31/08/13

Retratos de la fiesta i cumbíbio




  https://www.facebook.com/nial.delaboubielha/photos_albums

 https://www.facebook.com/nial.delaboubielha


-Stimados lheitores, cunterráneos i amigos, tal qual l fazimos ne l site de l'Ass.Cultural i Recreatiba "Nial de la Boubielha" tamien eiqui deixamos ls links de l sítio adonde puoden ber ls retratos de la caminada, almuorço/cumbíbio i fiesta de Santa Barbela i San Bartelameu an Zenízio astanho.

-Fai-se eiqui la sue dibulgaçon porque queremos que to l mundo spargido pul mundo an special ls nuossos familiares i cunterráneos que nun podírun star antre nós quemúngen destes guapos i saludables momientos.

-La partilha siempre fui nuossa praça, assi queremos pedir a todos aqueilhes que por alhá andubírun de máquina a las cuosta cumo turistas an tierra própia que mos ambien retratos para publicar, astanho quaije se puode dezir que tiu Leonardo fui l retratista de serbíçio, mas tamien sabemos que tiu Faustino, tiu Basílio, tiu Calros, outros nun quedórun quietos, assi béngan dende ls retratos para todo bermos la figura que fazemos, solo assi ten graça puis ye l que sobra para alhá de las saludades deste cachicos d'ouro.

-Dízen muitos, an special aqueilhes que bótan fé ne l númaros que astanho l cumbíbio batiu ls de mais anhos, stubo mais giente, assi sendo cuido que stá n'hora d'oumentar l Salon de l'Associaçon, puis ls pormotores (mardomes) pormetírun que l anho que ben será inda mais fuorte.

-Ua berdade stá bien agarrada a todo esto i you sou l purmeiro a rendir la mie houmenaige, la quemunidade Zeníziense yá nun spença estas atebidades, ls pormotores antregán-se de cuorpo i alma para que cuorra todo bien i nun ye por lhebar l persunto a la caminada para que to l mundo agarre fuorças que le dou ls parabienes, ye pula dedicaçon i antrega.

