27/03/18

Matar l Tiempo III


22Março2018-10h22m

L Tiempo mos mata quando matamos l tiempo. Camino a matar l tiempo. Zgasta-se l tiempo. Cumo se possible fuosse zgastar l tiempo. Nós mos zgastamos.
Yá ua beç bi un perro atrás de sou rabo i nunca l acaçar. Assi se bai mantando l tiempo anquanto l tiempo mos mata. Balelas pa l tiempo matar, anquanto l tiempo mos mata. Nun sei pa l que hoije me dou? Ó sei!? Nun tengo un lhibro, nun tengo cun quien falar i para matar l tiempo pongo-me cumigo a cumbersar. Boubico stou a quedar. La cumbersa queda scrita eiqui neste papelico i assi bou mantando l tiempo para que asperar pul Perito nun me mate a mi. Sei que  bou morrendo als pouquitos. Yá ls homes i la tie de la oufecina, me dezírun,  tenie sido melhor tener deixado la chabe de l carro. Claro que si, mas bou percisar dele . Agora yá me pergunto a mi mesmo: será que l Perito bai benir? Telifonei pa la siguradora i, si, durante la purmanhana. Quedei mais çcansado. Mesmo que seia achegado a meidie, starei çpachado. Hai sprança i pul dezido, certeza que l Perito chega inda durante la purmanhana. Asperar para matar l tiempo. Siempre de nariç alhebantado, miro un lhado, miro outro para ber se chega l “malbado”. Passa un curjidoso, nariç de furon, spreita este tiu que scribe a la mano. Hai alhá melhor modo de “matar l tiempo”. Tantos carros passórun na strada, tantos ls que mirolhórun, tanto you m’afizo q’ inté you spirolho. Mato l tiempo anquanto l tiempo me bai matando. Findo eiqui. L perito há-de chegar. L perito chegou, rapaç nuobo a mandar. Dou ua mirada al carro i diç: l melhor ye zmontar l parachoques para ber se ten algo mais stragado, mas hoije nó solo segunda. Penso you mais un die stragado.


26/03/18

Feliç Páscoa



- A to ls cunterráneos i cunterráneas, amigos i amigas i demais leitores deste blogue, deseio ua buona Sumana Santa i Feliç Páscoa.
 
- Son mius deseios i de mie família.
 
 

23/03/18

Matar l Tiempo II

22Março2018-10h02m

Andrento l carro defronte beio - “L Texugo”- bicho guapo. Scuito bozes, miro la traseira de l carro, dous jobes arrastran ua “Casa Andante”/Ruolotte. Yá sabie l quanto ye defícele matar l tiempo. Un lhibro, modo sereno de ‘matar l tiempo’: bolar ne l tiempo i spácio, suonhar, biajar ne l tiemp, adonde l scritor mos quejir lhebar i….. Tengo la puorta de l carro abierta i, ambora l sol acaleça, sente-se l aire fresquito de primabera. Parado, arrimado a ua strada, personas passan, todo se scuita: carros, abiones, motas, bozes i, achega-se-me, sumidico, l canto dua rolica, serena mie zanquitude.
Zaspera-se de asperar. Nun fago spera a naide, ah…, l Perito. Defronte de mi l semáfro, passou a burmeilho, ua carrinha, un zeinho dun perro a modos farear l aire. Cuntino assentado ne l banco de l carro e puorta abierta. Nun repente, un tiu. Stanco de screbir, cierro la puorta, mira-me, miro-lo, nien ua palabrica. Outra boç: ua tie de aire amproado, entra an sou carro, sale de sou carro i la puorta bate ne l miu: «não estragou nada, pode ver!» Nien ua palabrica mie. Lhebanto l braço i…nada. Passo l tiempo, mato l tiempo. Cuntina la tie: «desculpe lá…mas eu estou um bocadinho…nerbiosa.» Alhebanto outra beç la mano, nien ua fala. La mie boç cerebral falou, boç sonora, dixo nada. «Quien spera zaspera», diç l ditado. Mesmo que nun zaspere, chateia. Quaije parece alantejano: Porra! Mas ye bien mirandés: «porra i trés quinze!» Onte un amigo alentejano dixo-me esta: “CUN L GARGO TAMIEN SE CABA LA FOIA.” Fui la purmeira beç que la scuitei i parece-me mui cierta.
Biba l tiempo que mos dá tiempo para l matar.

