntínan a dezir que cumo stában i stan a fazer las cousas esto çcambaba para las rues de la amargura?

Pobo, nunca ye tarde, lhembrai-bos que l poder fui solo agarrado por alguns, nien todos ls políticos son zounestos, muitos, i graçias a Dius que inda ls hai, son giente filha de l pobo i de ourige houmilde, i nun stubíru a comer a nuossa custa, nien gobernórun, dezírun i apuntórun ls modos d’atalhar camino, para que haba un manhana mais justo.

Ua de las cousas que mais admiro, i cuido que la maiorie, nas pessonas ye la hounestidade, porque cuido que las stacas deilha son birtudes, debien ser, la berdade debie ser ua dessas stacas, mas oubir cierta giente agora dá-me duolo.

La democracie, peçque nun ye bista nien ye eigual para todo l mundo, se fusse ua baca lheiteira, hai quien la beia mesclada (a preto i branco cumo na berdade son), adonde cada un mama nua teta, outros béian-la de quelor dourada i máman nas tetas todas.

Nun amporta qual ye la quelor de la baca lheiteira, l que amporta ye cumo se mamou, agora stá cul çamarro acubrindo l piano de las sues costielhas i sien lheite.

19/10/11

Salimiento de MENSAIGE an mirandés







Dou-se l die 14 d’ Qutubre, na Casa Fernando Pessoa, an Lisboua, l salimiento de Mensaige, an traduçon de Fracisco Niebro i publicado pula eiditora Zéfiro. Assi, arrimado a las siete de la tarde i cun la sala bien chena de pessonas, l eiditor, Alexandre Gabriel, abriu la cerimonha ampeçando por agradecer a la direçon de la Casa Fernando Pessoa por haber çponibilizado este spácio cun grande senificado cultural, pa l salimiento de Mensaige. Agradeciu de seguida al outor por mais esta publicaçon i al apersentador Fernando de Castro Branco, a quien le passou la palabra.

Fernando de Castro Branco ye mirandés, cun la lhéngua ne l oubido i na lhembáncia, ye porsor an Bergáncia i un grande poeta cun bários lhibros yá publicados. Screbiu l’Antrada de Mensaige, ende assentando la sue apersentaçon, que a seguir se resume.

«Mensaige ye l redadeiro i un de ls que ten mais sentido antre ls trabalhos de traduçon de Fracisco Niebro, cumo ye sabido pseudónimo de Amadeu Ferreira, bien coincido de las pessonas cumo l percipal timoneiro na defénsia, mantenimiento i dibulgaçon de l mirandés. L tradutor, mais ua beç, quijo cun este lhabor amostrar que nun era berdadeiro l dito subre l’ampossiblidade dun mirandés lhiterairo, i als poucos bai-lo cunseguindo cun ua ancansable atebidade de traduçon de grandes obras, de criaçon poética i de ficçon próprias, de apoio eiditorial i ancentibos bários a scritores mirandesas, ou outros que nesta lhéngua se quérgan steticamente spremir. Apuis l recoincimiento lhegal de l mirandés cumo segunda lhéngua an Pertual, apuis se haber cunseguido que eilha fura ansinada nas scuolas cumo deciplina a la scuolha de ls alunos, habie que amostrar de modo prático, quier dezir, ne l terreno de la dimenson spressiba i artística de la lhenguaige, que l mirandés nun era de maneira nanhue aqueilha lhéngua oural, ruda, lhemitada ne l bocabulairo, na sintace, na semántica, i que tenie andrento deilha posseblidades stéticas i poéticas de que até ende naide çcunfiaba, assi se apersentando de eigual para eigual ne l cuncerto global de las lhénguas an qualquiera de las sues dimensiones. Ne l fondo, anque seia ua lhéngua cun mais de mil anhos, por esse lhado ampeça agora l sou tiempo ‘épico’, algo que se dou culas grandes lhénguas de la sue familha zde, al menos, l Renascimiento. Pessoa defendie, sabastiánica i messianicamente, cun la upa de l Perjidente-Rei Sidónio Pais, un Quinto Ampério, yá nó stórico, quelonial, terrestre, mas spritual, cultural, ceblizacional, sonhador, cumo ye sabido. (…) Nesse sentido, Pessoa agarra-se a essa lhinha porfética i bisionaira i defende que s´agarre la crise - nun tiempo an que ‘tudo é disperso, nada é inteiro’, nun tiempo de ‘Pertual a antristecer’ i de ‘nubrina’-para, atrabeç de Mensaige (que al ampeço chegou a pensar ne l nome Portugal), soltar l bózio de l renacimiento, de reabrolhar cun que la obra acaba: ‘Ye la Hora’.»