Biba la quemunidade Zeníziense, biba Zenízio

La rainha D. Amélia, ua francesa an Pertual

Antes de l regicídio, Largo de Camões, Lisboa, 1908

Ne l die de l regicídio, Lisboa, 1° de febreiro de 1908 Ber aqui

Esta semana, passou nun de ls canales de la telbison pública francesa (Ber aqui ) ua guapa reportaige de quaije dues horas cun este títalo “La reine Amélie, une française au Portugal” que quier dezir cumo yá todos adebinestes: “La rainha D. Amélia, ua francesa an Pertual”, cun muitos decumientos, guapas eimages i buns comentairos que dan gana nun solo de ler i daprender inda mais subre aqueilha que fui la última rainha ne l nuosso paíç cumo tamien subre La stória de Pertual, indo ber até ou reber “in situ” todos ls sítios i lugares citados ou mostrados durante la reportaige, an França (porque fui alhá que essa rainha naciu, se criou i bibiu até casar an 1886 cul príncipe herdeiro D. Carlos de Bragança que iba aceder al trono trés anhos mais tarde, an 1889) cumo tamien an Pertual (Lisboa, palácio da Ajuda, Sintra, palácio da Pena, Queluz, Bila Biçosa, etc., etc.)
Pessonalmente, fui hai alguns dies i semanas que tube la possebilidade de besitar l palácio de la Ajuda cula sposiçon de Joana Basconcielhos (outra beç, cumo l anho passado an Bersalhes, anque cun nuobas obras i trabalhos) i claro que gustei de ber outra beç esse monumiento de nuossa capital (cada beç mais guapa, na mie oupenion) anque desta beç tubisse sido ounicamiente atrabés de l pequeinho écran de la mie telbison, aqui an França.
Tamien yá muitas cousas you yá las sabie mas nun me custou nada tornar a oubir falar subre esse período  (mui mobimientado) de la stória de l nuosso paíç i para dezir la berdade até daprendi alguas i até muitas que you nun sabie, antre outras estas que dan tamien que pensar subre la maneira cumo ls acuntecimientos se dórun:
- que l rei D. Carlos chegou a angordar de tal maneira (esso yá you sabie) a tal punto que alguns até l acumparában a ua pipa (un “tonneau” cumo chegou a dezir l comentador an francês chamado Stéphane Bern)
- mas l mais amportante (que you sabie) i subre l qual ansistírun ls realizadores dessa reportaige: l facto desse monarca pertués, mesmo depuis de casado, haber tido bárias amantes (mas esso finalmente nien chega a admirar un, até hoije essas cousas acuntécen mesmo an tiempos cumo ls nuossos an que yá fui abolida i yá que tiempos! la monarquie), l facto tamien  afinal (i era esso que you nun sabie) desse monarca haber chegado até a frequentar (mesmo depuis de casado, torno a dezir), el (mas nun iba solo, iba tamien i cun inda mais frequéncia, puls bistos, un primo del que era nada mais nada menos que l rei d’Anglatierra, Eiduardo VII que reinou ne l Reino Ounido de 1901 até 1910!); iban anton ls dous (sien se scundéren berdadeiramiente...) até ua casa de prostituiçon para pessonas de “la alta” que quedaba na altura antre outros (i era assi que era cunhecido esse sítio mui special por essa giente): an Paris, ne l "n°12 de la rue Chabanais", alhá pals lhados de la praça Vendôme i de la rue de Rivoli (un de ls bairros “chiques”, inda hoije quaije ounicamente para quien stá cheno de denheiro (i que mais ?), na capital parisiense). Ide a ber la reportaige, bós tamien, se tubirdes algun tiempo. Ides quedar admirados i daprendereis cumo you alguas cousas subre ciertas práticas pagas a preço d’ouro por essa giente (Que mal habie se buona parte de la populaçon quaije morrie de fame?)!, altos representantes, antre outros de ciertas monarquies ouropéias na altura cumo finalmente tamien la nuossa; para esso, tenereis que saber un pouco de francés, mas paciéncia! Será l preço a pagar (mas pequeinho ne l nuosso caso) para star al corriente de alguns segredos (Ye l título tamien dessa série telebisiba: “Secrets d’histoire”). Bede bien que hoije an die bal la pena ser tamien algo poliglota.

Puis! Só que cumo todos sabemos, la stória acabou mal para l rei D. Carlos. I l drama oucorriu ne l 1° de febreiro de 1908, ne l Terreiro de l Paço, an Lisboa, quando fui assassinado a tiro, el, mas tamien afinal l príncipe herdeiro de la corona pertuesa, Luis Filipe de Bergança. Antressa lhembrar anton que quien assistiu a toda essa cena porque staba sentada mesmo al lhado i an frente deilhes dous fui percisamiente la rainha D. Amélia, “La reine Amélie” cumo dízen ls Franceses. Ua rainha que puls bistos era i inda hoije ye apreciada por muitos pertueses. Na reportaige, tamien splícan las rezones. Ua rainha que acabou por s’eisilar para Anglatierra i la França dous anhos mais tarde, an 1910, quando fui proclamada la República an Pertual i subrebibiu inda muitos anhos (an França até 1951), mesmo depuis de l falecimiento de l sou segundo i último filho, D. Manuel (an 1932) que inda chegou a ser rei dous anhos, depuis de la muorte de l pai i até la proclamaçon de la República an Pertual.
- L que you daprendi tamien cun essa reportaige fui que quando se morriu D. Amélia: “O corpo da rainha foi então trasladado pela fragata Bartolomeu Dias para junto do marido e dos filhos, no panteão real dos Bragança, na Igreja de São Vicente de Fora. Esse foi o seu último desejo na hora de sua morte. O funeral teve honras de Estado e foi visto por grande parte do povo de Lisboa” (Wikipédia an pertués)...