Matar l Tiempo I

22Março2018-09h40m


Siempre l siléncio me lhebou a lhugares adonde preséncia fisica nun s’achega. Nada tengo para fazer, aspero. A asperar nada se fai, aspera-se e fai-se tiempo. Fazer tiempo. Fai-se tiempo a asperar. Curjidoso este modo de passar l tiempo. Inté parece que l tiempo nun passa quando se ‘ fai tiempo’. Demora-se muito a fazer tiempo. Un tiempo mui percioso que lhieba tiempo a passar. Boubadas que l tiempo mos deixa para pensar. Nun sei, mas… se pensar que l melhor modo de ‘matar l tiempo’ ye screbir boubadas... quaije tengo ganas de screbir la rezon deste modo de ‘matar l tiempo’ ó ‘fazer tiempo’. Parece-me ser eigual: ‘Matar l tiempo’ ó ‘Fazer tiempo’. A modos que ‘fago tiempo’, ‘mato l tiempo’. Eimaginemos un puonto que you fizo. Apuis apago-lo. ‘Matei-lo’/apaguei-lo, passei l tiempo. Fago i mato l tiempo. Puis si, ‘matar l tiempo’ anquanto se aspera que um Perito qualquiera apareça para ber ua amoichadela ne l carro. Hai alhá melhor modo de ‘matar l tiempo’.

22/03/18

Testo publicado na "Fuolha Mirandesa" ne l Jornal Nordeste

La Lhéngua Mirandesa na Scuola Secundaira João de Barros an Corroios



L die uito de Márcio, abarcado na sumana de la leitura, astanho cul mote “Suolta l leitor que ténes andrento de ti” la scuola Secundaira João de Barros - Corroios, pur einiciatiba de la porsora Celina – tie d’Orlando, tamien porsor i conhecido pur ser l ansaiador de ls pouliteiros – atrabeç de la repunsable de la biblioteca, pormobiu l die de la lhéngua mirandesa.

Fui guapo, atressante i eimotibo ber toda ua assemblé de alunos i alunas – giente bien moça –  atentos i atentas, scuitando, rebelando antresse a la par de muita curjidade a ua palhestra, acumpanhada d’amostraige an PowerPoint subre la lhéngua mirandesa, las sues ouriges, l spácio territorial cumo lhéngua minoritaira, cumo se mantubo anté agora, ls falantes d’onte i d‘hoije, dada pul cumbidado porsor Antonho Cangueiro. 

Cun saber i ampeinho nun squeciu, falando de todo l que ten arrodiado l mirandés, quier antes de l’oufecializaçon, quier çpuis. Tamien dedicando muita atencion al trabalho de ls ambestigadores i porsores, lhembrando – porque staba nua scuola – l ampeinho, deboçon i dedicaçon de l porsor Domingos Raposo q’ampeçou l ansino nas scuolas de Miranda de l Douro, bien antes de la lei tener l’aprobaçon n’Assemblé de la República, assi cumo todos aqueilhes que cun el anté hoije l fazírun i fázen. Porsores que bencindo todas las adbersidades que esta funcion de porsor ten, nunca zistindo. Eibidenciando l ampeinho que mestre Amadeu Ferreira tubo junto de las quemunidades, n’ambestigaçon, cumo porsor ansinando l mirandés fuora de la region, cumo scritor, na traduçon de grandes obras, ajudando muitas pessonas a screbir i publicar an mirandés. 

Tamien Faustino Antão, fui cumbidado a dar l sou teçtemunho, i fizo la sue anterbençon cun testo bien próprio, purparado pa l momiento que se bibie – alunos nua scuola – que par’alhá de todas las eideias que ténen quieren tamien eisemplos. Saber cumo se dá l milagre de screbir muito, se ye que hai, só se debe al ampeinho, l daprender, studar i amor a este patrimonho. Que tamien só ten éisito se fur muito deseado, botando muito trabalho i lhuita. Fui esta la mensaige que deixou a l’assemblé d’alunos. 