Segui-se l outor que ampeçou por agradecer a la direçon de la Casa Fernando Pessoa, dezindo que yera ua honra mui grande ser naqueilha casa l salimiento de Mensaige. Agradeciu apuis a la moça Eiditora Zéfiro criada puls tamien moços Alexandre i Sofia, que ténen apostado na lhéngua mirandesa cun la publiçon de la coleçon An Mirandés de nuobos outores. Cun esta publicaçon de Mensaige, la Zéfiro publicou ne ls derradeiros três anhos 12 lhibros an mirandés. Agradeciu de seguida al poeta i amigo Fernando de Castro Branco, pula apersentaçon i antrada de Mensaige i a las muitas pessonas que anchien la sala.

Subre Mensaige l outor dixo que nun tenendo la traduçon la çficuldade de Ls Lusíadas, inda assi muitos termos fazírun cun que arreculasse muitas bezes a eilhes. Para eilhustrar essa çficuldades l outor liu l poema D. DENIÇ i agarrando apuis nas palabras marfuolhan i aplediando para çtacar essas çficuldades.

Amadeu çtacou an seguida que solo cul Renascimiento l pertués tubo la sue renobaçon ampeçando ende la sue lhiterartura. Ora l mirandés stá agora a fazer algo de aparecido. Cumo sabemos l mirandés ben de l lhionés i bieno para Pertual cun la sue fundaçon, mas fui quedando scundido nua squina i stá agora a ser chamado i a ampeçar a tener l sou campo na lhiteratura cumo segunda lhéngua de Pertual. Ancerrou la cerimonha dezindo que la denidade de las lhénguas ténen a ber cun la denidade de las pessonas que las fálan.

Un bien haia a la Casa Fernando Pessoa por haber çponiblizado tan agradable spácio pa l salimiento de Mensaige a l’Eiditora Zéfiro por cuntinar a dar bisiblidade a la lhiteratura mirandesa i a Fracisco Niebro por mais esta obra de tan grande culidade.

Francisco Domingues



18/10/11

Tradecional magosto 2011




Anformaçon als associados de la ACRNB, familiares, cunterráneos i amigos

Bien debrebe, neste blogue i ne l site www.nialdelaboubielha.org , uorgano oufecial de l’Associaçon bamos publicar mais detalhadamente toda l’anformaçon recebida de la direcion de l’Associaçon.

Mas l’Admenistraçon de l site cuidou por bien meter eiqui l tema de l magosto, para maior conhecimiento de todos i tamien para relhembrar l decidido na redadeira Assmblé Giral que fui la demuda (mudança) de l die de l magosto.

Todos ls associados, familiares, cunterráneos i amigos, sabie por spriéncia própia que l magosto de “Todos os Santos” se fazie l die 1 de l més de Nobembre, puis nesse die, la tradiçon d’assar las castanhas, ls bilhós stá na raiç de la formaçon de la nuossa Associaçon (Ass. Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha).

I assi acunteciu pa riba de trés dezenas d’anos.

Solo que ls tiempos fúrun demudando, ls associados i sous familiares quedórun mais bielhos i até anfeliçmente alguns deixórun de star antre nós.

Cumo nun ye de stranhar, dadas las sues ouriges, ls associados son debotos i este die (dia de finados) ten un segneficado muito special, fazer besitas adonde repóusan an paç.

Assi sendo, yá d’alguns anhos a esta parte se benie sentindo la necidade de demudar este die, las pessonas querien fazer las besitas i l tiempo nun daba para star ne l magosto, cumbibir i assi alimentar esta chama de la tradiçon.

Un de ls deberes de la Direcion de l’Associaçon ye star atienta als deseios de ls sous associados i ancuntrar ls modos de sastisfazer todos, i fui neste sentido i cul salutar prepósito de mantener sana la cumbíbencia, que als ancuontros i cumbíbios béngan cada beç mais associados i cunterránios, que perpuso i bien na redadeira Assmblé Giral que l tradicional magosto se passaba a fazer ne l purmeiro deimingo apuis l die 1 de Nobembre (Dia de todos os Santos).

