30/11/14

Sanja



 Sanja, algue ambentado pul ser houmano quando tubo necidade, i algun pensar.
 Tudo esto ben bien a perpósito dua cuonta que me quedou de las muitas que miu pai (que Dius tenga an çcanso) me cuntaba.
  Quaije sempre que íbamos pa las Guiras (chamadeiro de l termo de Zenízio, eili a caras a la Speciosa) birada al nacer de l sol, fazie-lo cun gusto, até peçque era para me dezir que para todo hai remédio bonda un ancuntrar la quantidade i la hora cierta.
  Cuntaba el, hardei de buosso abó de las saias esta suorte, ua de las mais ruinicas de casa, que miu abó nunca fizo nada deilha, fundeira, quaije siempre anchapuçada, quando se lhabraba, la cria anterra las patas quadando un lhamaçal, fuora de tiempo era un bibeio de margarças i alrabaças. Un cachico mais buona se fusse un anho seco ou se las purmeiras augas beníssen tardigas. A nun ser assi sempre que ponie patatas, quedában alhá mais que la metade, nun habie meio d’antrar pa las arrincar.
 Anton fiç ua baliente sanja, bien al meio, cuns braços que zaugában na percipal, chena cuas balientes carradas de xeixos, tapada cun scobas i rama de touça, que ye cousa que nun faltaba ne l Cabeço de la Cabanha (chamadeiro) i ne l camino público, fui remédio santo, ralo ye l anho que nun me dá un bun patatal i milho pa la cria.
  Cumo stais a ber, neste paiç que parece un lhamaçal ne l que toca a birtudes, falta de palabra d’honra, einemigos de la Pátria, an que ls balores houmanos ándan anchoquecidos i pulas rues de la amargura, adonde se crían arteiros de todo l tamanho, habie que fazer un galaton porque ua sanja era pouco.
  Porque esta tierra ten todo para ser buona, i nun mos podemos agarrar al mal que hardemos, tenemos si que trabalhar, ls hounestos i honrados dua beç por todas dezir nó, na hora i cula mano cierta.
 Mirai se miu pai, que tenie ua família para sustentar nun tubo que s’agarrar, ye l que tenemos que fazer, porque senó qualquiera die nun hai quien mos acuda i nien sustento pa ls nuossos tenemos, tíran-mos todo.


Sanja- Pequeinho galaton cheno de xeixos, an regla tapado cun scuobas ou rama de touça (pequeno túnel subterrâneo, em regra com seixos).
FA

27/11/14

Esto ye Zenízio



Desta beç botei-me a poner un retratico de l'aldé de Zenízio (tierra que you conheço bien).

La capielha que se bei al lhado dreito ye la Capilha de Santa Cruç, que siempre çputou cula de San Ceriaco (ne l Bairro de Belharino) l purmeiro lhugar de nomeada.
 Assi sendo, bou a dar la mie oupenion, dambas las dues merécen essa stima, s'esta dada la sue posiçon ne l lhugar porque queda ne l centro geográfico i porque nun dezi-lo ne l centro social, porque era eiqui que se zambolbie muita atebidade tradecional cumo la fiesta de l "dous de febreiro", porque era eiqui que la mocidade s'ajuntaba, porque era eiqui que paraba la carreira, i era eiqui que ampeçaba i acababa muita cousa, era eiqui que se chegaba pula purmeira beç i nun era menos berdade que era eiqui que tamien para muita giente se çpedie para siempre.

Puosto esto, este terreiro "La Capielha" cumo era i inda ye conhecido este lhocal, nun sendo la Capielha de Santa Cruç mui bielha (nun sei quando fui custruída), la sue armana, de Belharino la de San Ceriaco lhieba-le la delantreira, puis inda se puode ber nua de las sues paredes ua piedra cula era de 1262, i que la lhiga a l'antiguidade i nacimiento de la pobaçon de Zenízio (hai decumientos publicados pul storiador, ambestigador, scritor, porsor Amadeu Ferreira).

Cumo stais a ber l'aldé de Zenízio, para alhá de l'eigreija matriç que ten cumo padroeira Santa Eulália ten muito patrimonho religioso. Yé ua aldé mui spitaleira, i adonde se puode ir que somos siempre bien tratados.