Bien háian, porque la lhéngua mirandesa percisa i merece, dibulgar este patrimonho cultural i lhenguístico ne l meio scolar, aonde ls jobes stan abiertos al conhecimiento ye siempre sembrar para dar fruito. Se nun se fazir, ye nun cumprir cun deber que tenemos, nun cumprir cul deseios daqueilhes que todo este saber mos deixórun, ls nuossos antepassados.

Stan de parabienes, las porsoras antuantes, ls alunos que assi quejírun melhorar ls sous conhecimientos. Stá de parabienes la porsora Celina que mais ua beç dou ua ouportunidade al mirandés i porque ten ua turma marabilhosa, agora mais rica i sabedora.


19/03/18

La Scuolha-Lhibro de Balter Deusdado

 

Testo salido ne l Jornal Nordeste, Fuolha Mirandesa, para que seia possible ler ende queda: 
Apersentaçon de l lhibro “La Scuolha”


L die un de Márcio, a las seis de la tarde, Balter Deusdado fizo l salimiento de l sou lhibro “la Scuolha” ne l CMN-Clube Naval an Lisboa.

Un lhibro an dues lhénguas, pertués i mirandés. La parte de l mirandés fui apresentada por Antonho Cangueiro, que fui tamien l tradutor. Na mesa staban mais trés eilustres Comandantes de la Marina, un deilhes l persidente de l CMN, que muito agabórun l scritor i este lhibro.

Fazie trés anhos que Amadeu mos tenie deixado i Antonho Cangueiro staba un cachico eimocionado. La preséncia de Juan, filho de Amadeu, i de Cristina sue biúba, trazírun mais fuorça i sentir a la houmenage. Falou-mos de Amadeu Ferreira i de l grande home que el era; sien çcanso abraçou la lhéngua mirandesa lhebando-la als picones mais altos adonde naide tenie chegado. Liu poesie deste grande ambestigador, amostrando a quien nun cumbibiu cun el l amor que tenie por esta lhéngua, cumo scribe ne l poema “Dues Lhénguas”, que tamien eilhi fui lhido,

“L mirandês naciu purmeiro i you afiç-me a drumir

Arrolhado puls sonidos calientes cumo lúrias”

Apuis falou tamien doutra lhiteratura que mos deixou. Remanse, quelóquios i obras de dreito que era la sue formaçon. Pa falar de Amadeu éran precisas muitas horas. Haberie muita cousa pa dezir, mas l çtemunho de Antonho agradou-mos a todos ls que eilhi stabamos. Amadeu deixou-mos suidades i seinhas que guardaremos pa siempre. Pessona de ua grande sperteza, la sue houmildade, houmanidade, i bundade nun tenien acumparánçia. La fuorça que tenie pa mos cumbencir a cunfiarmos an nós era cumo l peç que mos agarraba i mos tornaba mais fuortes. Home sien armano, cada beç que un staba cun el, anque fusse un pastor, un tiu de la tierra, un bielho, un nino ou outras pessonas a quien nós chamamos fidalgos, todos éramos amportantes.

Juan, fizo la lheitura de un testo de sou pai i deixou-mos a todos sien folgo.

António Cangueiro falou apuis de l remanse de Balter Deusdado, i de las scuolhas que l personage central tubo que fazer para al fin achar l que todos buscamos, ser feliç. Deixou-mos a todos cun ganas de conhecer la stória que mos conta neste sou lhibrico.

L scritor dixo apuis, que sien Amadeu nunca tenerie habido lhibros del, l que serie pena porque este mirandés scribe mi bien. Este remance fai-mos biajar puls sous mundos.

La grande surpresa de la tarde fui la lheitura de un diálogo de l lhibro « La Scuolha » por seis alunos de l curso de mirandés de la Casa de Trás ls Montes. Fui cumo ua paixarina que passou polhi pa donde todos mirórun.

