29/11/11

REZOSA ye en Fuonte Aldé



Mais ua beç la ACREFA i LA GGAC, este anho cun nuobo parceiro, SARTI-Sartigalhos Palgrinos, outra associaçon d'acá iran fazer ua festa que ye yá un marco na cultura mirandesa, por acauso anté ye este l slogan de la REZOSA.





Deixo eiqui l cartaç, que l copiemos de l Seringador (Xaringador), aquel reportório que todos conhecemos i que ye cumpanha de ls lhabradores nos seranos de ambierno, para saberen las lhunas i muitas outras anformaçones.





Hai mais anformaçon no Facebook

Ls Quatro Eibangeilhos

28/11/11

Dius tamien fala mirandés


[Eiqui se deixa l testo screbido por Alfredo Cameirão subre l salimiento de Ls Quatro Eibangeilhos an Miranda de l Douro, die 26 de Nobembre]




DIUS FALA AN MIRANDÉS

L Sábado atrasado, die 26 de Nobembre, na antiga sé de la diocese an Miranda de l Douro, na persença de sue eiceléncia reberendíssema, l senhor Don José Cordeiro, bispo de Bergáncia-Miranda, fui apersentada la traduçon an lhéngua mirandesa de ls quatro Eibangeilhos, de l punho de Amadeu Ferreira, maior studioso i dibulgador de la segunda lhéngua oufecial de Pertual.

Delantre de ls muitos mirandeses que quejírun bibir este die stórico, Júlio Meirinhos - antigo Persidente de la Cámara de Miranda i purmeiro cungeminador de la Lei que reconheciu l Mirandés cumo lhéngua oufecial – fui apersentando las andebidualidades cumbidadas para la cerimónia.

Ampeçou por falar l Dr. Timóteo Cavaco, Secretário Giral de la Sociadade Bíblica, ourganizaçon que studa i dibulga la Bíblia zde 1809. Dixo de l sou cuntentamiento por poder star nua eigreija tan guapa a ber oumentar l númaro de lhénguas cun traduçones de l Lhibro Sagrado, que yá pássan las 2500 (inda que solo 469 téngan l testo cumpleto), l que le fazie acraditar que este era un ato amportante para la cultura mirandesa, mas tamien para la cultura ounibersal, rezon pula qual felcitaba l tradutor i l altíssemo balor de l sou trabalho.

Falou apuis l padre Basileu Pires, padre Mariano de Balseman, mas mirandés de raiç, que, falando an mirandés, agradeciu l cumbite para star eilhi, que habie aceitado por cuidar que naide melhor que un cura para dar a coincer ls Eibangeilhos. Apersentou la bibliografie de Amadeu Ferreira, sublenhando la grande dedicaçon a la lhéngua. Repisou que este era un marco stórico para la lhéngua mirandesa, mas tamien para la stória de Ls Eibangeilhos, lhembrando la grande repunsabelidade de traduzir l testo sagrado; Jasus dixo-mos para anunciar la Buona Nuoba i esta podie ser cunsidrada la profisson de fé de l tradutor. Acabou a lhembrar que ls 10 anhos que lhebou la traduçon, siempre an cuntato cun la palabra de Dius, nun podie deixar de ser un eisercício de purificaçon para l própio tradutor.

Falou inda l Persidente de la Cámara de Miranda, Dr. Artur Nunes, para dezir de la honra que tenie por star persente i agradecer al eiditor, al tradutor i al senhor bispo por un momiento de grande denidade para la lhéngua, que cuntina biba i cada beç más balorizada.

Don José Cordeiro, que yá na sue purmeira besita a Miranda habie falado an Mirandés, fui apersentado cumo grande amigo i muito querido de ls mirandeses, por haber ampeçado un tiempo nuobo de relacionamento eipiscopal cula Tierra de Miranda, ampeçou por dezir que çconhecer ls Eibangeilhos ye çconhecer a Cristo, rezon que lo fazie star eilhi, naquel templo marabelhoso, cun grande santido de gratidon por assi se poder lhebar La Palabra más loinge i fazé-La más grande, ne l rastro de S. Grigório Magno, que dezie que la Bíblia crece cun quien la lei. Acrecentou star cumbancido que la traduçon mirandesa puode ser bista cumo sendo melhor que alguas traduçones an pertués, rezon pula qual yá la ten ousado na purparaçon de alguas houmilias i reflexones; la fé, nun se straformando an cultura, nun ye fé, i por isso agradecie l sfuorço i l trabalho pul mirandés i pula cultura deste pobo que habie fazido Amadeu Ferreira, a quien deixaba un zafiu público: l de traduzir las Sagradas Scrituras oubjeto de leitura na Liturgie semanal – l chamádo Eibangeliário - de maneira a que se podíran fazer lheituras an mirandés an to las missas mirandesas, mormiente quando de la besita de l bispo a Tierras de Miranda, dues bezes por anho, pul menos. El mesmo pormetie fazer l pedido de aporbaçon a la Cungregaçon pa la Doutrina de la Fé, an Roma.

Por fin, Amadeu Ferreira, ousou la palabra para agradecer la persença de todo mundo (mormiente ls muitos mirandeses hardeiros de un pobo que fui capaç de traer la sue lhéngua anté ls dies de hoije), naquel templo tan guapo, adonde talbeç solo se houbira falado mirandés quando ls trabalhadores l ponírun de pies, yá que era bien sabido de todos que l mirandés nun antraba nas eigreijas, lhembrando las purmeiras Cunstituçones de la diocese de Miranda, de l sou 3º bispo, D . Julião de Alva, hai uns 450 anhos, que oubrigában todo mundo a saber rezar (las ouraçones más amportantes) an pertués – an lingoagem – l que se traduziu an grande zbalorizaçon de l mirandés, un falar que nun serbie para falar cun Dius, i talbeç haba puosto l mesmo Dius más loinge de ls mirandeses, yá que solo podien falar cun El na lhéngua fidalga, l pertués, aqueilha que ousában para falar culs de fuora, que nun conhecien. Esse ciclo que D. Julião habie abierto, ampuntando l mirandés de l’eigreija, D. José staba-lo agora a cerrar, al lhebar l mirandés pula mano para andrento, ato de grande santido stórico i coraige, que nun será squecido ne ls 400 anhos que bénen. Dixo tamien que las palabras de l senhor bispo arrepassában todo l que stábamos a spera i que l zafiu fazido staba aceite, tanto más que yá habie treminado cul Dr. Timóteo Cavaco, de la Sociadade Bíblica, la traduçon para mirandés de todo l Nuobo Testamiento. Falou apuis de to l porcesso de la traduçon, de ls sous oubjetibos culturales i lhiterários, dezindo que lo habie fazido de ls testos lhatinos de la Vulgata i de la Nuoba Vulgata. Lhembrou l nome de Bernardo Fernandes Monteiro, mirandés i outor de la purmeira traduçon manuscrita de Ls Eibangeilhos (çcubierta hai pouco tiempo) i de ls sous dibulgadores, Manuel Ferreira Deusdado, Trindade Coelho i José Leite de Vasconcelos; al jeito de houmeneige, lhembrou tamien, na pessona de l padre Basileu Pires, a to ls curas mirandeses, grandes búltios de la nuossa cultura, que muito fazírun pula lhéngua: Manuol Sardina, de Samartino, figura cimeira antre ls poetas nacionales de l sou tiempo; l reitor Fracisco Meirinhos, reitor de Abelhanoso, ls curas Manuel Preto i Moisés Pires i, aquel más coincido, António Mourinho, figuras sien las quales la stória de l mirandés haberie, por cierto, sido çfrente.