Assi sendo, i puosto l sclarecimiento, puis este testo solo ten esse oujetibo, astanho bai a calhar l die 6 (deimingo)de nobembre.

Agora l que deseamos ye que nun se squéçan , fágan las cuontas, que arrúmen bien ls dies i nun fálten al tradecional magosto.

L que mos aculhe nestes ajuntouros ye cumbibir, rebibir tradiçones, star culas nuossas gientes, muita alegrie i bilhós a ringalheira.

Saludos Zenízienses

17/10/11

Son grandes amigos…



Perguntei-me un die destes a la purmanhana, cumo era possible que todas aqueilhas mulhieres i homes que ende stában, biaijando a camino de trabalho i demais afazeres stubissen de tan mala cara.

Giente i mais giente, serena, sien ua sola palabra, cumo se fussen xordos i mudos, de feiçon selombroso, un ou outro alhá crúzan un oulhar cul bezino mais acerca que tamien çfarçadamente percura alguen que nun perdiu, na spráncia de que al mais debrebe possible l camboio chegue a la staçon, para assi dar ua fugida i agarrar al outocarro que las lhebe até l çtino.

I you para alhá de m’anterrogar ende quedo a ber todo este formieiro de giente, todo este alboroto para agarrar nun sei l quei, chegar nun sei adonde. Neste strapulhar feito to ls dies, nun ye atamado cula alegrie nien l prazer de biaijar para se chegar debrebe porque todo s’afigura ir yá de mala gana. Sina la de tantos que dies i dies afilo siempre de la mesma, siempre remolendo ls mesmos pensares, sien que reçuma un cachico de spráncia, sien que ua frisga de luç antre por aqueilhas jinelas i fulmine estas malas caras i nun demonie aqueilho que de mais sagrado eisiste, que ye lhaborar.

Cuntrapon i inda bien cun estas caras d’antierro i estas posturas de cundanados las lheituras de ls jornales diários ou de lhibros, puode ser un modo de çfarçar la mala gana de fazer camino, mas las cuontas séian eilhas amboras tempranas, séian eilhas anredos ou remanses, ajuda-mos a squecer canseiras i a lhebartar la moral quantas bezes bien neçaira ne ls dies que cuorren.

Ler, ler muito fai bien, seia quando fur, an biaije, an casa ou ne l jardin, poucas son las cousas nesta bida que mos lhibértan tanto, mos traspórtan para lhugares i tiempos que doutro modo nunca alhá chegariemos, que nunca eimaginamos.

Un cachico de leitura puode fazer la çfrença de un die malo ou dun die perdido, ler puode ser l milagro que mais percisamos, quando las cousas nun ándan de feiçon, quando las cousas quédan negras i sien seluçon, un cachico de leitura pudo spantar la maior de las cunsumiçones, un lhibro puode ser l cumpanheiro que mos fai falta al fin de l die, a la nuite quando l suonho nun ben. I quando ye bien scolhido, i ye buono anton nun hai remédio melhor.

Las mies scolhas, i ls redadeiros que li apuis de las bacances de l berano, até porque l tiempo para ler nun ten sido muito, fúrun “La Bouba de Tenerie”de Fracisco Niebro, “Livro” de José Luís Peixoto i “Vento Suão” de Rosa Lobato Faria, este inda por acabar.

Quien de nós se puode agabar que siempre stubo lhibre de tristezas i cunsumiçones? Cuido que naide. You tamien nó, i ten sido nas lheituras que l mais de las bezes ancuontro un sentido pa las cousas, tengo ancuntrado partilhas, spriéncias de bidas, prazeres, nas lheituras ancuntrado paç.

Ls lhibros son grandes amigos.

Ler fai bien a l’alma, assossega l sprito i puode birar ua mala biaije.