 Tamien bos puodo assegurar que agora bien defrente d'outros tiempos, yá podeis chamar a todos eilhes de Boubielhos que naide lhieba a mal, até bos digo son tan prouista cun essa abe que até la pónen an todo quanto ye sítio. AC

26/11/14

Na fin de un die de trabalho


 


Na fin de un die de trabalho, nada melhor que tue sunrisa amorosa, abrindo-me la puorta de l carro, prendando-me cun beisico caliente i doce.”Cumo stá nuosso amigo?” “Cula fuorça i lhuita de siempre.” I tu cumo passeste l die?” Fui la abierta para ampeçares l zabafo. La tue grande paixon, apuis de mi, claro, perjuçon… la eiducaçon. Tou oufício ansinar, cumo antrega de quien nun fai las cousas pula metade. Firme an tue conduta, mesmo sabendo que te sacórun ua parte de l ordenado, mas l que te saca de l sério: pirralhos de cinco anhos cun falta de eiducaçon i se delantre de sous pais inda mais. La eiducadora queixou-se a la mai que l garoto nun se tenie portado bien; bira-se i dá le un bofeton…. La mai: “esso nun se faaai…esso nun se faaai”. Mas que eiducaçon? Pais culpados? Si, sin sclamaçon. Uas buonas palmadas naquel culo até quedar bien calentico para se lhembrar que respeitar será siempre perciso….mas nó…esso nun se faaai. Tenemos reizicos apuis despotas seran, possiblemente an sous pais bateran.
Nun aprepongo bater, mas uas buonas palmadas nel sfergante cierto ansina a daprender.
Pensar nas politicas que tenemos: pais que nun eiducan, Agrupamientos de Mega Dimenson, sien un psicologo, solo para poupar denheiro, caro mos eiran a salir.
Scuita esta: la eiducadora ampeçou a cuontar ua cuonta i you tamien alhá staba, un daqueilhes que nun toma atento a nada i haberie de tener apoio, nun scuitaba nien deixaba scuitar ls outros. Dixo le para que stubísse calhado, se nun quejisse oubir que deixasse ls sous amigos scuitar, nada, siempre zanquito. Tube que lo sacar de la sala, puis nun quieres saber que fui todo l tiempo a çocar-me i you a dezir le: nun fagas esso, you nun te bato, mas tu nun bais fazer l que quieres i stubimos nesto ua buona hora i l pirralho nun se ficou, çocou me bien çocada, claro que dá ganas de dar le ua palmada, mas ua persona tene que se aguantar…ye siempre buono scuitar ls zabafos de quien se antrega de cuorpo, alma i coraçon a la sue porfisson, eiducaçon. Nun lo merecen ls gobernantes, mas ls ninos que homes i mulhieres manhana seran.

24/11/14

Scobielha ou scobilha



 Quando remexie ne l miu baul (fecheiro) de ls retratos, tengo uas buonas centenas deilhes, quedei-me neste, talbeç por causa de la scobielha (scobilha).

 Mas biendebre me benírun ua semba de nomes a la cabeça tales cumo: casa de l forno, boca de l borno, rodo, ranhadeiro, farina, farelos, penheirar, penheiras, masseira, baras de la masseira, fogaça, molete, formiento, massa, roscos, i cumo nun puodie deixar de ser a este patrimonho stá agarrado l mais amportante, l houmano, la panadeira, (ne l miu tiempo, l ouficio de cozer pan só se fazie por ties) que tenie l saber, conhecimiento, spriéncia de cun estes objetos fazer l milagro de l pan para quemer.

 La scobielha, agarrou este nome por causa de se fazeren de scobas, mas esta i las demais que s'ousában éran feiras de barcegos, que se criában i crían ne l termo, la sue rama asparecesse a filamiento i apuis de seca barrie mui bien la masseira.

 Nun sei bien porquei, mas l mais de la bezes, estes teçtemunhos registrados an eimaiges, púxan cousas buonas i malas, cumo l pobo diç queluobras i lhagartos. I miraba, you oulhei pa la scobielha i dixe acá pa ls mius botones, que falta fazie agora ua panadeira, para barrer toda esta çuijeira que por ende bai, mas se calha cua scobielha nun era capaç, talbeç un ranhadeiro ou un rodo.
 I pronto, cumo diç l pobo, "balhamos ua albarda". AC


22/11/14

L bien que fai ler



Quien nun se lhembra destas "carrinhas" que andában pulas aldés de Tras ls montes?