Die grande para la lhéngua mirandesa! Inda que muitos puodamos nun mos dar de cunta, este ye un marco mui amportante na stória de l mirandés, lhéngua milenária que bai fazendo l sou camino, cun serenidade i sien fabores nien caridades, mas cun l’ajuda de muita mano amiga, antre las quales relhámpan agora tamien las de l nuosso reberendíssemo, querido i stimado D. José, que Dius las querga guardar por muito i bun anho a guiar ls çtinos de la nuossa diocese. Assi seia.

Alfredo Cameirão



Retratos de l salimiento an Miranda de 'Ls Quatro Eibangeilhos'







Eiqui se déixan alguns retratos. de ls muitos que sacou Alcides Meirinhos i que el me mandou. de l salimiento de Ls Quatro Eibangeilhos an Miranda de l Douro l die 26 de Nobembre de 2011.




ARTE E CULTURA

.
GERALDES DA SILVA
.



.


Pintora natural de Trás-ls-Montes, casada cul sendinés Abílio Afonso Ferreira, radicada ne l Porto..
Licenciada an Artes Plásticas pula Scuola Superior de Belas Artes de l Porto.
Cursou cerámica na Scuola de Artes Decoratibas Soares de ls Reis – Porto.
Porsora eifetiba de l'ansino secundairo.
Diretora de l Atelier – Galerie Geraldes da Silva / Porto.
Cunta cun dezenas de sposiçones andebiduales i coletibas an Pertual i ne l stranjeiro zde l anho de 1974, de que çtacamos:
-1974/75
• Sposiçon de poesie ne l Jornal de Notícias / Porto.
-1983
• Sposiçon coletiba na Ounibersidade Católica / Porto
-1992
• ( Dez) – Sposiçon coletiba ne l Fórun Ballis Longus cul scultor Valeriano Hernandez i la pintora Parada Morollon.
-1995
• (Maio) – Sposiçon andebidual ne l Centro UNESCO / Porto
-1998
• (Maio) – Cuncuorre a cumbite de la Fundaçon MAPFRE, al prémio Almada Negreiros.
• (Jun.) – Sposiçon andebidual na Galerie de Arte de l Café Magestic / Porto.
-1999
• (Jul.) – Cuncuorre i participa na XI Bienal de la Fiesta de l Avante - Lisboua
• (Ago.) – Sposiçon andebidual na Bila de Sendin – Miranda de l Douro, a cumbite de la comisson de fiestas de Santa Bárbela.
-2002
• (Jul.) – A cumbite de la Comisson ourganizadora de l Góis – Arte / 2002, antegra l júri de la seleçon i participa na sposiçon coletiba “Antre Montes i Mares”.
-2003
• (Ago) – Sposiçon Coletiba an Pontebedra (Galiza) – Spanha.
• (Ago) – Ne l ámbito de las festebidades Antercélticas de la Bila de Sendin, Miranda de l Douro, antegra la sposiçon coletiba cun trés trabalhos de que çtacamos “Ls Pauliteiros”
-2004
• (Jan. Feb.) –“Longínquo Próssimo”: Sposiçon coletiba de la Associaçon Sdruzeni Q de Brno (Rep. Checa) i Geraldes da Silva.
-2005
• (Jun) – Sposiçon andebidual – Galerie Daugava – Riga / Letónia.
-2009
• (Jul) Góis Arte – Sob l zígnio “L Nino i la Sociadade” cumo artista cumbidada.
• Participaçon na sposiçon anternacional de pintura rializada an Berlin “Artes i Muros”- subre ls binte anhos de la queda de l muro de Berlin (Nobembre).


.


.


“La pintura moderna nas sues manifestaçones mais eilebadas, recusa l tipo de leitura clássica que reduç l quadro a la dimenson retórica-narratiba, mostrando-mos, que la pintura nun ye redutible, a un domínio que nun ye l sou, mas atraendo la nuossa atençon pa la sue eimanéncia, esto ye, pa l nible que ye l de la própia pintura.
Segundo l filósofo Louis Marin las grandes corrientes de la pintura moderna i specificamente l'ampressionismo i l spressionismo fazírun de l «fin» ó de la «çtruiçon» de la repersentaçon, l'obra de pintura.
L'artista Geraldes da Silva tenta cunceliar estas dues corrientes artísticas. De la bisualidade de la sue pintura podemos custatar ua çplicidade de sensaçones. Se mos aprossimarmos de l quadro, l mirar bai mergulhar na pintura, an stado puro, atingindo ende la própia oupacidade de la pintura. Se mos çtanciarmos, essa oupacidade toma-se trasparéncia. Este jogo de l'oupacidade i trasparéncia ye talbeç l jogo de la beleza i de l'artisticidade de la sue obra ampressionista.”
.


Abílio Afonso Ferreira

Piedras que Atrofian

An meados deste més de Nobembre fui passear puls campos de la Charneca de la Caparica i bi que stában a quedar chenos de yerba berdica, fruito de l'auga que ten chubido nestes radadeiros dies.

An alguns cachicos desses campos ancontrei bárias piedras subre la yerba. Lhiebantei alguas i berifiquei qu'ambaixo deilhas habie uns rebientos sbranquiçados todos retorcidos, sin quelor nin bigor, atrofiados i ouprimidos pul peso de las piedras. Retirei alguas dessas piedras para esses rebentos podéren respirar i crecer normalmente.

Ne l passado fin de sumana buoltei al mesmo campo i berifiquei que ls rebentos atrofiados de la yerba tenien recuperado la sue quelor berde i arguian-se dreitos, a querer acumpanhar las outras yerbas sues bezinas.

Na tarde die de la grebe giral passei por un de ls lhocales de la manifestaçon i bi muitas pessonas parecidas culs rebentos sbranquiçados, sin alegrie i sin quelor, atrofiados i ouprimidos pul peso ansuportable de las medidas de la troika, de l'abuso de ls poderosos subre ls mais fracos.