Pa findar, un de ls eilustres pais de la lhéngua mirandesa, Júlio Meirinhos, bino a falar de las çficuldades de cunseguir fazer botar la lhei sobre la lhéngua mirandesa na Assemblé de la Républica sien naide se ouponer. Tamien mos amostrou que l mirandês ye ua lhéngua cun stória; Don Afonso Henriques falarie tamien l mirandês, i quando se ben de las cortes riales, la grandeç ye outra.

Nesta tarde Antonho Cangueiro, Júlio Meirinhos, i Balter Deusdado amostrórun-mos que la nuossa lhéngua cuntina biba i era isso l que Amadeu Ferreira querie. Tenermos proua de sermos quien somos, l que somos sien deixarmos perder la lhéngua que ls nuossos abós, bisabós i por ende adelantre que nestes 800 anhos atrasados guardórun. Muitas bezes scuondida i ambergonhada, mas siempre arrolhada cumo un nino al chin chegando até nós sien fuolharin.

Balter scribe mais lhibros que nós gustamos de cumbibir en mirandês.

Antonho Cangueiro bien haias pul trabalho que tenes benido a fazer, yá Amadeu dezie, que tu stabas siempre çponible pa dar ua upa al mirandés.

Bina Cangueiro
Lisboua, 03 de Márcio de 1918


12/03/18

Houmenaige a un Marineiro - Deimingos Rapaso

Buonos Dies/Bom Dia,
L atrasado die 10 de Março, sábado, an houmenaige a Deimingos Raposo, jobe marineiro, nacido i criado an Dues Eigreijas, Miranda de l Douro, ambarcado ne l nabiu de Guerra de la Marina Pertuesa, "Corbeta António Enes" zaparecido ne l mar de ls Açores, ilha de l Faial, an 1987-03-10 quando se dou ua sploson na casa de la máquina de l lheme, tenendo porbocado 6 muortos e 11 feridos.
Antregrado na houmenaige de la Marinha de Guerra Portuguesa/L Clube de Praças da Armada/La familia i Outarquie, antre outros, José Maria Monteiro, Monteiro Jose Maria, cumo filho de la tierra i persidente de la AMJCEC-Associação dos Mais Jovens Combatentes do Exército Colonial fizo la sue anterbençon an lhéngua mirandesa, lhéngua ouficial de Pertugal i eiqui queda sou çcurso: an lhéngua mirandesa:


"
Senhor persidente de la Cámara de Miranda de l Douro
Senhor Chefe de l Stado-Maior de la Armada
Senhores bériadores
Senhores persidentes de las Juntas de freguesie
Senhores repersentantes de associaçones melhitares ó cebis
Camaradas, cumbatentes de l Ultramar i sues famílias
Mies senhoras i mius senhores.

1) – Percípio de lhialdade

Por ua queston de lhialdade cul miu amigo, camarada i filho de la scuola, Deimingos Raposo i, inda por lhialdade cula mie lhéngua mai, lhéngua que me biu nacer, m’arrolhou i m’ansinou las purmeiras falas, la mie anterbençon será feita solo an lhéngua mirandesa. Piedo çculpa a la Marina pertuesa, assi cumo a todos ls que eiqui stais persentes, an repersentaçon de l senhor Almirante Chefe de l Stado Maior de la Armada, Almirante António Mendes Calado, pula deficuldade an antender-me.

2) –  l recoincimento

An purmeiro, quiero an miu nome i tamien an nome de la Associaçon de ls Mais Jobes Cumbatentes, (dezuito, dezassiete, dezasseis i até cun quinze anhos, se boluntariórun para fazer parte de la Marina pertuesa, para çfender la tierra pátria), dezir bien haia a senhor Chefe de l Stado-Maior de la Armada, Almirante António Mendes Calado, por deste modo nobre, çtinto i bien necessairo para que todos, an ajuntouro, puodamos prestar ua sentida houmenaige póstuma a nuosso amigo, camarada i eilhustre filho de la scuola.