16/10/11

Salimiento de MENSAIGE na Casa F. Pessoa


























Lisboua, Casa de Pessoa, Fernando de sou nome purmeiro. Poeta maior! La nuossa lhéngua, mirandesa, canta ls poetas maiores de pertual. L aire d'antrada ye outro. Apuis de las priessas d'antrada i de poner ls pies andrento la Casa, solo se oube: dezir, cantar, ambersar poesie an lhéngua pertuesa mas ua boç sal de l Nubrinheiro i diç: "Ye la Hora!" i "L Mostrengo que stá na fin de l mar" sien miedos de ajuntouros de nuobas palabras i outros sonidos bai dezindo: "mais para riba, mais para riba...". Chube-se l purmeiro, apuis l sigundo piso... si, bai a ser eiqui. Nun téngades miedo, bai-se a cantar mais alto i a oubir la outra lhéngua, la outra boç que ye armana i nun ten que quedar acanhada puis you Fernando (yá poner ls pies an sue casa me arrepiça ls pelos, mas oubir dezir l sou purmeiro nome, assi cumo an familha...) ampresto bos la mie casa para que puodades dezir bien alto a todo l pobo pertués que puode scuitar la sue segunda lhéngua i que tan bien tratou ls mius bersos de MENSAIGE i que tan bien ls diç i ls canta. I, çtapando sue cabeça, agarrando sou chapéu, diç nun mirandés scurreito: bien benidos a mi casa!


Ser assi tan bien recebido i cun tantos agabones: " Son lhágrimas de Pertual" i acrento you: son lhágrimas d’alegrie de todos ls mirandeses.
La sala abarrotaba. Habie muitos mirandeses, mas fui la purmeira beç que l juntouro tenie mais pessonas nun mirandesas.


Inda oubo dezir: " Si, nun téngamos dúbedas, l trabalho de Fracisco Niebro ten tamien un lhado político mui fondo, ne l mais nobre sentido de la palabra, cumo fondamente política ye esta obra de Pessoa, Mensaige, ou nun fura la lhéngua, cumo cumpleta manifestaçon dun andebíduo i dun pobo, un eilemiento eissencialmente social i por esso político"
Mais do que nunca "Ye la Hora".
Fernando de Castro Branco.


Als derigentes de la Casa de Fernando Pessoa, a al eiditor, Alexandre Gabriel, a Fernando de Castro Branco, que fizo l'antrada, i a Fracisco Niebro que fizo la traduçon de la Mensaige para que todos ls mirandeses la puodan ler nesta lhéngua que tan bien canta ls nuossos poetas, bien haia de l fondo de miu coraçon.
António Cangueiro

14/10/11

SUONHOS



LS MIUS SUONHOS

Perdi la sienha de ls suonhos
Sien you ls puoder sunhar
Querie antrar nesses suonhos
Pa la buolber ancuntrar

You tenie un mundo só miu
Adonde bastaba un sunriso
Talbeç para mie surpresa
L suonho se fui sien abiso

Mas hai tanto tiempo fui isso?
Qu´esse suonho quedou porende
Tresmalhado, perdido na bida
Cousas que naide l antende

Miu pai dezie: nun baias
Atrás de suonhos? Queilhes son isso,
Por mais suonhos que tubires
Eilhes nunca passaran d´isso

Mas mie mai dezie: bai sigue
Que siempre ls suonhos puderan
Talbeç nunca passen d´isso,
Mas ajudar-te a bibier ban

I you quedei antre ls suonhos
I un mundo que nunca fui miu
Inda fui, mas nun l´agarrei
I l suonho nunca eisistiu

Hoije inda procuro la seinha
Daquel suonhos que an rapaç bi
I hoije querie antrar nesse sunho
Mas até hoije nunca cunsegui.

José António Esteves







13/10/11

Ls Bampiros



Ne l cielo cinzento sob l astro mudo
Batendo las alas pula nuite calhada
Bénen an bandos cun pies de beludo
Chupar l sangre Fresco de la manada


Se alguien se anganha cu l sou ar sisudo
I les franqueia las puortas a la chegada
Eilhes comen todo eilhes comen todo
Eilhes comen todo i nun deixan nada [Bis]


A to la parte chegan ls bampiros
Poisan ne ls prédios poisan nas calçadas
Trazen ne l bentre çpojos antigos
Mas nada ls prende a las bidas acabadas


Son ls mardomos de l ouniberso todo
Senhores a la fuorça, mandadores sin lhei
Anchen las tulhas beben bino nuobo
Beilan la ronda ne l pinhal de l rei