Anterroguei-me, quando ye qu'aparecerá alguien a lhiebantar i retirar essas “piedras”, essas ansuportables medidas de la troika qu'ouprimen la maior parte de l pobo Pertués, para recuperarmos la quelor de la sperança i la dignidade de l Paíç?

Leonardo Antão

27/11/11

Ousteridades


“L’ousteridade ten de ser ancarada cumo la única salida (…) nun hai outro camino”
Miguel Relvas, lhiçanciado an Ciéncia Politica i Relaçones Anternacionales cula tenra eidade de, deixa-me acá ber, 46 anhos, pul’Ounibersidade de, deixa-me acá ber, Lusófona.


“L’ousteridade ye la receita para un se zgraciar eiquenomicamiente (…) s’abaixamos ls salarios, piora la procura i la recesson."
Joseph Stiglitz, Doutorado pul MIT cun 24 anhos, bancedor de la medalha John Bates Clark als 36 anhos i Prémio Nobel de l’Eiquenomie an 2001. Fui inda bice-persidente de l Banco Mundial.

Cumo diç l miu patrício Manuol Claro, "cad'un queda naquilho que le parece!"

25/11/11

Tierra arada, miu mar!




Quando te aro,

tierra,

acarinas-me an poesie.



Tierra arada, sós poesie:

an cada yerba malina

arrincada de l tou bientre,

an cada xeixo a rodar pal suco,

an cada pormessa de fruito,

an cada cheiro de flor

que an ti eirá a nacer,

an cada pinga de chúbia a antrar,

an cada sprança a medrar.



Quando t´aro renaço,

porque al topar-te rejubeneço

i, nun te digo mintira

quando te cunfesso
que siempre m´agrada topar.

Tierra arada, miu mar!

24/11/11

ARTE E CULTURA

.
ABÍLIO AFONSO FERREIRA
.

Mais un scritor sendinés
.




Lhicenciou-se an Filosofie i Houmanidades pula Ounibersidade Católica, an Filosofie pula Ounibersidade de l Porto i an Dreito pula Ounibersidade de Coimbra. Frequentou l mestrado an Studos Ouropeus na Ounibersidade de l Minho, cuncluindo-lo cula defénsia de la tese: L Designio Ouropeu Ounion na Dibersidade, cun Mui Buono por ounanemidade. Ye doutorando an Ciéncia Política i Relaçones Anternacionales na UM, sob l'ourientaçon de l tamien strasmuntano Prof. Doutor António José Fernandes, porparando la tese: Organizaçon Anstitucional de la Ouropa: formaçon, eiboluçon i perspetibas. Ye porsor de Antropologie, Stética i Semiótica ne l Departamiento de Arquitetura i Zeign Andustrial ne l Porto de la Ounibersidade Lhusíada.
.




An 1977 publicou un belume cun 656 páiginas subre: Regionalizaçon Ouropa de las regiones reordenamiento de l território nacional, eiditado pula Rés. Ye casado cula tamien eilustre strasmuntana pintora Geraldes da Silva (Marie da Conceição Geraldes da Silva).

22/11/11

Salimiento de Ls Quatro Eibangeilhos an Bergáncia




Eiqui queda l cumbite pa l salimiento de Ls Quatro Eibangeilhos an Bergáncia.

Será ne l Centro de Arte Contemporânea Graça Morais, dia 27 a las 15:00.
L apersentador será l doutor António Pinelo Tiza.
Quien puoda que dibulgue esta mensaige i que apareça por alhá.

Amadeu Ferreira



Ye un diospiro



Ua cuonta debie de siempre ampeçar por, era ua beç. 
Nun me ampeces la cuonta por, era ua beç! Tu nun antendes l miu bibir… Ye que me parece que ancomeçando assi la mie cuonta you yá starei muorto. Inda nun stou i tu sabes isso bien que to ls dies me spreitas a ber se yá tengo l ambeligo meio sparrufado. Mira que para ser doce i nun ser carraspudo tengo que star quaique sparrufado… Yá tembrei bien bezes cun l miedo que me scochasses, tu que sós tan lhambisqueira!
Bá anton! Si te bou a fazer la buntade…

...staba berde i relhamposo l diospireiro, tiempo de fuorça i d´auga a berbolhar ne ls tuoros i belheza nas fuolhas. An menos de nada anchiu-se de flores, uas flores que parece que naide dá por eilhas, pouca quelor, pétalas sumidas. Se nun fura yá un cierto belume ambaixo a asparecé-se a fruito, podie-se dezir que éran fuolhas mal paridas, angurrefitadas a salir de ls galhos.
Debrebe l diospireiro s´anchiu de pequeinhas belhoticas presas por un torico registente. Mas ne l meio daqueilhes fruitos todos, uns a cair pa l chano, outros a registíren que nien heiróis, houbo ua florica que se atrasou, ampuxou un fruito a la sue borda i, al fin, naciu mui tardeguita.
Chega-te parende diospiro eigoísta, deixa-me campo que tamien you quiero medrar! Hei-de fazer-me cumo tu, puodes screbir isto ne l cielo que miramos deiqui d´ambaixo, dezie la florica yá a querer ser algo mais.
Assi fui! Medrou!
Sue mai anterrou mais ua raiç, botou mais uns filicos pul terrenos regados para dende sorber auga i, al galho adonde staba l diospirico fui dando siempre mais ua pinguita de quemida.
Uas fuolhas ampeçórun a cair a fin de berano. Quando se pensaba que l diospireiro se iba a çpir i amostrar to ls fruitos, l outonho fui sendo amigo, las fuolhas aguantórun-se berdes i relhamposas i ls fruitos fúrun amadurando pa la buona suorte de la famílhia i de ls bezinos.
Stá agora todo quelor de ouro i, bonda un airico lebe pa las fuolhas se soltáren zamparadas.
L diospirico, solo l chamo assi por carino, porque el, anque tardiego, ye un fruito porfeito. Stá alhá solico, cun la cisca a chegá-le de to ls lhados, nua altura de l anho an que ye cousa mais que normal las fuolhas cobríren l chano i ls diospiros stáren que nien sentinelas a ber quien passa i, quien passa a quedar cun la baba a salir de la boca solo de manginar la doçura.
Á tu!, dixo-me el onte a la nuite: Sinto-me tan solico i tengo tanto friu! Tapa-me para ber se nun me caio antes que chegue l Natal!  Apuis, an beç de anfitares l pinho cun las bumbilhas i fiticas queloridas, podies anfitar a mie mai que siempre habie de calcer algo i you até podie ser la streilha qu´há-de guiar l Natal pal tou huorto.
Stá bien, respundi-le you. Serás la mie streilha de Natal i la doçura para ancomeçar l nuobo anho.
Assi tu aguantes la atronada d´hoije i l´ airaçada a traer graniço…
Assi tu aguantes, fui you rezungando quando iba a saber dua saca de lhana.

