27/12/17

Bun Anho de 2018



A todos ls lheitores i scritores deste blogue deseio un Bun Anho 2018.

Que seia un anho acoquelhado de scritas i lheituras. 
An todas las lhénguas i que an mirandés seia la sucolha perferida.

Un abraço


24/12/17

BUONAS FIESTAS


A todos ls que eiqui bénen ende quedan saludos speciales de Buonas Fiestas, an paç i salude.



23/12/17

Mensaige de l cura Basileu Pires


(An mirandés)

Deseio a todos bós, mius armanos i amigos, Feliç Natal de nuosso Senhor Jasus Cristo, d’Aquel que, pur nós homes i pa la nuossa salbaçon, se fizo home ne l bientre de la Birge Marie!
El naça, pula fé, an cada un de nós, i mos salbe, tornando-mos El: houmildes, simples, dados, alegres, mesericordiosos i prontos para socorrer ls nuossos armanos necitados, sobretodo ls mais probes (sien nadica, ls que stan solos, tristes, dolientes, belhicos…)
I l anho de 2018 ser NUOBO, bibido por homes nuobos, renacidos!
Un taludo abraço a cada un i cada ua de bós!


(Em português) 
 
Desejo a todos vós, meus irmãos e amigos, Feliz Natal de nosso Senhor Jesus Cristo, d' Aquele que, por nós homens e para nossa salvação, se fez homem no seio da Virgem Maria!
Ele nasça, pela fé, em cada um de nós, e nos salve, tornando-nos com Ele: humildes, simples, simpáticos, alegres, misericordiosos e prontos para socorrer os nossos irmãos necessitados, particularmente os mais pobres (sem o mínimo necessário, sós, tristes, doentes, idosos, ...).
E o ano de 2018 ser NOVO, vivido por homens novos, renascidos!
Um grande abraço a cada um e cada uma de vós!

20/12/17

Yá se fizo muito camino, mas hai que lhuitar, lhuitar...


Quien cumo ls mirandeses nun l sáben!
Que yá se fizo muito camino, mas hai que cuntinar esta jornada, cuntinar a lhuitar. Falando, screbindo, ansinando, publicando, dibulgando an mirandés.
Stá de parabienes l pobo i todos aqueles que trabalhórun i trabalhán para que assi seia.
Sien ateimar nun se fai camino.



Miu cumpadre Zé i la Lhéngua Mirandesa


L miu cumpadre Zé i la Lhéngua Mirandesa


Als bielhos nun le faltan achaques nuobos. Todos ls mirandeses saben de cor i salteado este dito.
Puis miu cumpadre Zé ten andado mui çtante, que ye cumo quin diç, nun ten aparcido por ende.
   Todos se lhembran que miu cumpadre ye alantejano, home de bun carátele.
Mas anton l que le assucediu?
L cumputador que era bielho, perdiu la capacidade de se lhigar al “blogue”, i nun habie maneira de antrar para poner ua nuoba mensaige. Oulhai fui perciso mercar un cumputador nuobo para buoltar a tener la capacidade de poner nuoba mensaige.
   Fui por esso que ampeçei por dezir que “als bielhos nun le faltam achaques nuobos”, neste causo trata-se de ua mánica bielha que ye l cumputador.

Anton miu cumpadre tenie tanta cousa para dezir que tubo que scolher ua, i alhá bai.
    • Anton l que me dezeis subre l mirandés cumprir todo l que ye necessairo para ser recoincida na Ouropa?
    • Pus ye la cousa melhor que acunteciu.
    • Ye berdade tube que concordar cun miu cumpadre.
    • Stá l Paiç mais rico.
    • Resta l gobieno assinar i ratificar la Carta Ouropeia de las Lhénguas Regionales Minoritárias.
Valter Deusdado


11/12/17

Buonas Fiestas



- Para todos ls lheitores que eiqui bénen lher i tamien als scritores que manténen este blogue culas sues amboras, cuontas i crónicas.

- Quiero desear-les un Santo Natal, cun salude, paç i alegrie, na cumpanhie de buossos familiares i amigos.

L sprito de Natal ye de spráncia i que seia d'antendimiento.

Fiestas felizes i un buono Anho Nuobo  de 2018


02/12/17


I l prefume?