Eilhes comen todo eilhes comen todo
Eilhes comen todo i nó deixan nada


Ne l suolo de l miedo tomban ls bencidos
Ouben-se ls gritos na nuite abafada
Jazen ne ls fossos bítimas dun credo
I nó se sgota l sangre de la manada


Se alguien se anganha cu  sou ar sisudo
I les franqueia las puortas a la chegada
Eilhes comen todo eilhes comen todo
Eilhes comen todo i nó deixan nada


Eilhes comen todo eilhes comen todo
Eilhes comen todo i nó deixan nada

José Afonso




[An pertués:


No céu cinzento sob o astro mudo
Batendo as asas pela noite calada
Vêm em bandos com pés de veludo
Chupar o sangue fresco da manada



Se alguém se engana com seu ar sisudo
E lhes franqueia as portas à chegada
Eles comem tudo eles comem tudo
Eles comem tudo e não deixam nada [Bis]


A toda a parte chegam os vampiros
Poisam nos prédios poisam nas calçadas
Trazem no ventre despojos antigos
Mas nada os prende às vidas acabadas


São os mordomos do universo todo
Senhores à força mandadores sem lei
Enchem as tulhas bebem vinho novo
Dançam a ronda no pinhal do rei


Eles comem tudo eles comem tudo
Eles comem tudo e não deixam nada


No chão do medo tombam os vencidos
Ouvem-se os gritos na noite abafada
Jazem nos fossos vítimas dum credo
E não se esgota o sangue da manada


Se alguém se engana com seu ar sisudo
E lhe franqueia as portas à chegada
Eles comem tudo eles comem tudo
Eles comem tudo e não deixam nada



Eles comem tudo eles comem tudo
Eles comem tudo e não deixam nada

José Afonso]

SÓCRATES


« Sócrates fui un líder fuorte – ye berdade – adorado por uns i odiado por outros. Cun grandes birtudes – la coraige, la determinaçon, l'anteligéncia, l ardor patriótico al serbício de l Stado. Mas ten eigualmente alguns defeitos: ua cierta arrogáncia, la deficuldade an fazer cumpromissos, la teimosie. Estes redadeiros cuntribuírun muito para le criar muitas antipaties. Fui talbeç l mais atacado i anjuriado de ls políticos pertueses zde siempre. Resistiu a todo. I saliu cun honra i grande dignidade. »

Portugal tem saída, Mário Soares, nua antrebista feita por Teresa de Sousa (Redatora percipal de l diário Público), p. 73, Ed. Objectiva, Julho de 2011.

Sócrates foi um líder forte – é verdade – adorado por uns e odiado por outros. Com grandes virtudes – a coragem, a determinação, a inteligência, o ardor patriótico ao serviço do Estado. Mas tem igualmente alguns defeitos: uma certa arrogância, a dificuldade em fazer compromissos, a teimosia. Estes últimos contribuíram muito para lhe criar muitas antipatias. Foi talvez o mais atacado e injuriado dos políticos portugueses desde sempre. Resistiu a tudo. E saiu com honra e grande dignidade.






12/10/11

La Bisita


Este bídeo yá ten algun tiempo, mas hoije boltei a cruzar-me cun el na anternete i resolbi colocá-lo tamien eiqui. Trata-se de ua bisita de l Ministro de la Eiducaçon, Nuno Crato, a ua scuola da Anadia. 





Ls cumentairos ne l youtube dibiden-se, porque ye defícele saber se ye mais anteligente la criança que diç que Socras ye un mintiroso ó aqueilha que, apesar de todo, sabe que cun Nuno Crato na eiducaçon, l paiç nun bai a lhado nanhun. 

Las oupeniones debiden-se i inda bien que assí ye. Mas deixemos esso. Nun ye sobre essa bisita que you quiero falar. Ye sobre outra, que hai quien diga que acunteciu na Anadia, mas hai quien diga que acunteciu noutros lhados. Ua beç que nun hai bídeos, bamos a ber se sou capaç de bos cuontar l que se passou.

Nuno Crato foi a ua scuola i mal antrou na sala, ua criança curriu para el, mui feliç i dixe-le: 

- Senhor ministro, la mie gata tube cinco gaticos i son todos apoiantes de l gobierno. 

L menistro quedou tan cuntento que telfonou lhougo a Passos Coelho a cuontar l sucedido. Radiante, Passos Coelho, dixe que querie coincer essa criança i Nuno Crato tratou lhougo de agendar outra bisita. 

