24/05/16

Proua quanto bonde



Tener proua ne l que se fai, l mais de la bezes nun trai mal nanhun.


Bien al robés, cuido que ye até mui salutar tener proua an fazer las cousas bien, puis esso puode fazer la defrença antre todas, ganha todo l mundo.

I la mie geraçon, la geraçon que naciu ne ls anhos cinquenta, sessenta de l seclo datrás, muito lhigada a la lhaboura, si tenie proua ne l que fazie. Hoije passados que son muitos anhos, sien tener saludades de las cousas malas, tengo muitas i muito ourgulho de açuceder a ua geraçon que botaba muito ampeinho an fazer todo bien, geraçon antregue a la lhaboura i a las artes artesanas.

 -You anterrogo-me muito, qual era l tiu que nun s’ampenhaba an fazer un jugo, un arado, un rastro bien feito, qual era l lhabrador que nun tenie proua an fazer ua torna ajeitada i cierta quando sembraba ua tierra nas sementeiras, que fazie la segada nun apertaba bien ls manolhos, ne l acarreio nun ls carregaba bien para chegáren a las eiras, i apuis nun tenie proua an fazer un bun bornal?

-Qual era l carpinteiro que nun botaba to l ampeinho i saber daprendido quando fazie ua puorta, uas portaladas, un carro de bius, uas canhiças ou setas, un caixon pa las ubas, ua cuba ou arca?

 -Qual era l cesteiro que nun s’amprouaba quando le dezien que tenie ls cestos, cestas i scrinhos mais purfeito, l ferreiro que tempraba melhor las reilhas, çadones, guinchas, cambas i punteiros?

 -Qual era la tecedeira que ne l sou telar nun s’ambaidecie an fazer buonas pieças de lhana, las melhores mantas i colchas?
 

 -Nun habie xastre que nun s’antregasse de cuorpo i alma quando trabalhaba l borel na capa d’honra, l porsor na sue scuola para que ls sous alunos sabissen todo de las cuntas, la stória, geografie, lheitura, scrita i caligrafie fussen ls mais purparados pa l eisame.

Todo, mas to l mundo, cada un na sue arte querie siempre fazer melhor.

Habie an to la giente ua cierta perjunçon ne l que fazie, esso benie de l eisemplo de ls mais bielhos, abós, pais, armanos, fazer bien era algue que s’hardaba, passaba pula eiducaçon.

Noutros tiempos, podie i habie siempre reparo de l mundo cumo todo se fazie, bien ou mal, mas fazer las cousas bien amprouaba, traie nomeada, esso era cumo ua cunta oumentada i rendie, nun las fazer bien era çcrédito.

 Quantas bezes criaba nomeada na família de buona i até se mantenie por muitos geraçones. Era questume oubir-se dezir, ye de família, yá sou abó, que Dius tenga, carregaba bien un carro de manolhos, fazie bien ua torna i por ende alantre...

Esta proua de fazer las cousas bien, esta antrega de las gientes, a miu ber, fui la repunsable por mos chegáren até ls dies d’hoije muitos balores de las artes, balores retratados an oubjetos i cousas, ou seia son balores culturales i humanos, hai quien diga que l que stá bien feito nunca se muorre, ou lhieba tiempo a zaparcer. 


Naide debe chamar prouista a quien ten amor a la sue arte, a la sue tierra, a la sue fala, a la sue cultura, porque esso ye la sue eidentidade.
 

21/05/16

Retrocesso




Nun deixou solo de haber mulhieres ne l nuobo goberno de l Brasil agora presidido por Michel Temer sien este haber sido eileito cumo chegou a ser Dilma Rousseff. Deixou tamien de haber menistros pretos. Ye un goberno cumpuosto só por homes, brancos i ouriundos de las classes faborecidas de la sociedade brasileira. 

Fui extinto l Menistério de las Mulhieres, de l'eigualdade racial i de ls Dreitos Houmanos !