La Eigreija de San Bicente de Fora, panteon real de ls Berganças... Un monumiento que you yá nun me lhembro bien de haber besitado i spero poder ber ou tornar a ber un die.

Que Dius anton mos deia salude a todos 

D. Maria Amélia de Orleãns Bergança, rainha de Pertual 
de 1889 até 1910.
  
Se pensarmos bien, la monarquie an Pertual ampeçou cun Franceses... i acabou tamien cun Franceses, ou melhor inda cun Francesas.

 


27/08/13

Bida por Bida



Dízen las redadeiras amboras que solo neste brano yá ls fuogos lhebórun quatro bidas “Ana Rita Pereira - 24 anhos, António Ferreira – 45 anhos, Pedro Rodrigues - 41 anhos i esta madrugada tamien Bernardo – 23 anhos, nun rejistiu a las queimaduras)

Ye algue que mos debe fazer parar para pensar. Para alhá de ls homes i mulheres que quédan feridos nestas lhidas d’anfrentar las lhabaredas, defender i proteger las populaçones que stan an peligro.

Ls fuogos son an todo l sou tamanho ua berdadeira zgrácia, zgácian famílias porque lhíeban ls son familiares, lhíeban bienes i patrimonho de las anstituiçones a que pertenécen, quantas bezes tan çfícele de arranjar i de muita outelidade, muita riqueza de las populaçones que son l que sobra dua bida de trabalho i aforro.

You percuro-me muitas bezes, porquei esta rebuolta de la natureza? Porquei stá tan anraibada? Que mal fai un home ou ua mulhier quando anda por bien i an tal nobre tarefa que ye defender bidas i bienes i ten que pagar cula se própia bida?

Nun hai resposta, you sei. Mas hai algue que tamien yá mais se puode splicar, quando lhuítan cun tamanha brabura acontra las lhénguas de fuogo que bíran l termo nun anfierno eilhes son heiróis sien acumparança subre la tierra. Por esso merécen l respeito de todos, merécen que yá mais séian squecidos i merécen que séian puostos a la par de ls mais nobres que fazírun feitos para bien dun país.

Yá nun sou nuobo, naci i bibi até ls dezasseis anhos ne l praino mirandés, por ende ando to ls anhos an special ne l berano, mas astanho quijo l sçtino que bisse i sentisse bien acerca la zgrácia que batiu a la puorta de l miu cunterránio que l fuogo matou, nun me lhembo de tal cousa acuntecer an toda la mie bida, fuogos si bi muitos, mas cumo este que lhebou la bida dun i marcou outros, nunca, nun me lembro d’algun tener spargido tanta delor. L pobo si quedou solidairo, l pobo i las anstituiçones si prestórun houmenaige i reconhecimento de brabura i feito nobre mas nun ye nien será fácele para la famíla, ls parientes ls amigos aceitar que el quede loinge para siempre.

Bida por bida ye esse l mote (lema) de las personas que to ls dies i a to las horas se çponeblizan i stan prontas por este paíç afuora, al serbício de al bien puls outros, i que tantas bezes ls uolhos de l mundo nun bei, son berdadeiros suldados que dan las sues upas a quien mais percisa i an momientos çfíceles, ne ls fuogos a quien nun ten mais naide.

Ser bumbeiro ye ser fuorte, ye tener carátele ye star d’atalaia pula houmanidade.
Faustino Antão (Zenízio)

26/08/13

Até l die 30 d'agosto




Stá ne ls redadeiros dies la posseblidade de besitar ua de las posiçones que mais me marcou cumo mirandés, falo de la sposiçon “"Bózio de las raízes" de Alcina Pires (Zenízio) que stá na Casa da Cultura - “Miranda de l Douro” – i ten l die 30 d’agosto, cumo sendo l redadeiro.

Para mi i cuido para muitos mirandeses de l miu tiempo, tengo sessenta i quatro anhos d’eidade, besitar esta sposiçon, fui rebibir un cachico de la mie bida, mas tamien cuido que nun s’acaba eiqui nien na mie geraçon l balor temático que cada quadro ouferece, tamien las geraçones mais nuobas i las gientes d’outros lhugares ancúntran balores de sobra para enriquecer l sou ouniberso cultura, porque ye splicatiba dun tiempo an que la sue outora pinta cun toda la sue fedlidade.