Quinze dies apuis, alhá stában dambos ls dous, na mesma scuola, na mesma sala, i la mesma criança birou-se pa Passos Coelho i dixe: 

- Senhor purmeiro ministro, la mie gata tube cinco gaticos i ningun gusta de l gobierno. 

Siléncio sepulcral na sala. Finalmente, Nuno Crato, inda medio sien jeito, tomou la palabra: 

- Mas hai quinze dies, tu dexiste que ls gatinhos apoiabam o governo. 

La criança respundiu lhougo: 

- I apoiaban, senhor ministro, apoiaban. Mas agora yá ténen ls oulhos abiertos.

Spertar



Inda bien temprano, a la purmanhana, antes de l ayuno de la bida, Marequitas, mirou bien mais que trés bezes pa ls uolhos de las mulhieres, querie adebinar, ler, çifrar, ancuntrar naqueilhas azeitunas sprimidas pulas angúrias d’eidade, algue.

Ah probe Marequitas, quantas mais que trés bezes íbas a ser anterrada biba, solo porque l cuorpo te mexie. Tu que conhecies tan bien l mundo que te quedaba loinge i nun eras capaç de antender al que te quedaba acerca. Queries ancuntrar naquilhes oulhares cundanatórios l mesmo que ancuntrabas clarico nas cartas que lies a todas eilhas porque éran analfabetas, tu que siempre te sforceste para çifrar ls gatafunhos i rabiscos nas fuolhas seladas i ancerradas ne ls ambelopes, eras agora carimbada sien duolo nien piedade.

La stória de las dúbedas era ancha.

Solo tu tenies la certeza, só tu sabies, só tu tenies esse dreito i naide mais a saber, porque quejiste.

Marequitas tenie l cuorpo dóndio de star tanto tiempo ne l xaragon, mas era ua rapaza de zasseis anhos por cumpletar, çpuntaba bida porque l cuorpo la tenie. Pula nuite la scuridon tiraba-les las forças, agarraba-se agora a las lhembráncias de la redadeira nuite que habie stado an sous braços, la boç rouca i caliente sonaba de l meio de l siléncio cumo se furara las paredes que la apartában de l mundo rial.

Asparcie-se tan rial cumo berdadeiro era agora para siempre ne l andrento delha.
Marequitas relhembraba la redadeira beç. Relhembraba agora todo, todo tan bien, la calentura i l bafo stában aplaquiados dun ferbor tan fuorte que l que benisse solo podie ser por bien, naide chube tan alto çque nun seia por amor. I nun le faltarien nuites i dies para cuntinar a lhembrar tamanho sentir. Çpuis era solo cuntar ls dies, las sumanas, ls meses até que se fazisse lhuç, que la scuridon de la nuite rumpisse an clareio, de l siléncio perfundo adonde se afundiou benisse l choro, l bózio, l ser.

Agora spierta para outra bida, quantas bezes Marequitas s’alhebantarie drumienta, mas isso tamien pouco amportaba, porque la senténcia staba ditada, ser tan nobica i yá zounrada.

La felcidade maior benie a camino.

11/10/11

Jinela de l'alma


Yá bien tiempo que nun deixo "froles" por eiqui...

" Jinela de l'alma"

Se un die
Por acauso
Algue luç cintilante
Benisse bater a la puorta,
Zafio lançado a la bida
A todo l qu'inda queda
I you nun quejisse oubir?

Se ua hora
Un anstante
Qualquier centeilha de luar
Entrasse pula jinela
Abrindo la strada de l suonho
An dies yá outonales...
I you zbiasse l mirar?
Quando l aire (me) marmura
Beilando ne l miu beiral
Abro las jinelas de l'alma
A percura dun sinal...

------------------------------------

" Janela da alma"

Se um dia
Por acaso
Alguma luz cintilante
Viesse bater à porta,
Desafio lançado à vida
A tudo o que ainda resta
E eu não quisesse ouvir?

Se uma hora
Um instante
Qualquer raio de luar
Entrasse pela janela
Abrindo a estrada do sonho
Em dias já outonais...
E eu desviasse o olhar?

Quando o vento (me) murmura Dançando no meu beiral Abro as janelas da alma À procura de um sinal...

S:)