Hei-de lhebar las palabras zajustadas, duras i mal andonadas
i deilhas fazerei rústicos peitoriles adonde se spelhará l'ourora.
Hei d'atirar la rábia pulas jinelas, i eilhas só poderan ser azules
cun queixilhos de lhuna. Las rendas i las cortinas seran sburacadas,
marcadas i furadas puls beisos de sol i até de biento.
L miu poema deberá tener cumpasso, calor, córrio.
Nacerá pula tarde a l'hora de l çponer l sol i lhuitará acontra
la torriente que lheba l riu a scurecer. Serei berde, siempre berde,
i bibirei na alegrie de l'oulibeira i ne l remantismo de la laranjeira.
Será na arble milenar, na piel duramente angurriada,
ne ls nuolos sgretados d'ouséncias, sien speques,
que ls nials de sperança teneran lhugar. Deilha se colgará l cántaro,
abraçado pula cintura de la tarde, solo para ber la sede acuntecer.
Quiero ser l çumo de las palabras spargidas pul pomar,
muorto de soudades. Mius pelos seran patrielhas
 an cinza pratiado, chenos de lhiberdade.De l azedume
fazerei begílias. Las puortas eiran abrir-se als páixaros
zamparados. Persente stará siempre l amor. I l prefume?
Benerá de l jasmin, antalisgado na parede, pie-de-amigo
de l poema, i zinará pula baranda birada a naciente.

 Teresa Almeida Subtil
(in Rio de Infinitos/Riu d'Anfenitos)

Buonos dies, Praino!, mie casa

Inda stá cun ls uolhos cerrados l´aldé a esta hora de la manhana, an que todo ye siléncio. Inda nun golséian fumo ls chupones i, ls eiderdons lhebes cúbren ls cuorpos drumidos i acócan rostros i cuorpos angaramonados ou cun perguiça para madrugar. Las mantas que antiempos ls cubrien, pesadas pul ancalcar de l pison, sírben de acunchego al chano friu i als pies, ou énchen-se de polielha an arcas, çquecidas.
Spreitando pal Naso sinto que las Senhoras tamien inda stan stremunhadas na eigreija, anque eilhas alhá ne l alto de l cabeço recíben l sol uns minutos antes de mi.
Al poente, las carbelheiras salúdan-me cun sous ocres i ls terrenos znudos stan brancos de gelada.
La Sierra de Senábria yá abriu ls uolhos i aparece-me ne l hourizonte, mirando-me cun uolhos brancos.
Neste çpedir de l Outonho, sigúran-se ls pinzones de las fuolhas andebles que mui debrebe seran xaragon a ua tierra atrecida. Yá ls gromos de las cereijeiras s´amóstran cumo teticas de ninas a queréren zancaroçar la sue puberdade, nesta natureza de las cousas begetales bien mais afertunadas que nós gente. An cada die l´outonho mos bai tirando fuolhas que sabemos nun mos traieran gromos na primabera.
Scassamente me dou tiempo de screbir estas letras boubas i yá las carbalheiras de la Moura stan mais relhuzientes cun l nacer de sol scalretado a anunciar mais un die cun lhuç clara dun sol que stá acerquita i mos ancandila l uolhos i l stigmatismo mais mos apoquenta a slhagrimonar.
Debrebe la aldé spertará de sou turpor i las pitas ancomeçaran a festejar la salida de mundos brancos que cágan quaije que todos ls dies, l galho bai ampeçar a namorá-las para las angalhecer i nuoba família de piticos há-de salir cumo bolretas amarielhas, tapadicos cun ls eiderdons de prumas i deitados an cama de palha..
La lhuç yá m´entra pulas jinelas a naciente, apago las bumbielhas i ye outro die de nuobas abinturas cun la mie netica, a medrar a uolhos arregalados i que cada beç mais sorbe esta guapura de praino de abós mirandeses. Muita cousa há-de tener para cuntar na scolica, quando, na sigunda aparecir cun la sue cerronica chenica de aprendizaiges nuobas.
La bida ye isto mesmo: Cousas simpres, buídas siempre cun la sede que nun hai nada que l´atame la secura.
Buonos dies, Speciosa!, mui bércio. Buonos dies, Praino!, mie casa.