Todos ls quadro teçtemúnhan, assi you l antendi, un cacho de stória, ua cuonta, i solo tenie que rendir-me i dezir a la mie cunterránea i amiga, oubrigado Alcina, que stou bencido por toda la dedicaçon i amor que botes-te, por me dares la posseblidade, atrabeç deilhes tornar a bibir, tornar l miu tiempo an que bibi nessa mesma tierra que tu tan bien pintas.

Anquanto por ende andube (i l tiempo nun fui muito) besitei-la dues bezes, an cada quadro ancuntraba-me a mi mesmo, ls mius i l miu pobo, las lhidas que se fazien (que agora yá nun se fázen) que fazírun l miu ouniberso familiar, que marcórun l miu spácio cumo giente de l praino, l miu carátele, l que era dantes ua region que percisa de que se cunte l que fui para saber para adonde bai.

Yá tenie la certeza, siempre que besitei las tues outras sposiçones, mas esta ye cumo ua cunfirmaçon, sós sien dúbedas nanhuas a la par de muita giente, i que l fázen doutros modos ua grande ambaixadora de la cultura mirandesa, you sei que nun ye fácele, mas estes tous eilustres trabalhos merecien fazer ua jornada por outros lhugares.

Mais ua beç parabienes, trabalhes-te muito, stá todo mui guapo, solo tenes que tener muita proua, porque l que fazes stá bien feito, you i que cuido que todos tenemos muito ourgulho de tener assi ua cunterránea