 Buono ls mais nuobos nun se lhémbran cuncerteza destas "bibliotecas eitenerantes", carrinhas adonde ls ninos, ninas i quien quejisse puodien pedir un lhibro, lhebar-lo para casa, ler, cul cumpremisso de l tornar a trazer na próssma besita de la carrinha.

 Dezien que era la "Glubenkien" que staba metida nesta campanha de lheitura i puodo dezir-bos que einiciatibas cumo esta fui l çpertar pa l mundo de muita giente. Acrecento que you que li muitos tengo essa spriéncia, porque ls lhibros transpórtan mos para to ls lhados, alhárgan ls conhecimientos, dan mos saber, i se nun fusse assi nun l podiemos fazer, an nuossas casas nun era cumo hoije, que yá nun tengo adonde poner lhibros, nun habie jornales nien rebistas, por esso lhougo que deixabamos la scuola, deixabamos de cumbibir cun lhibros i lheituras.

 You até chegaba a dezir a mie mai que papel an casa só habie l pardo que ambrulhaba las polbeiras que benien de Spanha.

 Fui un bun ampeço para mi, que agarrei gusto, tengo lhido muito, i cuntino a gustar de ler, l bagar ye que ye pouco, ajunto muitas coleçones, i tengo quaije todo l que se publicou an mirandés.

 Percisamos de ler, de motibar para que ls nuobos agárren este bíçio, ler fai bien a l'alma, quien sabe se ls pertueses líssen mais nun tenimos un paiç mais feliç, assi tenemos l que tenemos.

 I pronto cumo l pobo diç, balhamos ua albarda. 



20/11/14

La quemunidade Zeníziense stá de lhuito






La quemunidade Zeníziense stá de lhuito
Queremos anformar que mos chegou la ambora de que l nuosso stimado cunterráneo Mário Neto , que yá algun tiempo s'ancuntraba doliente se muorriu (faleceu) esta madrugada ne l spital de Bergancia.
Se mos chegaren anformaçones de l sou antierro las publicaremos.

Siempre este stimado cunterráneo stubo de coraçon i alma cula quemunidade Zeníziense, rebelando-se ser un de ls mais dedicados i tenendo pula parte deilha la maior stima i cunsidraçon. De muita eidade, arrimado a 90 anhos, siempre acumpanhou to l mundo an caminadas pul termo i outros eibentos até hai bien pouco tiempo, até que la salude l deixou d'ajudar.
Poucas séran siempre las palabras que puodamos dezir para angrandecer l sou cumpanheirismo, home que se daba a la fala cun todos i an todos ls lhugares, fui-se un mundo de saberes, puis mesmo que las nuobas geraçones nun sában este nuosso cunterráneo para alhá de las atebidades de la lhaboura tamien fui un artesano, dedicou-se a fazer cestos i cestas de bime.

Nesta hora triste, queremos eiqui deixar ls nuossos sentidos pésames a toda la sue família, que DIUS arrecuolha sue alma an paç, nós guardaremos siempre un lhugar ne l nuosso coraçon deste amigo i cumpanheiro.

Teneremos siempre persente sues palabras i recomendaçones.

Adius tiu Mario, adius amigo
Adius tiu Mario, adius amigo

19/11/14

Ganado



 Dezir an mirandés "rebanho" ye ganado, un pequeinho ganado ye questume dezir tagalhico, "ovelha" ye canhona, "carneiro" ye maron.

 Ganado ye l que stá na cara deste facebook .https://www.facebook.com/antonho.carrasqueiras 
 Falando an ganados, fui pastor até ls dezasseis anhos, ou melhor an mie casa houbo siempre ganado, l que quier dezir que para alhá doutras cousas eramos todso pastores, i esso fiu buono un ganado tira la fame a ua casa.

