26/08/16

IX ANCUONTRO DE BLOGUEIROS DE L PRAINO – MIRANDA DE L DOURO -


Hai ua perguiça que se m’apegou para screbir que, nien bos lo digo nien bos lo cuonto. Assi i todo eiqui stou mirando la pantalha de l camputador a ber salir palabras que la mie cabeça bai ditando i ls dedos sparbando pul teclado. Cumbersa da treta. Mas, ende stá, la nubre i l puolo adonde s’arriman cachicos bien passados. Fui solo hai cousa de cinco/seis dies. Bah, yá bos lo digo l que se passou. Ende stá:



IX ANCUONTRO DE BLOGUEIROS DE L PRAINO

– MIRANDA DE L DOURO -


Nuobe anhos se passórun zde que naciu. Parabiens pai: Alcides Meirinhos. Un destes dies serás abó. L rapaç yá bai tenendo querer i naide lo segura. A cada anho ajunta mais personas. Personas nuobas s’achegan, outras se zarredan, mas cuntina cun bida i a crecer.  Zirra quando la cousa nun le chalda. Nuobe anhos son nuobe anhos i este anho Miranda tube l traquina que solo le guosta la jolda, nien que seia cun Pendones ó guitarras.
La mardoma Mor, Teresa Subtil, purparou todo cumo debe ser, cun porgrama i todo, sien atrasos. (Nun ye fácele falar mirandés para quien nun lo mamou ó lo scuitou zde nino, mas Teresa ye eisemplo, fai un sfuorço, scribe-lo i fala-lo mui bien.) Claro que hai quien s’atrase i apuis nun acaça todo, l miu caso, nun hai çculpas. Sien amparos, Nuossa Senhora deixou de m’amparar, l purmeiro puonto de bejita.
La casa de las Quatro Squinas, adonde ten morada la Associaçon de Lhéngua i Cultura Mirandesa. Saludos Amadeu Ferreira. La mesa mui bien repersentada. La mardoma, Teresa Meirinhos, l persidente de l’Assemblé de la Associaçon: Júlio Meirinhos, Alcides Meirinhos, bogal i l bice persidente Alfredo Cameirão. La sala abarrotar, pa ls atrasados, cumo you, hai que quedar de pies a scuitar las buonas benidas i apuis l palhestrante. 
L palhestrante, Fernando Subtil, fizo ua biaije a Miranda, zde ls ampeços até al tiempo d’agora. A modos que iba amostrando nua pantalha la cidade i sues straformaçones falaba de la guerra cul lhado d’alhá, l castielho fizo “pummmm” i daba uas “ferronadas” a nuossa familha sturiana i lhionesa. Quaije que me lhieba a tiempos de you nino, an tiempo de fiesta habie siempre guerras antre armanos. Gustou-me muito fazer esta biaije. Parabiens.
Apuis tubímos un mordico. Estes mordicos son mui substanciales. Zde bolha mirandesa, persunto, chouriça, melon i…todo, todo, todo. Solo quien nun quijo nun se fartou. Até ua strangeira de que naide se dou cuonta alhá antrou a quemer i inda chamou sou home. Buono, tamien tubímos dous amigos scoceses, mas esses eidentificados, amigos de un de ls nuobos mardomos, David Casemiro.
L porgrama era para cumprir a la risca. Salon nobre de la Cámera Munecipal de Miranda. Las buonas benidas de l Persidente, Artur Nunes, ua perséncia de siempre nestes ancuontros. Bien haiades pul scancarar de puortas i todo l ampenho. Nun fala scorreito la fala mirandesa mas bai dando las buonas benidas i esso ye amportante. Retratos cula capa d’honras. Apuis un retrato de todos ls blogueiros arrimados a la státuas de la praça que l grande scultor Zé Nobre fizo an homenaige a la mulhier i home mirandeses.
Todo an Miranda ye acunchegante. La calor achega-se. L frescor i sereno de la Catedral cumbida a silénço i meditaçon. Nun hai senhas de cerimonha mas sfregante lhargo i eimocionante arrima-se. Siempre l sonido sparbado pula guitarra deste rapaç me fai quedar cun piel de pita. Acuordes ancarrapitan-se pul spinhaço arriba. Cerrados uolhos, cumbite a bolar na nubre adonde se çpeijan raios de sol. Abertos ls uolhos, miro santos cun cara de caso bolando cumo anjicos. Bien haia Dinis Meirinhos.
Hora d’almuorço. L porgrama i horas ténen que se cumprir. Zarpamos a camino de Aldé Nuoba. Nunca alhá tenie ido. Ua Casa Rural, PUIAL DE L DOURO, acerquita de l’eigreija. Guapa. Mui bien cunseguida la sue recuperaçon. Parabiens a Deimingos Raposo, sue tie i sue filha que mos persenteórun cun todos ls perceitos.
Íba-me squecendo, apuis almuorço, dues ties, Delubina i Feloménia, yá l’anho atrasado mos tenían persenteado cun sues laraxas: aldonças, aldrajonas, xaile i lhenço na cabeça, plantórun-se delantre de todos a zancar nas mardomas d’anhos atrasados. Nun cuntentas, tenían que mexiricar de todo l mundo. Alcobiteiricas de purmeira. Fui assi a modos quelóquio apuis almuorço, a modos subre-subremesa. Gustou-me. Delubina i Feloménia bós tenei tento nessa lhéngua, mirai andrento i apuis sabereis que esta nuossa lhéngua mirandesa ye mui fidalga para botar faladura i da buona. Parabienes rapazas, fui cun cachico mui buono que sacou uas balientes risadas a to l mundo.
L praino mirandés abarca ls cunceilhos de Miranda, Mogadouro, Buimioso i inda un cachico de Freixo, nun squecendo la raíç d’adonde todos nacemos, l Reino de Lhion. Tener partecipantes de todo este campo i alhargar lo será siempre buono. Naide bai amponer que se fale mirandés an Bempuosta, Castelo Branco ó an Ruolos, mas las palabras son las mesmas, somos filhos deste lhargo territóiro i aproximar mos fai mos bien a todos, sien perder cada un la sue eidentidade. Nuosso amigo, Amadeu Ferreira, gustába-le que assi fuosse. 