25/08/13

VI Ancuontro de Blogueiros de l Praino

Altar Môr da Igreja de Bemposta



Aconteciu an Bemposta, die 17 de Agosto, l VI Ancuntro de Blogueiros de l Praino. Foi ua alegrie mui grande tener pormobido l ancuontro an parceria cun l outro mardomo, tiu Jesé Almendra. Habie andrento de mie un nerbioso, iba-se amostrar la mie tierra, Bemposta, i gustaba-me que todos ls anscritos tubíssen un die çfrente i de calor houmana.  Foi nesta tierra que naci, creci i bibi até quaije als mius binte i un anhos. Foi-se purparando todo cun atento, hai sempre algo que nun sale tan bien cumo se gusta mas agora que todo se passou penso que foi un die agradable i çfrente, este die 17 d’Agosto de 13.
Ls blogueiros fóran-se achegando a la antrada de Bemposta i l ajuntouro foi-se componendo. Ajuntorun-se arrimado a quarenta participantes.
Ampeçamos por bejitar la capielha de Sto Cristo. Ua capielha pequerrica, quadrada, cun frescos nas paredes, çtapados aquando las obras de recuperaçon. Foi un regalo pa nuossos uolhos i musica pa nuossos oubidos, nada melhor pa l ampeço de bejita. Tubímos la sorte de tener l cura, António Bento Pires, l patrono de la recuperaçon, a splicar las pinturas i la rezon de tenéren sido tapadas, castigo als Taboras ne l tiempo de l Marques de Pombal. Bien haia cura Bento Pires.
L molino ne l lhargo de Sto Cristo foi atraçon i tubo dreito a muitos retratos. La buolta era grande i toca de puxar ls bijitantes mas la cunbersa i querer mirar todo atrasaba la buolta.
Eilhe acerquita  mais ua paraije, casa abrasonada, cun capielha pribatiba, antes casa de bispo, séc. XVIII,  agora “Solar dos Marcos”, stalaige de 4 streilhas. (quien quejir saber mais bai a este andreço: http://www.bemposta.net/antigamente/pdf/historiabemposta.pdf).
La buolta era grande:  Bemposta, antes bila, agora aldé, tenie muito que amostrar. Chamou-se Pereinha, D.Diniç mudou-le l nome para Bemposta.
Seguimos para ber l pelourinho que ten l scudo birado de cabeça al para baixo. Naide sabe la certeza porque assi foi. Probable castigo de Rei. Eiqui ls bejitantes tubíran ua surpresa: a la trabessa de San Sebastian ampeçan cochalhos a oubir-se i todo l mundo bira la cara al pelourinho para ber l que chocalhaba. Para muitos era la purmeira beç que bían l diabro bestido de persona, todo l mundo se queda ancantado cula surpresa i toca a sacar retratos.
La casa de l mardomo ye eilhi arrimada i nada melhor que l zayuno,  tiempo de çcanso, quemer un mordo i buer ua pinga. L nuosso praino ten cousas buonas: chouriças de Sendin, queijo de Ruolos, pan i bino de Bemposta.
Cuntina-se andar i bejita-se Santa Rita. Mais casas brasonadas cun sous brasones i outra capielha pribatiba se bejita, agora solo bista de fuora. Muito patrimonho Bemposta ten, perserba-lo i amostra-lo ye un deber de todos.
Subímos pal lhargo de la Salina i chegamos a la rue de l castielho. Bimos restros de muralhas adonde casas se stríban. Apuis demos ua mirada al anfierno: http://www.bemposta.net/historia/inferno.htm.  Un sbarrulho mas inda hai muitas personas a bibir an Bemposta que stubíran andrento de l anfierno,  bien mais fresquito que ls anfiernos de l diabro, sigundo la crença crestiana. L anfierno ten ua passaige por ambaixo de la tierra que tene salida pa las muralhas i ua buona bodega, adonde l bino se cunserbaba i darie para fazer patuscadas. Caminamos i bejitou-se la casa que foi tribunal, ende stá la piedra adonde l juiç se subie anrriba l cabalho. L sol ampeça acalcer i la perguiça íba-se acercando. Bejitamos l’eigreija cun sou guapo patrimonho, adonde you tantas bezes  m’azinolhei a zlhado de miu pai quando me lhebaba pula mano a missa. Salimos i caminamos pal miradouro de Santa Barebera, outra capielha quadrada toda assente anrriba dua peinha. Miramos tierras de spanha que l riu Douro aparta, defronte Bilarinho de los Aires. L tiempo passa,  l almuorço spera mos, acerca la poçada,  arrimado a la presa/barraige i l riu Douro culas sues arribas fai mos cumpanha. Las selombras poucas i toca d’ arredar las mesas para ancuontrar selombra. Quemeu-se, cumbersou-se i tubímos un telifonema special de ua persona que muita falta mos fizo, Amadeu Ferreira, l telemoble an alta boç foi saludando todos. Las tues melhores, Amadeu.
La calor era muita i inda teníamos algo para ber. Agarramos ls carros i subímos a l’aldé. Na Casa de la Junta de freguesie, ua apersentaçon an power point subre la stória de Bemposta. Jesé Carlos que apuis de purparar la apersentaçon se zlocou d’aporpósito do Porto para mos amostrar l que tenie feito. Bien haias Jesé Carlos. Quien quejir saber mais: www.bemposta.net.
Finda la apersentaçon, tiempo de nomiar ls nuobos mardomos i son eilhes: Adelaide Monteiro, de la Speciosa, Teresa Almeida, nacida an Lagoaça, a bibir an Miranda i Tiégui Alves de Cicuiro, a bibir an Paris. De seguida foi tiempo d’ antregar ua prendica a cada un de los anscritos ne l ancuontro deste anho. La prenda foi ouferecida pula Junta de Freguesie de Bemposta, a quien se diç un bien haia bien grande, na persona de sou perjidente, Antonho Martins.
Seguimos pa la capielha de San Sebastian que inda nun teníamos bejitado adonde ancerramos l ancuontro a ler poesie de Fracisco Niebro/Amadeu Ferreira de sou lhibro, ARS VIVENDI ARS MORIENDI. Ua houmenage al poeta i home que muito ten feito pula lhéngua mirandesa i toda la cultura de l Praino Mirandés. Sentiu-se eilhe, naqueilha capielha, ua fuonte de einergie cun un saludo special a Amadeu Ferreira cul deseio  que se restableça l mais debrebe possíble.
La einiciatiba destes ancuontros yá ten siete anhos, ampeçou cua eideia de Alcides Meirinhos, apadrinada pur Amadeu Ferreira. Este anho foi la purmeira beç que se fizo fuora de l cunceilho de Miranda de l Douro, puis l Praino Mirandés abarca ls cunceilhos de Miranda, Mogadouro, Bumioso i ainda un cachico de Freixo i serie buono que tubíssemos representantes de todos eilhes. Tenemos tamien ls nuossos amigos Lioneses que muito mos honran i serie anteressante que l ancuontro un anho se fazísse an tierras lionesas.
Un bien haia special a Jesé Maria Curralo que foi fazendo de guie i dando alguas splicaçones subre l patrimonho.
Para todos ls que stubíran persentes i aqueilhes que nun puodíran star i terían gostado de star, un grande bien haia.