Esta cerimónia ye antendida por mi i pula Associaçon de ls Mais Jobes Cumbatientes cumo un de ls géstios de modo a recunfortar a todos ls que sufrírun pula muorte i cunsequente zaparecimento de nuosso querido amigo Deimingos Raposo, puis celebrar esta cerimónia ó falar de Deimingos Raposo, ye mantener sue eimaige biba na sue família bien cumo de sous amigos, zarredando l delor i tristeza de sue ouséncia. 

Deixen que bos l diga: esta houmenaige que hoije stamos eiqui a fazer, benie hai anhos a ser pedida pula maiorie de ls marineiros mirandeses, un de ls cunceilhos cun maior númaro de marineiros per capita de l Paíç, ua beç que l zaparecimiento de un melhitar eisemplar merecie l recoincimento de la Pátria.

Eiqui, i cumo diç l nuosso pobo, “Mais bal tarde que nunca”, a Marina fizo jus als ansinamientos i sous balores pátrios que siempre mos ansinou i que stan cunsagrados ne percípio “…..LA PÁTRIA HONRAI QUE LA PÁTRIA BOS CUNTEMPLA.”


Passados que stan 31 anhos, apuis l dezastre splosibo de l zaparecimento de DEIMINGOS RAPASO i mais 5 marineiros, dous zaparecidos para siempre, un deilhes ye l camarada Deimingos Raposo, la sue família – (Mai =Tie Teresa Raposo) armanos, sobrinos, primos, amigos i todos ls mirandeses sinten l recunforto i ourgulho por este recoincimento melitar i de la Marina an houmenaige a Deimingos Raposo.


Deimingos Raposo, cumo adelantre bien se splica, merecie esta houmenaige póstuma, an que se deixa ua marca stórica de un marineiro de cuorpo zaparecido, mas sue alma cuntina biba i cun l relhampar caractelístico de Deimingos Raposo, eiternizado pula lhápide que hoije a la purmanhana fui decerrada na nuossa Freguesie de Dues Eigreijas .


Deixai-me de nuobo firmar que tengo un ourgulho mui grande an ser mirandés cumo Deimingos Raposo i tener cumprido l serbício melhitar, al tiempo cun dezesseis anhos, na Marina pertuesa cumo Deimingos Raposo l cumpriu ó staba a cumprir, tener serbido la Pátria, na Guiné, an tiempo de Guerra, tal cumo Deimingos Raposo, que al serbicío de la Pátria perdeu sue bida.


Deimingos Raposo será lhembrado cun soudade i recoincimento pul serbício a la Pátria i al Paíç, puis un pobo sien mimória ye un pobo sien stória i un pobo sien stória ye un pobo sien feturo, sendo cierto que la Armada Pertuesa, la guarniçon de la Corbeta Antonho Enes i l Clube de las Praças de la Armada benírun acá recoincer, la mimória i la stória de un marineiro que, pula cierta, mos acumpanhará para siempre nas nuossas bidas i nun futuro çtante.

3) –  La hardáncia
 
 La herdancia que Deimingos de l Nacimento Raposo mos deixou, nun ye fácele de resumir an dous ó trés puontos desta mie houmilde anterbençon, puis puodo oumitir outros que mais se eidentefican cul carátele i eimaije deste mirandés.
Mirando, hoije, para Deimingos de l Nacimento Raposo i andando a reculas a 1987, beio-le dues einormes birtudes que you bou caratelizar cumo sendo l lhegado que Deimingos Raposo mos deixou, sien squecer l lhegado cunstruído, apuis la sue muorte, pul CLUBE DE PRAÇAS DE LA ARMADA, eiqui repersentado pul sou Persidente.
Bou solo relhebar dous, de ls que cunsidero mais caratelísticos:

3.1 La herdáncia de la houmildade

Todos sabemos que la houmildade ye ua qualidade de quien trabalha cun simplicidade,
ancuontrando-se esta caratelística an Deimingos Raposo i an to la família de ls RAPOSOS,
Al fondo ye un sentimiento de eilebada amportança porque fai reconhecer las sues próprias lhimitaçones cun modéstia, ponendo las outras pessonas nua scaleira d’eigualdade ó até an níble mais eilhebado nels outros campos de la denidade, de la cordialidade, de l respeito, de la simplicidade i de la hounestidade.
Neste sentir poderei cuncluir, cun to la certeza i legitemidade de que Deimingos Raposo era un mirandés i un melitar de einorme houmildade.