 Ls pastores sáben que un ganado ten muitos segredos, ambora séian quemuns a todos porque son seres bibos, nun déixan de tener alguns bien própios que solo ls dunhos ls conhécen. Ténen manhas i bícios, questumes i birtudes, quaije siempre stan an familia quier a pocer, quando na corriça ou a stear, ténen lideres i se stubir bien eiducado stan siempre atientos al sou pastor, para al bien i para l mal.
 Un segredo que you bos cuonto, quando s'ajúntan ganados por çcuido nun fai falta aparta-los eilhes l fázen por sue criaçon, cada ganado ten un oulor i un bruído própio que ls houmanos nun dán por eilhes mas ls seres desse ganado l conhécen i l úsan para bibir an quemunidade, i todo al eilemiento que seia stranho fai todo para del salir. Yá screbi muito de ganadso (conhecimiento nó cientifico i hei-de screbir mais).
  Agora para ancerra esta pequeinha cumbersa, cumo bos dixe an riba tener un ganado na família era buono, mui buono, até se dezie que para ua família nun passar fame tenie que tener ou ganado ou croua (croua era aqueilha peladica an fuorma redonda, an fuora de moneda que ls curas tenien na crona de la cabeça).
Cuido que to l mundo sabe l que quiero dezir, an special als de l miu tiempo que naci ne l meio de l seclo passado.
 I pronto, cumo l pobo diç "balhamos ua albarda".AC

18/11/14




Amadeu Ferreira, ten scrito Crónicas cul Títalo “CRÓNICAS DE BIBIR” i todas las semanas son publicadas ne l Jornal Nordeste, na FUOLHA MIRANDESA.


Cula sue outorizaçon, bou las a dibulgar, ua ó dues pur semana, mas nunca antes de la puplicacion ne l Jornal.


Crónicas de Bibir [1]

Apedura Hoije

"L títalo desta crónica ye l modo cumo you traduzo an mirandés la afamada spreson de l grande poeta lhatino Hourácio, CARPE DIEM i que l nuosso poeta João de Deus tan bien dixo cun l berso “A vida é o dia de hoije”.

De berdade outra bida nun tenemos que esta, ne l sfergante que cuorre. Assi i todo muita beç deixamos que l tiempo passado mos smague ou acendemos todas las nuossas lhuzes para un feturo ancierto que inda nun eisite, mas solo ye ua catadorie de l tiempo, esse ente que nunca saberemos l que ye i siempre mos há de tener an stranha relaçon cun el.

L berso de Hourácio nun sonará bien als dies dua pessona que biba mal, seia por malinas, seia eiquenomicamente, mas esse nun ye l sou sentido. Este ancosta-se al bibir que tenemos seia el qual fur, ua tomada de cuncéncia de la sola bida que podemos bibir, la que hoije i agora tenemos a la mano."

Amadeu Ferreira (18Fev14)

17/11/14

Scanho, l que tu sabes!



Neste retrato la maior pieça que se bei ye un scanho, an riba tamien se bei un canastrico, ua cesta cun asa de brime, un scrinho, un lampion i outra pequeinha pieça que nun sei l que ye.



 Mas l que bos querie falar ye de l scanho, esta pieça se calha ye de las mais amportantes na cozina (quaije siempre habie dous) mirandesa i a la qual stan agarradas mais cuontas, pul menos anquanto somos ninos.
 Para alhá de las muitas sonecas que neilhes se drumien ne ls seranos d'ambierno tamien era neilhes que nuossas mais i abós mos arrolhában i cuntában las cuontas de de Reis, Reinas, Princepes i Princesas, de ls cunquistadores i nabegantes por esse mundo i mar afuora, almanechas i strebilheiros de feiras i romaries.
 Fui nun armano deste que houbi la purmeira beç la cuonta de l Rei Salomon, aquel rei anteligente que soubo ber la mai berdadeira de la falsa mai.
 Era ne l scanho arrimado al lhume i na calor de l burralho que se ancuntraba l'eimaige dua família hounida, almuorçando, ceando, quemendo ls roscos ou belhós. Mas cuido que l maior quemido staba ne l coraçon de ls nuossos que mos calcien i adrumecien ne ls sous regaços, para apuis passar l restro de la nuite na cama cul cunsuolo de ls suonhos de ls einocentes.
Ls sofas nas casas modernas puoden ser mui acunchegates. mas nun son la mesma cousa i para mal de ls nuossos pecados na sala de star inda stá ua cousa que le dan pul nome de telbison que nun deixa cumbersar i pouco mais mos dá que zgrácias i mala amboras.(AC)