21/11/11

SENDIM - CULTURA E ARTE

.
MANUEL FERREIRA
.




Manel ye l de la dreita, a la squierda miu cumpanheiro Antonho
.



Dezie Cézzanne referindo-se a Monet – “solo un uolho, mas que uolho”, querendo dezir que las pinturas de Monet eran un mirar l mundo, mas que modo tan spetacular de l mirar.
Cézzanne fui un pintor francés, mui famoso, criador de ua teorie que se tornou na base de la arte moderna. Fui un ampressionista. You nun sou mui sabido nesto de las cousas de la pintura i nun bou a dezir mais para nun arrar.
Dízen que ls abogados ténen que saber l mínimo de las cousas para poder anterbenir i ls jornalistas ténen que ser listos para ber las cousas. You sou aprendiç dessas dues porfissones, que bou eisercendo culas mies lemitaçones.
Pus çcubri que an Sendin tamien tenemos un pintor i que you nun bou a classeficar, mas que pinta bien i que cumo Monet ten arte i uolho, esso ten.
Tamien passamos a endeusar ciertas pessonas porque son buonas nua cierta cousa i squecemos outros, solo porque nun se dan a la besiblidade.
Cabe als jornalistas poner ls puntos ne ls iii’s.
Por esso l HOIJE bos trai, eiqui, este sendinés, que ye un grande pintor, se nó l melhor de l Praino i cun lhugar antre ls melhores artistas pertueses de la atualidade.
Manuel Ferreira, sendinés de quatro cuostielhas, nome a passar a retener d’hoije para lantre.
Yá todos apreciestes ls balones de la Coperatiba, pus la pintura fui obra del, inda que solo para ampeçar ua anterbençon que queremos seia a outros nibles, haba buntade del i de la direçon.



.



..



CURBAS DE NIBLE



.
cuorre me cumo sangre
ua fileira sin fin de rostros
zenhados a angúrrias,
curbas de nible dun mapa
adonde nunca me perdo:

ye ua gente que fiç mie,
de que solo ls uolhos nunca
fúrun zupiados, firmes
cumo rei anriba l trono,
claron adonde todo naciu negro;

son le de piedra ls suonhos
que inda céçan cientos d’anhos
apuis, de pacéncia ls passos
calhados, lhebados an
mundiadas de squecimiento;

nun son anjos nien porfetas,
scrabos nien demonhos: rente
a la fame ban i scríben l nome
ne l Aire, que la mie giente
nunca ziste de l delor de bibir;

quando upo la mie giente
an speilho beio me
nun riu adonde bena
cunhos i corriente ténen
la claridade desses rostros,

adonde l mapa dun paiç
stá siempre por fazer.
.
(Manuel Ferreira)






Arte i Artesania


De 9/12/2011 até 29/01/2012

Caros amigos(las), ambio-bos este cumbite para stáren persentes na einouguraçon de a mie Sposiçon de Máscaras, Presépios, Santos, Páixaros, etc.

Cunto cula buossa persença.

Ye tiempo



Cuncurso Cuontas de Natal 2011

Era tiempo de niebe, de çanceinhos, de cielo cinza, de nubres carbenadas nua sola que parecie que ua sola tapaba l cielo todo.


Era tiempo de cunflitos eiquenómicos, de gobernos caídos i nacidos por fuorça de ls mercados financeiros sien que l pobo botasse palabra cun la cruzica ne l papeluxo de l boto. I caien ls gobernos, i benien outros sien se saber cumo i cun que democracie. I prendie-se giente que nun se debie i quedaba suolta outra giente...


Era un tiempo an que homes poderosos nun pagában pu ls sous malos atos: uns porque yá s´habien scapado para países que nun ls podien botar d´alhá, outros porque nun dezien a naide que s´íban a scapar, outros porque tenien tanta fuorça que birában todo d´alrobés, ls bancos, ls gobernos, la justíçia.


Era tiempo an que ls pobres pagában an beç de ls ricos, para tapar esse poço sien fondo que cun sues apaliadeiras estes ajudórun a scabar.


Juanico era un nino cun cinco anhos. Ls uolhos grandes i de la quelor de l mar relhuzien an cada Natal, quando, al pie de la árbole de natal na squinica de la sala éran abiertas todas aqueilhas caixas anrebulhadas an papeles i lhaços, cadun mais guapo que l outro. Éran siempre del l mais deilhes. Juanico era l mais nobico de la famílhia. L´armana yá tenie quaijeque binte anhos, nacida de l pormeiro matrimónio de sou pai.


Al modo que sue mai l daba ua mano a tirar l papel i ls baraços de cada caixa, daba poulicos cun la zapaçéncia de la spera, até ber qual era l outro jogo que se seguie. Poulaba, rie-se, rie-se muito, cun aqueilha risa de felcidade.


Agora que yá tenie cinco anhos bie que la sue bida habie demudado. Pormeiro porque saliu de l coleijo adonde siempre habie andado i fui para ua scuola de ninos adonde nun coincie a naide, mas adonde sou pais nun pagában.


Apuis sou pai quedaba an casa an beç de ir to ls dies para ganhar la bida.


Anton pai, se la ampresa adonde trabalhabas fechou, bás para outra, dezie-l el un die para l´animar. Siempre biu a sou pai cun gurbata i agora nun l staba a gustar de l ber siempre cun alparagatas i fato de correr, mesmo nun indo a correr.


Si pai, tu siempre fuste l pai mais baliente de l mundo!


Sabes, ne ls nuobos trabalhos nun quieren giente cun pelo ruço, diç-le l pai!


Mira pai, stá eiqui la tinta cun que mai pinta l sou! Bámos, que you te dou ua mano. Sou pai riu-se mas cun risa triste. Nun ye perciso filho, you hei-de amanhar algo, mesmo cun ls mius cinquenta anhos.


Juanico yá habie antendido muita de la deficuldade. Sous pais yá tenien tebido ua cumbersa cun el quando fui la mudança de scuola mas nun sabie que la crise de que todo mundo falaba, habie tamien chegado a las caixas de l´arbole de Natal.


Nó, Juanico! Astanho nun pongas nada de jogar na carta de l Pai Natal. El tamien fui çpedido i nun te puode trazé-los. Pon só uas botas i uas calças de pana. Nien la jaqueta de lhana. Tenes que te amanhar cun la que te merquemos l anho passado. Puode ser que apuis no tiempo de ls saldos nós amanhemos modo de la mercar.