3.2  La herdáncia de l cumpanheirismo

Melhitarmente nunca me cruzei cun l miu amigo i camarada Deimingos Raposo, mas l que sei, Deimingos Raposo era duonho dun cumportamiento amistoso, cordial, bondoso i lhial, caratelísticas que fazien de Deimingos Raposo un grande cumpanheiro/camarada.
Dues Eigreijas i sous pais perdíran un filho, la família perdeu ua pessona querida i nós perdemos un Amigo i un lhial cumpanheiro.

3.3  PREMIO DOMINGOS RAPOSO

Sien squecer, ambora yá l tenga sido dezido pul Sr. Persidente de l Clube de Praças de la Armada,l modo de star i ser de nuosso eilustre filho de la scuola, dou ourige al prémio de sou nome,pormobido pul Clube de Praças de la Armada, al fondo ye mais un lhegado que Deimingos Raposo mos deixou.
Deimingos Raposo merecie este prémio cun l sou nome, l que zde yá gostarie de agradecer a la direçon de l Clube de Praças de la Armada por esta eicelente einiciatiba. 

4 – Até siempre
Para findar la mie houmilde anterbençon, gostarie inda de salientar que Deimingos Raposo era un jobe marineiro que tenie un porjeto de bida an pensamiento, mas que nun cunseguiu cuncretizar, acumparado de tantos outros marineiros que se morrírun an cumbate na guerra de l Ultramar.
Sendo you, tal cumo ls outros eilementos de ls órganos sociales de la AMJCEC, que se alhistórun na Marina, cun 18, cun 17, cun 16 i cun 15 anhos d’eidade, para defender l solo pátrio, tal cumo Deimingos Raposo l fizo, quiero spressar toda la mie gratidon i ourgulho por tener sido tou camarada de armas i steias adonde stubires deseio que cuntines a nabegar na felcidade eiterna.
DEIMIGOS, até sempre
A todos i todas que Dius bos lo pague.

Miranda do Douro 10/03/2018
José Maria Monteiro
Marinheiro “ C” …… 171/68 "

10/03/18

La Lhéngua Mirandesa Stá Biba

Ne l die dous de febreiro de l més datrás an la Ounibersidade Senior
Dom Samcho I, an Almada, fizo-se l salimiento de l treceiro lhibro de
Valter Deusdado, “ A Escolha – La Scuolha”, screbido an las dues
lhénguas oficials de l Paiç, pertués i mirandés.
  Ua sala grande chena de giente que gustou de todo, mas
percipalmiente de la apresentaçon an mirandés que António Cangueiro
fizo.
  Çpuis ne l die un de márcio, hai bien poucos dies, fizo-se l
salimiento de l mesmo lhibro ne l Clube Militar Naval an Lisboua. Mais
ua sala chena de giente mui antressada. Cumo nesse die fazi três anhos
que Amadeu Ferreira se murriu, aprobeitou-se la data para le fazer ua
houmenage que ambuolbiu la classe daprendizage de mirandés de la casa
de Trás os Montes i Alto Douro. L cumbidado Dr. Júlio Meirinhos fizo
l´anquadramiento de la lei N.º 7/99 de 29 janeiro.
  Assi i todo pudemos dezir que la lhéngua mirandesa stá biba.

Cumprimientos
Valter Deusdado

4 Attachments

09/03/18

La lhéngua mirandesa na scuola Secundaira João de Barros-Corroios-Seixal





Fui onte, die uito de Márcio, cul mote “Suolta l leitor que ténes andrento de ti”, na sumana de la leitura, la scuola Secundaira João de Barros, pur einiciatiba de la porsora Celina atrabeç de la repunsable de la biblioteca, pormobiu l die de la lhéngua mirandesa.

Cumo amostra musical de la region de Miranda de l Douro, tubírun ls alunos uas modas tocadas cula gaita de fuoles, bombo i caixa.