16/11/14

Nós nun salimos de Miranda




 Estes amigos stan todos a spreitar por riba de la sebe d'arame para ber se inda sobrou algun bisto "gold" (buono)!
 Percísan dun cerrado cun muita yerba, daba jeito para passar l duro ambierno ne l reino de Miguel Torga. Tamien daba jeito quien disse ua mano para poner uas ferraduras nuobas, i como l'albarda fai tiempo que l'albardeiro de Sendin la fizo yá stá mais que na hora d'arranjar uas crouas para ber se na próssima feira de ls Grades (Gorazes) se troca.
 Yá agora que to l mundo bota manos nas fartas algibeiras de ls outros tamien stou a pensar nuns atafaijes i na cabeçada para ber se la mie dunha nun s'ambergonha de me lhebar a besitar ls mius parientes que stan an Aldé Nuoba ne i ajuntouro de la terceira eidade.
 Cuido que nun ye pedir muito i se acauso este modo de pedir nun fur buono you scribo ua carta al diretor, peçque nun me l bai negar, nunca se debe negar nada a naide quando percisa i muito menos a burricos cumo nós. AC

14/11/14

Filhos da p……..




Hai uns dies quando bolbie pa l aconchego de mie casa a la nuite, bien campante de la bida fui atelundrado desta pasmaceira de bida, nun ye que nun guste de la paç de mie casa, nó até ye de l que mais me caleçe nestes tempos que ban bolando, fui tirado deste assossego por un bezino miu que bozeaba alto i strilhante, son un filhos da puta, esta giente que me rouba.

Lhougo lhoubo la mie eideia birou-se para aqueilho que ye mais quemun nas rues desta cidade, Lisboua, andórun parqui ls carteirista a meter las manos nas algibeiras deste esta nuite, bisto que l sou bafo nun cheiraba a a bino nien a cerbeija.

Mas nó el nun se calhaba, son todos uns filhos da puta estes banqueiros de merda, ende la cousa piaba mais fino, yá la cumbersa lhebaba outro caminho, mercie botar cumbersa cun este cuitado i agora tamien zgraciado, nun porque la cousa seia defrente de ls carteiristas, ambos a dous méten las manos ne ls bolsos de quien aforra, só que estes banqueiros méten-la cun outorizaçon, i nunca ban a la cadena nien por ua nuite a meter ls costados ne ls calhabouços, drúmen an xaragones feitos de notas aforradas por outros que trabálhan ua bida, i quando ban a qualquier lhado lhiéban las cuostas guardadas i inda ls ajúdan a chobir las scaleiras.

Çpuis dua pequeinha cumbersa, dixe acá pa ls mius botones mais balie que l miu bezino tubiesse metido ls trocos ambaixo de l xaragon ou nua lhata na parede cumo sempre fizo mil pai.

Alhá quedou boziando, porque isto de ser çpenado de las poupanças dua bida de trabalho, de sufimiento i pribaçones nun ye fácele aceitar, i you até que nun cerrei la puorta de casa fui todo l caminho dezindo l mesmo , si son bien filhos da puta essa giente.
AC

12/11/14

“Çpuis de burro muorto, cebada a pie de l rabo”



 Na tierra adonde me criei l pobo ousaba i ousa muito este dito dezideiro, i muitos outros.
 Nesto l pobo ye sábio i nun ls botaba acá para fuora por s’armar an spierto, fai-lo com sabedorie, fai-lo porque quier deixar claro l que le bai n’alma.
 Nestes redadeiros dies, por bias desta maleita (la legionela) que aparciu eilhi pa ls lhados de Bila Franca, mas podie ser an qualquiera outro lhado, que yá lhebou cinco i l númaro de giente que fai atalho puls spitales nun para d’oumentar, tengo pensado muito nisto.
 I penso mais çpuis d’oubir muitos spiertos (specialistas) ne l assunto (matéria), nas telbisones i rádios, ler ne ls jornales. Que digo an buono de la berdade, todos son bien benidos i amportantes, porque assi las gientes quédan mais sclarecidas i puoden assossegar ls spritos de l pobo.
 Mas por outro lhado tamien me tengo dado cuonta de las poucas bergonhas de quien ten la respunsablidade de fazer las lheis i de las oubrigar a cumprir. Peçque la perbençon nun diç nada a quien gobernou i quien goberna, peçque ten que haber bítimas i apuis si ye que se bótan a perbenir, resolber l porblema. Quanto mais tengo oubido subre l assunto i cumo el stá, mais beio las bragas de quien ten tenido ls çtinos de l miu paíç.
 Ah miu pobo, cun outras gientes desta  planeta yá alguns stában cun lhume ne l rabo, la perbençon para que un pobo trabalhador i respeitador tenga buona auga, bun aire nun puode star antregue a artolas.
 Antes de l burro se muorrir ye que ten que se poner la cebada a pie de l çufino.