Ahhhh! Nóóó! Quiero tamien ua playstation!


Apuis alhá se cumbenciu cun las cousas que sous pais splicórun, el que siempre tenie l que querie.


Nunca Juanico habie puosto nada destas cousas nua carta. La cousa staba a demudar, staba, pensaba el…


Juanico inda nun sabie screbir la carta. Anton, sintou-se al pie de sou pai i fui-la ditando. Siempre serie melhor al pie de sou pai do que na scuola… Sabie el alhá se nun quedarie ambergonhado…


Ua “playstation”que habie bido nun soto dun centro comercial, daqueilhas que parécen un cumputador, quedou-le na garganteira, mas,… pormessas son pormessas… Era tiempo an que Juanico tenie que se gobernar cun l que l´habie sobrado de ls derradeiros anhos de Natales gordos.


La mesa de Natal yá staba puosta pa la cena, las lhuzicas piçcanhában na árbole. Todo staba yá porparado. Sou pai habie frejido ls afelhozes i ls suonhos i habie feito l arroç doce. Juanico spargiu an cada un, açucre i canela i fizo birar alredor ls suonhos, na cama de la cáldia de açucre, canela i laranja spremida. A bien dezir sou pai sabie que nun debie de star acerca i por esso le puso pal´outra punta, yá loinge de la sartian.
Sue mai porparou l bacalhau i l polbo cun batatas i tronchos. Sous abós nun tardarien i sue abó Marie trazie siempre un munton de cousas doces. Inda se staba a babar só de se l lhembar de l tuoro de checolate de l´anho atrasado i de la lhampreia d´uobos…


Á pai, porque ten aqueilha caixa uns buracos porriba?, percuraba Juanico un cachico antes de la meia nuite. Mas eilha nun staba alhá inda agorica mesmo!
Spera un pouco, Juanico, apuis hádes ber.


Ui, un gatico! Que prenda mais guapa! You siempre quije un gatico i bós nunca me fazistes la buntade…
Bien háiades pai i mai. Este ye l Natal mais feliç de la mie bida!
Un gatico, l miu Farruscas!, dezie Juanico anquanto agarraba nel. Bou a dá-le lheite i a fazé-le la sue cama no tapete al pie de la mie cama.
Á abó Marie, mirai-lo!
Pai, porquei ten tanto friu l Farrusquitas? Adonde l mercarie l Pai Natal?
El nun ten lheite para dar als gatos i por isso nunca te lo habie trazido. Fui you que lo achei a la borda de l caixon de l lixo, a el solico a miar. Tan pequerruchico, meti-lo no bolso para que nun lo bisses quando bolbi de çpejar l lixo. Apuis amanhei la caixa cun buracos para que pudira resfolgar. Merece tener ua famílhia i tu tamien siempre quejiste tener un gatico... Telfonei a tue mai assi que lo bi i eilha nun s´amportou.
Oubrigado pai, oubrigado, mai! Sodes ls melhores pais de l mundo!
Adoro-bos!
Farruscas, nun tengas miedo! You sou tou amigo!
Á abó, mirai que pequerrico!
Tenes que quemer bien l lheitico para medrares, Farrusquitas!


Era tiempo de crises eiquenómicas i financeiras, era tiempo de cousas que Juanico nun antendie por muito que oubira ls telejornales anquanto almorçaba i cenaba i que l´antrában por sue bida adrento cumo la colher entra na malga de l caldo. Era tiempo de muita zounestidade cumo oubie dezir, mas para el, fui l tiempo que l dou l gatico que tanto habie pedido i que sue mai nunca habie quejido porque le stragaba la casa.
Juanico ancomeçaba a ber la bantaije de tener ido a bibir para esta casica mais pobre, terreira. Inda porriba mais acerca de sous abós! Apuis, sue mai nien habie rezungado cun sou pai quando biu que querie lhebar l gatico…


Ye tiempo de Natal i há-de ser tiempo doutros Natales mais justos, mais solidários, mais houmanos, anque las bumbilhas de las árboles nun séian tan relhuzientes.
Siempre haberá Natal quando houbir ua risa ne l rostro dun nino…






EIBANGEILHOS

.

EIBANGEILHOS
.


Apreponer-se ua pessona a fazer la traduçon de ls eibangeilhos para mirandés nun ye cousa de un qualquiera, por esso ye de lhoubar a quien se metiu nessa misson.
Quien na praça fizo casa a bien se abinturou, dezíen ls bielhos, la traduçon fui mais que fazer ua casa na praça.
Pusto esto i porque nun ye eiqui sitio para grandes çcussones por falta de tiempo i spácio, bou solo a dezir un pouquito de l que penso subre l que screbiu Ana i l comentairo de Amadeu.

Para Ana quiero apenas dezir-le que ls eibangeilhos nun son cousa tan pequeinha para se resumíren a la çcusson politica de squierda/dreita ó de mulhier/home.


La question de Jasus ó Cristo ten a ber cun Relegion, lhougo ye question de fé. Ó se acradita que Jasus ye Dius, ó solo home.


Tamien la anterpretaçon ye literal i ls testos bíblicos son andependientes uns de ls outros, ó son un todo i ye nesse cuntesto que se dében analizar.


Tamien nun bamos a querer que la nuossa anterpretaçon ye la mais cierta ó que ten an mente negar la de ls outros.
Quanto al porblema de la mulhier, solo pergunto a Ana:
Jasus tanto cumo home, mas inda mais cumo Dius, chamar mai a ua mulhier i poné-la arriba de todos ls homes, ye ser l quei? Acontra ls homes?
Mirando bien pals retratos, adonde se bei que la mulhier stá ne l meio? Fazírun algun córreo?
Nun star de pie, nun será mais para amostrar l miedo queilha tenie, do que oubrigáren-la a azinolhar?


Quanto a Amadeu, ten rezon al dezir que ye ua traduçon cultural i lhiterária, mas anton porque se mete la relegion nesto?

Inda bien que metistes esta parte de ls eibangeilhos, porque ten sido de las mais polémicas, nas traduçones. Hai até manuscritos que oumitírun zde l capítulo 7.52 até al capítulo 8.11. Ye nas bersones gregas, cun bárias bariantes que melhor se púoden ber ls testos de la mulhier adúltera i l sentido ye l que le dou Amadeu tamien, miesmo quando se diç que staba ne l meio, ye l miesmo que nós dezimos quando bamos nua manifestaçon, ibamos ne l meio, naide mos metiu nun córreo. “Nun julgues para nun ser julgado”. “Cun la medida cun que medires serás medido”.

20/11/11

L muorto bibo!