Mardomos nomeados pa ls próssimos ancuontros: 

Isaías Cordeiro–Castelo Branco (concelho de Mogadouro)
David Casimiro–Urrós (concelho de Mogadouro)
Augusto Oliveira–Dues Eigreijas (cunceilho de Miranda de l Douro) 
Inaciu Galán      –  Asturias (Spanha)

Hai que dezir que nuossos amigos Lhiones i Sturianos nunca faltan a estes ancuontros. Parabienes a Ricardo Chao Prieto i Teresa, sue tie. Teresa nun puodo star este anho mas stá de parabienes, outra beç mai, agora ua nina que pula cierta será tamien blogueira.
Apuis d’almuorço, tiempo de bejitar S. Juan de las Arribas. Quedar cula respiraçon suspensa a mirar l riu Douro. Nunca alhá tenie ido. Un raspanete de mie tie: «tu que sós deiqui nunca me lhiebas a estes sítios.» Inda lhebarei outro raspanete a fin de l die. Apuis bos lo direi.
Scuita-se Deimingos Rapaso a falar de l Castro, sue perserbaçon i ls trabalhos que hai que fazer para mantener todo esto. Quedei atento mas l miu tiempo chega a la fin. Nun poderie quedar maís i tubo que zarpar. Sei que apuis se scuitou poesie i se merendou mas findaba ende la mie participaçon ne l IX ANCUONTRO DE BLOGUEIROS DE L PRAINO MIRANDÉS.
Para ancerrar i bos dar cuonta de l segundo raspanete. 
Mie mai ten 92 anhos stá an Sendin ne l Lhar. Todos ls dies la bejito quando stou de bacances. L die atrasado tenie le dito que solo la íba ber a fin de l die. Cheguei alhá arrimado a las seis de la tarde. Iba dar-le un beisico, ampuntou-me. Nun me falou: «son horas de benir, nien un telifonema nien nada….» Alhá le spliquei que la tenie abisado…passado un cachico…alhá respirou…yá me squeço de las cousas…i quedou assossegada i apuis cuntenta.


Blogueiros i outros, até pa l anho, salude i saludos a todos i abraço arrochado.



2016agosto26

António Cangueiro

16/08/16

Uolhos ne ls uolhos cun la lhuna


 

 

 

Ye ne l siléncio de la nuite que mais chubes al giodésico de ls tous pensares. Bás para fuora de casa porque ls bidros citres te roubórun las cantigas de la nuite. La aldé yá se drumiu nas missagras adonde l rumatismo se agarrou, mas, assi i todo ten que madrugar para regar la huorta i colher las courgetes que médran a la fuorça dun relhistro.

Talbeç inda haba mais algun boubico cumo you que entra madrugada fuora a fazer cumpanha als grilhos i als ranucalhos. Cántan sien parar cumo se aqueilha madrugada fusse la última de sues bidas.

Miro l cielo i ye guapo. Nun fura la lhuna quaije que chena, serie negro, spintarruchado de lhuzes a tembrar uas, outras tan siguras i quetas que parece que stan muortas. Segredos de la astronomie, porfeiçon de la criaçon de l mundo.

Sintada ne l altico que me dá un mundo lhargo, ouserbo ls bechicos al redror de la chuç. La lhuna miruolha entra por mi adrento, ou miro an sous uolhos  i nien un piçtanhar se sinte. Beio las casas, las lhuzicas, oubo ls grilhos cada beç mais afinados, un perro lhadra. Que será? Talbeç ua raposica chenica de sede i fome tenga antrado nun balancial a la borda de las casas. Nun hai paixaricos, nun hai nacientes, i, béian-se cun las costielhas a parecéren  pianos, foutas na medida de la necidade de mantenéncia.

Dece un carro Naso abaixo, rauteiros de ua fiesta qualquiera que fiestas son l que nun fáltan porqui, arraiales adonde ls pares que béilan nun se písan. Outros tiempos, outros questumes. Copo de plástico na mano cun la cerbeija, muita cerbeija. Hai que ajudar l santo, melhor dezindo, ls mardomos a amanhar l dinheiro para pagar l conjunto. Na fita de l santo inda se béian notas presas cun siguranças, mas menos que antiempos, puis,  ls debotos mais debotos yá ténen la bida ampuosta i las pormessas yá scasséian a un santo que até gostaba de fazer milagres. Ándan mais zacupados agora, agora que yá porqui ándan las sigundas i terceiras giraçones de eimigrantes, giente muito mais suolta.

Nun hai modo de las piçtanhas me pesáren, mas, assi i todo, bou-me a ber se la cama me dá l çcanso que las sartas de l spinaço me stan a pedir.

Hoije a la nuite la lhuna será yá bola, inda mais relhuziente, inda mais miruolha i talbeç las dues cuntinemos a mirar-mos, uolhos ne ls uolhos.

10/08/16




L que serie la bida

sien relhuzientes scarabanadas,
caminos sbarrulhados,
sfergantes ampossibles,
yegres mirares?

I sien este amanhecer
que me toca cumo se you fusse harpa
i me zunzuona l citre dun poema,
l que serie la bida?


Teresa Almeida Subtil
 (Retrato de Leonel Brito)