11/11/14

L tradecional magosto de l’ACRNB (2014)


 La direcion de l’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB) pormobe un magosto ne l die de “Todos os Santos”, ou arrimado, para ls sous associados, familiares, cunterráneos i amigos, ou seia un magosto abierto, sien cerimónias nien peneiras, todos ls anhos.
 Este eibento fai-se sien anterrupson, zde hai arrimado a quanrenta anhos, bien dantes de la criaçon d’associaçon cun statutos i uorganos eileitos, fruito de porqui, Lisboua i alredores, bibir ua taluda quemunidade de Zenízienses, que loinge de la sue tierra d’ourige santien la necidade de cumbibir i rebibir las  tadiçones.
 Ten sido siempre nesse sprito de cumbibéncia i camaradaige, uns anhos cun muitas perséncias outros anhos cun menos, que agarrados a esta tradiçon de assar uas castanhas i quemendo un bilhós nesta temporada que tenemos feito este caminho d’ounion i partilha, sien que seia ua oubrigaçon todos aqueilhes que gústan de zanferrujar la lhéngua an mirandés i pertués, trocar amboras culs cunterrános alhá stan.
 Tamien astanho assi fui, i sien cuntar cabeças porque esso nun ye l mais amportante, se fizo l “Magosto de l’Associaçon”, rebelando-se, cumo ls demais se ténen rebelado, ser ls magostos cachicos d’ouro.  Até peçque aqueilha fumarada salida de la lhabareda de l lhume ajuntada al oulor de las castanhas a assar çperta an nós un rechino de saludades que mos fai buolber als tiempos dantes quando de buieiros faziemos ls magostos ne l termo i la nuossa mimória nun ye capaç de fugir a esta tentaçon i bénen al de riba toda ua cemba de cuontas
 Quando an dies marcantes cumo estes, magostos, fiesta de la Senhora de las Candeias, ls jogos tradecionales de l 1º de maio (jogos),  stou cula mie quemunidade, ye cumo se fazisse ua caminhada pul termo i  pula stória de l’aldé, relhembro chamadeiros, cuontas, joldas i amigos. Sei que stou a lhéugas de çtáncia, mas ls mius sentidos stan alhá, tal qual stubírun dantes, quedo prisioneiro de ls sítios i dun tiempo, quedo amboubado por ua riqueza de bibéncias que tube nun ouniberso bien próprio, lhembráncias que me fázen falta porque sou pequerrico i quiero cuntinar a santir l miu passado para ber se nun m’anganho deiqui palantre. I para alhá de todo esto sei que tamien muitos cumo you assi sentien i quieren, i quemúngan-lo cumigo.
 Puode dezir-se muita cousa destes ajuntouros dua quemunidade que ateima an fazer siempre ls sous ancuontros, mas naide se squeça que este ye l modo mais sano de mantener bibas las tradiçones i estes son ls modos i momientos que bamos passando ls teçtemunhos a  las nuobas geraçones. Cumo se dua arble se tratasse, ls ajuntouros i cumbíbios son regadores d’auga para que nun se muorra i cuntine a dar fruitos. Este ye l caminho, se nun ateimarmos, manhana nun mos queixemos se ls nuossos decendientes nun sabíren donde benimos i cumo eiqui cheguemos, cumo fumos criados i que anténdan cumo eilhes son. Questumes culturales i tradiçones regionales son balores dun pobo que tenemos que fazer deilhes fincones.
 La quemunidade, an special ls associados, ténen que star siempre de manos dadas culs sous uorganos de direcion, dando las sues oupeniones i upas. Parabienes a eilhes mais ua beç, pul trabalho, dedicaçon, ampeinho, s’assi nun fosse nun seriemos tan felizes.