Cuncurso Cuontas de Natal 2011


Antonho rebuscaba nas sues antranhas registros de mimórias grabados an tiempos ninos. Rebusco de recebolhos an binha bendimada cun fuolha burmeilha que outonho yá carrega. Mimórias ampoleiradas de polaradas. Sgarabatar registros yá ressequidos de tantos anhos. Camas de camadas cunserban l reçumo de muitos anhos. L scarbar puode abrir frechas ya saradas hai muito. Tantas camadas fechórun frangalhos de bida. Son percisos modos suables para sacar tantas camadas. Pie ante pie, garabato na mano, suable bastante, sáca le camada atrás camada, tantos ls anhos que se fúrun amontonando. Mána le la nacente an sues antranhas. Eisisténças guardadas soltan se le cumo bolha d'aire que sal de l fondo de poço i se spapulha no spelho d'auga. Çtapar l testo, debagarico. L oupor que tanto le recoze ls antretinhos i l'alma. Nuites i mais nuites, apuis l sossego i l silénço de la casa, percura ls registros. Será seinha d'eidade? Belheç parece le fuorçado. Antonho ainda sente l sangre correr le nas bénas. Ambora, maleitas yá se arríman. Tene mimórias de quaije nacer a spetar çarjetas no sobrado da casa. Ancentibo a nino que todo quier eimitar. La sobela nace le nas manos a crabiar ls cuntrafortes an bezerro duro. Cumo las mimórias se le çpeijan i l zancaminan de sou porpósito.


Naquel lusco fusco outonhal, ainda la tierra de las rues de sue aldé búbie l' auga de cielos i atamaba la poleirada deixando poçacos de auga. Agora, las rues, ye solo alcatron. La sue rue, la rue de sue casa ten agora paralelos. Carreiras de pedricas, todas meio eigualicas que ainda deixan la tierra resfuolgar por frinchas de saibro adonde calceteiros martielháran paralelo soltando chinas i chiçpas que se crabíaban na tierra que golseaba sangre de dolor. Cumo la tierra resfolga por essas aberticas. Até las baldroegas i ourtigas se sgueiran apanhar aire lhibre. Ls cagalhones i las mijadelas de perros stercan ls rasgos de tierra antre paralelos i struman l que nace i crece sien ser sembrado.


Ampeça outra beç...L lusco fusco agarra se al pouco que resta de l die. Antonho comandaba ls bózios de ninos a brincos. L'algazarra spantaba ls morciegos que se zbíaban i quaije que jogaban a l'apanhada cula garotada. Lhembra se le aquele paredón que seguraba la tierra. Tantas bezes ficaba a la spreita que Tiu Madaleno passa-se para lo ber nun segurar las piernas que andaban mais que sou querer. L sou tente que nun te caias quaije lo statelaba ne l chano. Mas que siempre se l mantenie de pies. Eilhi, mesmo a zguelhas de casa adonde habie nacido. Rue de la Pena Quebrada. Pimpon l nome. La prensa d' azeite era mesmo defronte. Tantas bezes lhebaba la fatie de pan a todo l cumprimento de la fogaça para torrar na fornalha que apuis l lhagareiro lo anterraba no azeite. Inda la scuola nun era sou afazer. Eidade bien nina! Sue tie Sabel, mulhier de sou tio Zé Garcia - çcansen an paç - morában lhougo eilhi, na rue de baixo. Inda l palheiro de Tiu Curralo nun era casa de morar. Cumo las mimórias se le soltan.


Lembra se le salíren de l ajuntouro de la jolda i ampeçar a buoltas, a rodrar subre si própio. Nun sabie adonde staba i cuntinaba a rodrar. Dá se cunta de star defronte de casa de sue tie Sabel. Algo se passa i desso toma cuncéncia. Alguien mais dou cunta i foi abisar sue mai. Antonho, para d'andar a buoltas. Nun sei adonde stou... Pula mano ó al colo debe tener ido para casa. Puorta d'antrada..., la banca de seu pai fazie las honras. La cozina era lhougo eilhi. Mais resguardado, cun portica, l tabique separa l único quarto. Grande para l seu tamanho. Cama ancostada a la parede, mais l spácio para dues arcas adonde son guardados ls cobertores d'ambierno. La cierta outro par de lençóles i algua colcha para las fiestas. Candeia çpindura a la cabeceira. Spácio apertado. Bibia-se acunchegado naqueilhe tiempo! Deitado na cama, uolhos rebirados sin coincer naide, mobimientos zacertados. L garoto ó se morre ó queda tolhidico de todo para l restro de la bida.
Chama-se l padre Manuel, yá partiu - que steia an paç -. Olha Maria, melhor será que Nosso Senhor to leve..., se ficar..., fica-te preso a uma cama...



Meia nuite, l sacramiento de l Crisma. Auga bienta, la bençon i ouraçones. La nuite bai se na bigília al rapaç. Sue Tie Ana - paç a sue alma - rebeza-se cun sue mai. Tira se le la candeia de la cabeceira i çpindurada-se de l outro lhado de l tabique. Alumia ls que stan i l azeite será pulas almas de l Purgatóiro. Ouraçones sprenden-se de bozes sumidas i l rezar sale an ladaínha de quien piede. Drumita-se ne l sobressalto de muorte anunciada. Na madrugada, apuis de pesar figos, çpierta-se. Yé hora de ber cumo bai l mouribundo. Candeia na mano i mai aflita, pregunta cun boç sumida: Antonho... Senhora. Quien sou you? Pus ye mie mai... Sunriso de quien bei lhuç na scuridon. Debagarico, troca. L doliente nun se dá cunta. Bai agora tu, Ana, haber se te conhece. Antonho, quien sou you? Pus ye mie tie Ana, meio a gagueijar. Tenemos rapaç, dízen a la miesma. Ls sonos yá nun tornan. La purmanhana arrima-se debrebe i la bigília manténe-se. Todo l mundo çpierto lhouba l Criador. L nino drume l sono de ls justos. L die ampeça aclarear. Siete horas. L repouso era que chegá-se. La fame ruge le na barriga. Carolo de pan i peguilho. La jolda chama. Ye hora de l cura passar na rue, cumo todos ls dies. Bai dezir missa. La rue yá tenie las corridas de nino de cinco, seis anhos que la cama de charagon de sous pais le tenie retemperado l'alma i l físico. L spanto fui grande. Oh sou muorto bibo! Tu yá andas eiqui a correr? Naquel tiempo era hábito ls ninos pedir la bénçon al cura, pula cierta Antonho tamien lo fizo.