24/08/13

CHICHEN ITZÁ - MÉXICO



An Chichen Itzá hai un jogo de sol i selombra, obra de sabedorie houmana que parece lhebar-mos a un terreiro debino. An lhocales cun esta grandura apetece-mos fazer un jogo cula bida, lhibrarmos-mos  de ls sbarrulhos i oupir al pico de la spritualidade. 

Lhougo a l´antrada arregalamos ls uolhos de spanto: sperában-mos taludas eiguanas que parecien arrimar-se a la l'eidade de las piedras. Cumo legítimas guardianas de tesouros milenares, amostrában als curjidosos "paparazi" spantosos modos de streilhas. Sous uolhos chamában-mos, cumo se l sou mirar tubisse an drento eiternidades de paç.

Las mais moças rabeában antre nós, fazien hablidades, oupian las paredes i quedában na brasa de la calor de la tarde a ouserbar-mos alhá de riba - de l alto de las pirámides maias. Cun eilhas partelhamos spácios de lhibardade que le perténcen por dreito própio.

An Chichen Itzá quedou l miedo i l arrepelo que sentie quando me cruzaba culas fugidas osgas de l miu quintal. Se cun eilhas pudisse cruzar l mirar, cuido que l fazerie - agora - cun outra familharidade.

Porque será que cháman "salta-rostros" a un bicho que passa la bida a lhimpar-mos l lhugar adonde bibimos?
Teresa Almeida

 

 

22/08/13

Piedras suoltas



 Scapa-se-me la bida por antre ls ganhuolos
que nos dedos me bán nacendo; 
cúndien-se-me ls dies an cumenéncias
que nun m´énchen l muolo.

Camino
remissacos acontra remissacos;
resfolgo aire
que nun m´oucigena la senara;
canso ls dedos 
a fazer sbarruolhos.

Sobra-me la gana,
falta-me l´ oudácia;
sobra-me la raiba,
falta-me la curaige.

Témbran-me las piernas
a jogar de morada.