Faustino Antão

Paredones


Deixei-le este comentário a  Antonho Carrasqueiras que screbiu l testo anterior: 


Mais simpresmente, podemos dezir que l l sbarrulho de l paredon an Berlin permitiu a membros dua mesma familha poderen por bezes tornar a juntar-se lhibremente sien que houbisse ou haba obstáculos depuis de décadas durante las quales esso habie deixado de ser possible por meras rezones políticas ou stóricas...

Esse paredon zaparciu (aqui na Ouropa) i inda bien ( !! ) mas l problema ye que outros aparcírun i ye l facto de outros haberen aparcido que dá que pensar:

 

antre Israel i la Palestina por eisemplo,
 

an Ceuta para ampedir que ántren nesta nuossa Ouropa rica i cunsumista milhares de eimigrantes oureginairos de muitos países africanos (a ampeçar por Marrocos) adonde inda nun hai democracie i justícia social...

I para se portegeren daqueilhes que son pobres i biben na miséria, mesmo ne l seclo an que stamos, quantos i quantos paredones inda nun hai por esse mundo fuora para salbaguardar l bien star i ls prebilégios de ls ricos ?

Paredones para porteger cidades ou bairros anteiros (mas separar tamien !) cumo acuntece ne ls Stados Ounidos, ne l Brasil... i an Pertual nun hai la sombra dua dúbeda. Paredones bien aparentes ao lhado de outros que l son menos mas paredones de qualquiera maneira inda hoije anfeliçmiente bien presentes. 


11 de nobembro de 2014 (die feriado an França, Celebraçon de l armistício de la 1a Guerra Mundial que fui assinado faç este anho 100 anhos)

10/11/14

Nun te fintes an fiestas


Quien defende l capitalismo festejou l anibersairo de l sbarrulho de l paredon de Berlin cumo simble de la fin de l socialismo i de l quemunismo.

A esse tiempo, pormetírun un mundo melhor.
 Mas só ne ls radadeiros quatro anhos, ls mil i seis cientos mais ricos de l mundo oumentórun la sue fertuna an 124%.
Ls 85 maiores ricalhones ténen nas sues manos ua riqueza eigual a la metade de la populaçon de l planeta.

L galaton que aparta ls ricos de ls probes alharga-se die a die a custa de tirar dreitos de quien trabalha i na reforma, a custa de milhones i milhones de ninos, ninas, mulhieres, homes, bielho i bielhas cun fame por esse mundo afuora.

Todo cula mela deilhes.

 Antoce, fui ua mintira l mundo piorou. I muito!

 I bai cuntinar a piorar.

Ye la natureza de l capitalismo sien cara que stá n’andada monopolista i amperialista que se bira cada beç mais garunhas.

Solo mos queda, correr cun el.


03/11/14

Retratos de l magosto de l'ACRNB 2014



Estes retratos fúrun sacados por tiu Leonardo i tiu Faustino, I cumo diç l dito dezideiro "ua eimaige bal por mil palabras" anton cuido que pouco mais a dezir, eilhas son la proba de l salutar cumbíbio que tenemos quando alhá stamos, oubrigado a todos als assadores i a la direcion pul ampeinho (F.A)

— an Seminairo de Almada.

https://www.facebook.com/nial.delaboubielha/media_set?set=a.837666939610241.1073741838.100001008281658&type=3


(Para ber ls retratos todos bonda clicar ne l link ou aceder ne l facebook de l Nial de la Boubielha)

02/11/14

Oubrigado a todas i todos

Dius bos deia buonos dies
Stimados associados, cunterráneos i amigos, quiero eiqui tamien cumo admenistrador de la paigina (facebook) de l'Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha dar bos l miu muito oubrigado puls deseios manifestados an mais un anibersairo. I cumo se diç na mie tierra i na mie lhéngua d'ourige "que Dius bos l pague" i cumo ls deseios son sentidos an quemun, que todos bós m'ajudeis a cuntar muitos i muitos. Ende bos deixo uns ramicos de froles sacados ne l praino mirandés
Pul'Administraçon