Nov/2011

"La mulhier adúltera" segundo San Juan (2: un testo para analizar)

Tomo you anton la lhiberdade de ampeçar a analizar esse testo sacado de l Eibangeilho segundo San Juan (screbido antre 50 i 95 ou até 100 depuis de Cristo) cun esse títalo que mos andica tamien Antonho: « La mulhier adúltera » (Digo esto porque na Bíblia de las eidiçones Gallimard que tengo i noutras tamien que cunsultei ls capitlos aparécen mas sien títalo)


1. L oubjetibo deste relato ye amostrar i tamien cumbencer cun este eisemplo de cena que acuntece nun sítio tan amportante, sagrado até, cumo l templo de Jerusalén que l Cristianismo ye ua religion mais próssima de Dius i finalmente mais protetora i superior até al Judaísmo (La relegion que habie sido rebelada bien antes, al profeta Moisés, cumo daprendemos quando lemos l Antigo Testamiento). Esta relegion mais primitiba que yá eisistie na altura outorizaba, « mandaba » até, cumo podemos ler neste capitlo, que fussen «apedreadas estas mulhieres até la muorte », quier dezir las mulhieres adúlteras. L Cristianismo, pul cuntrairo, an testos cumo este, bai tentar fazer passar l’eideia que rejeita ciertas práticas cumo essa aceites antretanto pul Judaísmo porque cunsideradas, i cun rezon, bárbaras i crueles (cumo se fússen doutros tiempos mas que inda hoije eisisten por mais ancrible que pareça, nun ye demais lhembrá-lo !, an ciertos países de relegion muçulmana por eisemplo, cumo l’Arábia Saudita ou l’Afganiston para solo citar estes dous). La personaige percipal que ye Jasus, neste cumo an todos ls Eibangeilhos, puode dar anton l’ampresson dun ser capaç dua grande misericórdia, un ser anticunfurmista até, corajoso (sabemos que yá stá an peligro de muorte por bies de las sues oupeniones) , piadoso, protetor de ls mais fracos, cheno de houmanidade, sansible a la crueldade de que son bítimas ls homes (i nó solamente las mulhieres anque aqui l eisemplo dado diga respeito diretamente a ua mulhier). Poderiemos até tener la tentaçon de dezir, al chegar quaije al fin desse testo, que nun hai dúbeda ningua que fui ua suorte que las cousas se téngan passado assi para essa mulhier i que fui Dius, porque nun acraditar nós tamien afinal?, na pessona de Jasus, que salbou la pobre criatura, inda porriba « pecadora » cumo tamien bamos a ber depuis, de la muorte, de la crueldade i de la cegueira de ls homes…





2. Si, mas só até un cierto punto, na realidade ! Nós leitores, se somos eisigentes i nun queremos que nada mos scape tenemos todo antresse an quedar inda bien atentos até al fin i cuntinar a analizar la maneira cumo acaba afinal esta purmeira parte deste capitlo VIII que depuis inda cuntina mas sien amentar outra beç diretamente nesta cena cun esta mulher que habie sido « agarrada a fazer adultério ». « Nun tornes a PECAR » diç-le anton, para acabar, Jasus a la mulhier. I esta frase, aqui cun este berbo ne l amperatibo, mostra claramiente que l Cristianismo nun só cundena tamien afinal l adultério cumo bai cuntinar a lo cundenar até hoije; mas ye tamien ua religion an que l poder (poder spiritual, poder de decison, etc) ye antes de mais nada un poder masculino, un poder eixercido eissencialmente por homes. Quien ye que dá ordens por acaso, afinal, senó EL ? I EL quien? Dius, Jasus, l Senhor todo poderoso a quien la mulhier responde, pula cierta ampressionada mas talbeç inda chena de miedo, cun respeito mas probablemente tamien por bies de l stado de submisson i de culpabilidade an que fui afinal colocada…





3. Ye esta posiçon de mulhier maltratada, fragilizada, culpabilizada i finalmente oubrigada a aceitar l que le ampónen ls homes, a aceitar eideias, procedimientos i maneiras de ser sien que tenga habido un berdadeiro diálogo cun eilha, cumo podemos cunstatar finalmente (Ye eibidente que la mulhier pouco diç na realidade : quaije nada!), que cuntribuiu, cun este testo tamien afinal, para fazer de la mulhier, i de las mulhieres an giral, durante inda muitos seclos, un ser de segunda catadorie, anferiorizado i anfantilizado.




4. Ye normal que las feministas, yá ne l seclo atrasado, téngan reagido i se téngan rebuoltado contra muitos precunceitos, alguns bielhos de 2000 anhos afinal i até mais. Mas fúrun neçairas lutas, reibindicaçones, tomadas de cunciéncia para que só ne ls anhos 70 (1975 nun paíç cumo la França) l adultério por eisemplo deixasse de ser cunsiderado cumo un ato punido pula lei, quaije cumo se fusse un crime. Mas l’Eigreija, eilha, se furmos a ber, eilha pouco eiboluiu ! Cuntina cumo sabemos, inda hoije, a nun recunhecer até l dibórcio i cunsidera que mesmo depuis de la Justiça outorizar l rumpimento de ua ounion, an caso dua nuoba relaçon cun outro(s) cumpanheiro(s), hai assi i todo tamien adultério !




5. Cuncluson : L’Eigreija católica, ne ls nuossos países, cuntina a adoptar posiçones muito arcaicas ! Cuntina agarrada praticamente als mesmos preceitos (i tamien precunceitos) que aqueilhes que uns quantos « eiluminados » ampeçórun a difundir hai dous mil anhos… Cumo se todo cuntinasse eigual, cumo hai 2000 anhos !

6. I you nesto todo ? You, naci bai a fazer este anho metade dun seclo, nun paíç eibidentemente mui católico adonde alguns por outro lhado habien cunseguido amponer (yá alhá iban trinta anhos) un regime totalitairo, ua ditadura facista, antressada an mantener la mulhier nua situaçon de dependéncia económica i moral i tamien de oubediéncia an relaçon al pai ou al marido quando nun era tamien an relaçon al padre ou al ditador afinal que dirigie l Paíç. Mas inda nun tenie you cinco anhos quando mius pais me lhebórun para outras tierras, outro paiç, adonde yá habie ampeçado um mobimiento de eideias que iba a culminar culs acuntecimientos de Maio de 1968. I yá nessa altura, nesse paíç, ciertas mulhieres habien feito ou habien ampeçado a fazer ciertas scuolhas na bida deilhas que representában ua berdadeira reboluçon nas mentalidades . Para se sentíren lhibres, anteiramente lhibres, cumo poucas habien cunseguido antes, habien tomado ciertas decisones. De recusar l ato religioso i até cebil que representaba l casamento, por eisemplo. I antre essas mulhieres, mulhieres eimancipadas, libres-pensadoras i tamien militantes pula lhibertaçon i ls dreitos de las mulhieres, denunciadoras de l peso arcaizante de l’Eigreija zde hai 2000 anhos, assi cumo de muitas outras religiones, ua dessas mulheres, ua dessas feministas percisamente, era Simone de Beauvoir ! Ua mulhier que assumie lhibremente las sues scuolhas, ua mulhier resistente.