Çpuis, ne l auditório de la scuola, bien purparado pa l momiento – alhá stában anriba ua mesa muitos lhibros – lhiteratura mirandesa – eimagens i outros oubjetos, a lhembrar la palhestra.

Fui guapo, atressante i eimotibo ber toda ua assemblé de alunos – pessonas jobes –  atientas, scuitando, rebelando antresse a la par de muita curjidade a ua palhestra, acumpanhada d’amostrágen an PowerPoint subre la lhéngua mirandesa, las sues ouriges, l spácio territorial cumo lhéngua minoritaira, cumo se mantubo, ls falantes d'onte i d‘hoije, dada pul cumbidado porsor António Cangueiro. 

Cun saber i ampeinho nun squeciu, falando de todo l que ten arrodiado l mirandés, quier antes de l’oufecializaçon, quier çpuis. Tamien daqueilhes que tanto dórun i ténen dado al ansino, scrita i dibulgaçon, stéian ou nó antre nós.

Tamien Faustino Antão, fui cumbidado a dar l sou teçtemunho, fizo-lo cua anterbençon i testo bien próprio purparado pa l momiento que se bibie – alunos nua scuola – que par’alhá de todas las eideias que ténen quieren tamien eisemplos. Saber cumo se dá l milagre de screbir muito, se ye que hai, só se debe al ampeinho, l daprender, studar i amor a este património. Que tamien só ten éisito se fur muito deseado, botando muito trabalho i ua lhuita inda mais custante. 

Fui esta la mensaige que deixou a l’assemblé d’alunos. 

Bien háian, porque la lhéngua mirandesa percisa i merece, dibulgar este património cultural i lhenguístico, i quando ye feito ne l meio scolar, aonde ls jobes stan abiertos al conhecimiento ye siempre sembrar para dar fruito. I se nun se fazir, ye nun cumprir cun deber que tenemos, nun cumprir culs deseios daqueilhes qu’este saber mos deixórun, ls nuossos antepassados.

Stan de parabienes, las porsoras pormotoras, ls músicos, ls alunos que assi quejírun melhorar ls sous conhecimientos. Stá de parabienes la porsora Celina que mais ua beç dou ua ouportunidade al mirandés i porque ten ua turma marabilhosa, agora mais rica i sabedora.

Ls cumbidados stan mui agradecidos

Dius bos l pague


01/03/18

...onte, hoije, manhana...



Fai hoije anhos que l criador desta jinela mos deixou.
Mas nun se fui. Stá cumigo steia adonde stubir, siempre, stá cumigo nas mies  lhembráncias, stá ne l sonido de sues palabras i cunseilhos que siempre tubo cumigo. Stá nas cuontas, testos i poesie que mos deixou.
Stá ne ls lhibros, crónicas i palhestas que mos lhieban para l tiempo dantes, birado necidade de renacer hoije.
Stá ne l que scribo, por bias de l ansino i la daprendizaige, porque nadica desse marabilhoso património cultural you tenie.
Stubo n’ambestigaçon, recuolha, dibulgaçon i ansino de la lhéngua mirandesa cumo benceilho de muitas i muitas geraçones.
Fui an 2007 de sou deseio i outorie la criaçon deste blogue, berdadeira jinela al mundo n’anternete, que fizo cun que eiqui benissen publicadas centenas de cuontas, lhiendas, amboras, testos de ls mais bariados motes, de muitos i muitos scritores an mirandés.
Jinela birada al mundo, na dibulgaçon, spargimiento, fruito de l que se fazie na daprendizaige de la scrita de la lhéngua.
Este blogue fui i cuntina a ser l sítio adonde muitos scritores i scritoras ponen sues eideias i oupeniones, dan seinhas atrabeç de la scrita de l que se fizo i fai hoije, de amboras, bibéncias, tradiçones, questumes de la quemunidade.
Ten-se mantenido un sítio lhibre i plural cumo era sou deseio i sou sprito querie.
Mantene-lo bibo ye un modo de respeitar la sue gana, porque criaba las cousas pa ls demais para que fussen úteles a las pessonas i a la cultura.
Bien háiades amigo, you assi fazerei anquanto podir.