Subre la prenheç de la lhuna

Deita-se la nuite subre l xaragon caliente que l sol le deixou. Naçe la lhuna, chena, dourada, i, al modo que bai chubindo no cielo se fai más miruolha i me spreita pal quarto, pula jinela que deixei abierta para que l fresco de la nuite le entre.
Las streilhas son esta nuite punticos feitos cun lhapç fino.
Más cargadas stan las lhuzes de l´ aldé eiqui acerquita.
Yá nun s´ouben ls perros agora que stan stiraçados a la puorta, a pistanhar de suonho, abrindo i cerrando ls uolhos cunsante las pessonas fálan más ou menos alto, a abrir más bezes que quieren, puis que eiqui la giente, la mais deilha, fala boziando.
Las bobideiras stan de fuolha guicha a aperdurar fuorça para aguantar la calor que le benirá manhana. L spantalho, a fazer que arrinca yerba, drobado subre sou bentre cheno de yerba seca, deixa que ua manga de la camisa balanceie, puis que assi parece mais rial para cumprir l sou deber de spantar la raposica sfamiada i chena de sede.
L aire chega cun un oulor fuorte a fogo i, cun la nuite, inda ls touçones de la Malhada i de la Moura me parécen más medonhos, ambasores quaije a chegar a las casas.
Eiqui no altico, an San Lhourenço, no cerradico de scadal que la yerba fizo delantre de la baranda birada pals touçones, scribo a la lhuç de la lhuna, calhada, sola, oubindo ls grilhos que agora son ls amos de la nuite, sobreponendo-se a qualquiera ranucalho que anteime an botar las narizes fuora de l poço.
Ben-me un sonido baixo de la sala atrabeç de sues puortas anchas i abiertas. A las bezes calha-se porque l CD s´acaba sien que me deia de cuonta, outras bezes lhebanto-me i mudo-lo. La música clássica ajuda-me a cumponer esta nuite que yá só eilha ye magnífica.
Guardan-me respeito ls cínfanos esta nuite, talbeç por bias de l airico que me arrodeia ou, quien sabe, por de mi tenéren pena, por se dáren de cuonta que nas mies cuostas znudas stan seinhas de picadas d´atabanos, de quando, esta manhana bien cedo, mos aperponimos, Ilda i you, a ua caminada a Cruç Canto, i, sendo mais acerca de l que manginábamos acabemos por chegar a la ribeira i apuis ribeira abaixo até l Molino de la Senhora. Fui al benir para casa, cun l rechino de l sol que ls atabanos me atacórun, me zgraciórun cun sues picadas porriba de la camisa. Ilda sien ningua mordida, daba-me lambadas nas cuostas, para ls matar.
Stou agora eiqui, neste centro de l miu pequeinho mundo, nun assomadeiro que me lhieba para tierras de Bergáncia, dadonde abisto custelhaçones terrestres d´alguas aldés, cun las cuostas znudas para refrescar las bolardas que me quedórun daqueilha batalha cun ls atabanos. De l outro lhado, noutra baranda, birie la Sanábria, mas a la nuite gusta-me mais esta, porque deiqui beio toda l´aldé.
La lhuna mira para mi i you par´eilha para aporbeitar la sue maior prenheç. Talbeç nun steia neste assomadeiro na sue prenheç de Setembre, ou stando, nun será yá tan dourado l sou pelo, puis ye esta, la lhuna chena d´Agosto, la que me parece más guapa.
Ls botones de l cumputador sónan, la música sona, i, ls grilhos, por todo quanto ye sítio, mángan an fuorça de sonidos…

20/08/13

Crabo

Crabo

Por muita auga que you te ponga crabo
Nun sou capaç de te sacar ua risa
Cuido botá-te l que te bonde d´auga
Mas quien sabe, la falta nun será mie

Tanta beç te reguei i tu floriste
Abries pula nuite i apuis sunries
Dezindo-me que para mi abriste
I que l tou florir éran lhabutas mies

An tanta tarde de quelor dourada
An tanta nuite a fazé-se strelhada
Te cheirei crabo, t´acarinei la piel

Burmeilho crabo, torna-me a florir
Que l tou oulor you torne a sentir
I na boca naça, gusto doce a miel

18/08/13

A la frol de la piel


 Sentir-te la piel ye la sensaçon mais antensa

 nun sei de palabras que tóquen este fuogo

 un toque al de lhebe an modo de cumbersa

 i un arrepelo a correr l cuorpo todo

 

 talbeç l mirar se quejisse yá cruzado

 nun quelóquio quaije ancierto, ampossible

 suonho brebe nun zeio spertado

 poema boubo, berso fuorte i eirreprimible

 

 sin çfarces nun abraço abandonado

 seguiran ls lhábios l chamado mudo i ciego

 i las manos un camino coincido

 

 L peito alhebantou-se firme i eiriçado

 amando la nuite i l zassossego
 
                                           i este febre antre streilhas renacido


                                                      Teresa Almeida