"La mulhier adúltera" segundo San Juan (1: antroduçon)


Nicolas POUSSIN, « Cristo i la mulhier agarrada a fazer adultério »;
1653, Museu de l Louvre, Paris.




Gustave Doré, « Jasus i la mulhier adúltera »
(ua de las 235 eilustraçones para ua eidiçon de la Bíblia de 1866)



L purmeiro testo sacado de ls quatro eibangeilhos traduzidos por Amadeu Ferreira que mos fui andicado por Antonho Cangueiro ancontra-se ne l capitlo VIII de l Eibangeilho segundo San Juan. You aperpongo que l léiamos, l analizemos i fágamos ls comentairos que fur possible mas tamien útele fazer.



JUAN, 8: "La mulhier adúltera"


Jasus fui-se pa l Cabeço de las Oulibeiras. A soutordie, pula manhana cedo, tornou outra beç pa l templo i todo mundo benie a tener cun el. Jasus sentaba-se i ansinaba-los. A ua cierta altura, ls scribas i ls fariseus lhebórun-le ua mulhier que fui agarrada an adultério, ponírun-la al meio i dezírun-le a Jasus: «Esta mulhier fui agarrada a fazer adultério. Moisés, na lei, mandou-mos apedrear estas mulhieres até la muorte. Tu l que mos dizes?Eilhes dezien-le esta cousas pa l lhucitáren, para l podéren acusar. Mas Jasus drobou-se i ampeçou a screbir na tierra cul dedo. Cumo eilhes le cuntinában a preguntar, el alhebantou-se i dixo-le: Aquel de bós que nun tubir pecado, que le atire la purmeira pedrada. Jasus drobou-se outra beç i cuntinou a screbir na tierra. Al oubir aqueilhas palabras, fúrun salindo un por un, a ampeçar puls mais bielhos, até que quedou Jasus el solo i la mulhier, que cuntinaba al meio, de pies. Jasus alhebantou-se i dixo-le a la mulhier: «Mulhier, adonde stan? Naide te cundanou?» Eilha respundiu-le: -Naide, senhor. Anton, Jasus dixo-le: «You tamien nun te cundano. Bai-te ambora i, deiqui palantre, nun tornes a pecar.»


Traduçon de Amadeu Ferreira




N.B. Depuis de haber lhido bárias bezes la traduçon de Amadeu i de oubserbar las eilustraçones desses dous pintores franceses (G. Doré i N. Poussin), un aspeto chamou-me rapidamente l’atençon : l fato de la mulhier (colocada ne l centro, ne « l meio », ne l quadro de Poussin al lhado de Cristo) aparcer azinolhada ne ls dous quadros i nó « de pies » cumo aperpon Amadeu. Fui a ber anton outras bersones porque este aspeto parece-me amportante: bersones pertuesas (La Bíblia sagrada que stá an linha) i francesas (antre outras las dues que tengo an casa an special la que fui eiditada an 1971, nó por ua sociadade bíblica porque essa mie bíblia nun ye cunfessional mas literária anque mui bien anformada, i eiditada nua coleçon que ye ua refréncia : La Pléiade, pula eiditora Gallimard, la mesma que eidita « L Princepico » de Saint-Exupéry i até la sue obra cumpleta, i muitos outros outores an special franceses cumo Voltaire, Diderot, Beaudelaire, Camus, Aragon, Sartre, etc… mas tamien Homero, Pessoa, l’Alcoron, … ou testos bien mais ousados cumo « Libertins du XVIIe siècle » (Libertinos de l seclo XVII)...
Mas an ningua berson que pude cunsultar (pertuesas i francesas), a nun ser esta aperpuosta por Amadeu, bi claramente mencionada l’eideia que la mulhier quedou ou stubo a cierta altura « de pies », durante toda ou parte dessa cena.



SENDIN

.
FUTEBOL – DISTRITAL A.F.BRAGANÇA
.
SENDIM – 5
ALFANDEGA – 2
.




.
Jogo ne l campo Valentim Guerra, an Sendin, pa l campeonato Çtrital de la A.F. Bergáncia, nua tarde de sol, mas cul campo an malas cundiçones mercé de las chubadas de ls radadeiros dies.
L jogo decorriu cun normalidade, cun ua buona arbitraige i cul Sendin a amostrar que ye un de ls faboritos al títalo, cun un buono naipe de jogadores, alguns de buono nible i cun atributos para jogáren ne ls scalones de l nacional.
Na purmeira parte l Sendin fizo facilmente l 2-0 i poderie tener marcado muitos mais. Na segunda parte adrumeciu un pouco i passado l 3-0 facelitou, benindo l Alfandega a reduzir para 3-1. Feitas las sustituiçones que se adebinában, l Sendin boltou a acelerar l ritmo de l jogo i chegou al 5-2 final.
.



.
Ne l purmeiro jogo a seguir al die de S. Martino l G.D. de Sendin faç l magusto, ne l campo, pa ls qu'assísten al jogo, fui mais ua buona eniciatiba qu'agradou als associados i tamien als bejitantes, que podírun apreciar las castanhas assadas i l bun bino de l Praino.
.


Tiago culs sous amigos que acumpánhan siempre l'eiquipa de l Sendin
.
Ne l final de l jogo oubimos l jogador Tiago de l Sendin, que marcou 4 golos, cousa rala ne ls dies que cúorren, i l treinador de l Sendin, que mos falou de l'eiquipa i de l jogo.

19/11/11

LA NUOSSA CULTURA

. .
HENRIQUE GAITEIRO
.
L purmeiro de ls purmeiros cumo debe ser, un berdadeiro, puro i ounico cun tradiçon de familhia gaiteira, Anrique, agora l melhor palheteiro pertues para las nuossas gaitas-de-foles mirandesas.

Anrrique


Ne l fin de sumana de ls Grazes, stubo an Madriç a dar un curso de custruçon de palhetas a par de Patrícia Cela, la melhor aluna de l Mestre de custruçon de la Ounibersidade de Vigo, Anton Curral.
Purmeiro curso, na Scuola de Música Tradecional Gallega "A Píntega Marela" i probablemente tamien en Madriç, subre l tema. Curso de custruçon de palletas cun Patricia Cela.




Cun Juan Luna i Patricia Cela

. L curso tubo bastantes alunos i fui un sucesso, l que ben amostrar mais un sendinés, de ls que ban lhebando loinje la cultura de l Praino i la lhéngua, si, porque l mirandés tamien stá persente adonde bai Anrique, persidente de la Associaçon de pauliteiros de Sendin i un de ls melhores gaiteiros de l Praino.
.