20/05/16

Sendin - Bárrio Alto


Rondarie trés anhos. Yá cunfirmei cun mi mai. Dou cuonta de mie eisistença. Sendin, purmeira tierra adonde mies purmeiras mimórias s’achegan. Bárrio Alto. La casa inda alhá stá. Prieça de casa, tierra batida, mui scura. Serie de ser batida para nun anchoucar. Muita houmidade. Anho de 1960. Pitas i cochinos duonhos de la rue. Las pitas cun sues scarbadelas na cata de bichas i toda la merdice. Cochinos çofinando todo l que cheira-se trampa. Eidade média.Tanto l mundo demudou. Auga canalizada? Na fuonte, cantaro a cabeça. Lhuç eiletrica? De l candeeiro a petroilho i candena d'azeite. La casa: apuis prieça de casa, a la dreita un quartico cun cama de fierros. Defronte, la cozina. Mais un cachico adelantre, scaleira de trabas pa chubir al triato, ende la cama de mius pais. Esta eimage yá la nun tenie. Mie mai dixo-mo-lo. Ua jinela cun bidro scachado. Ua andorina aporbeitaba l’antrada. Tenie sue casa, niu, andrento la casa. Andorina anteligente. Niu abrigado. Mais calentico. Chocar oubicos i tratar filhicos andorinicos. Naide fazie mal andorina. Purmanhana, bien cedico, chelriar nun paraba. Hora de çpertar. Se timpural habie, auga tocada a biento, tapapar buraco habie de ser cun trapo. Madrugadora andorina, portesto ampeçaba, çtapar buraco tenie de ser.
Defronte casicas mui baixicas. Lhembra-se-me bózios de rapaç grandote: «ah paaai, ah paaai, estas lhadronas roubáran-me miu denheiro»; as lhadoronas: sue própia mai i ua armana. Penso seren de nomeada "Ls Panelas". Cunfirmado. Mie mimória mui biba adonde me arrimo a scudrinhar esse tiempo. Miro la rue: tierra batida cun lhombos. Baletas scabadas pula auga de troniadas. Ls garoticos: corridas abaixo, corridas arriba.
Eimages nun claricas mas na mimória. Un rapaç, meio home, cun malina. Todo l mundo nino s’arredába zurzindo-lo cun nomeadas. You nun m’arredaba, pouquito cagufo, iba andrento casa pedir a mi mai un carolo de pan, apuis iba a dar-lo, quedaba mui cuntento.
Outra eimage. Rue i jolda. Reglas de jogos, mandantes, ls mais bielhos, mais nuobos amouchában. You un de ls mais nuobicos. Nun puodo dezir cumo se passou. Registro memorial. Nun ten pormenores mas lhembra-se-me mui bien. Spetei un cuntapie na pierna de Manuolo Ferra. Deixei-lo sien sentidos. Miu miedo era tanto que me mantubo arrimado del. Çpertou. Lhebantou-se. Zurziu-me a cuntapies até chegar quaije al cimo de la rue, yá pertico d’adonde you moraba. Manuolo Ferra serie dous anhos mais bielho que you mas mui maior. Morriu-se nun acidente de carro. Paç para el.
You nino nun tengo mais mimórias de mi an Sendin. Mius pais mudórun-se para Bimpuosta, tierra de mie mai i mie. Ende bibi até arrimado mius dezassiete anhos. A Sendin íba muitas bezes. Tornei a morar an Sendin mas solico, tenie 17 anhos até arrimado als 20. An debido tiempo darei cuonta. Beio-me agora outra lhembrança de Sendin desse tiempo. Las fiestas de S.Juan. Todo l bárrio fogueaba de canhas de S.Juan i bezinos adebertían-se saltando fogueiras dezindo: «sarna an ti salude an mi». Agora si, penso que ancerro l registro de mimórias de mius ampeços an Sendin.
Tener un solo armano i cun ua çfrença de dieç anhos, nun se me arrima mimória de brincadeiras. You cun trés, quatro anhos, el treze ó catorze yá staba ambrenhabo i amouchado todo l die na feitura de sapatos, porfisson de nuosso pai que dambos ls dous daprendemos.
Hoije, die 23 de Setembre de 2012, al telifone cunfirmo todo l que screbi cun mi mai i miu armano. La nuossa stadie an Sendin nun chegou a un anho. Miu armano diç-me terie arrimado a 13. Cunfirma-se you tener trés anhos i meio. Ampressionante l registro que nuossa mimória faç de las cousas. Mimória seletiba. La risa de mi mai quando le íba perguntando se la rue era cun aqueilhes lhombos i me cunfirma todo. Ri-se i cunfirma l nome de Tiu Panelas, bózios de sou filho i tamien l boubico que passaba. L nome yá nun lo sabe. L que mais me ampressiona ye nun tener mimória de miu armano i mui pouca de miu pai desse tiempo. Nada sei sobre psicologie d'anfància i pula cierta muita cousa debe haber scrita sobre esso, cousa que eiqui nun anteressa. Mas, fai-me pensar na seletebidade de nuossa mimória, uas bibas, frescas, outras nien scudrinhando se acha algo.

16/05/16

« Faltou-mos tiempo! »




« Faltou-mos tiempo! » respundírun assi aqueilhes que formórun este  último gobierno ne l Brasil (depuis de la decison que finalmente fui tomada pul Senado de destituir la Presidenta Dilma Rousseff durante 180 dies) para justeficar l'ouséncia total dua mulhier para oucupar un cargo de menistro.


Ye bien triste anton un Brasil agora sien ua mulhier até ne l goberno para l representar de maneira justa i moderna. Nun ye un progresso l que stá a acuntecer, nun puode ser. Ye por esso que aqui deixo mais un bídeo.

15/05/16

Cousas de ls tiempos modernos



 


Acabórun-se las dúbedas, s’alguien las tenie puode zmaginar-se, todo quedou mui fácele, las relaçones de ls abós i las nuobas tecnologies yá ye ua rialidade.


Ls tiempos son outros, ls afetos tamien i l modo de ls tratar bai pul mesmo caminho, senó mirai cumo trabalha l atendedor de chamadas, bia telefone:



Se yes un de ls nuossos filhos, marca 1

Se percisas que quedemos culs ninos, masca 2

Se quieres l altemoble amprestado, marca 3

Se quieres que lhabemos i passemos la roupa, marca 4

Se quieres que ls ninos drúmen acá an casa, marca 5

Se quieres que ls lhebemos a la scuola, marca 6

Se quieres almuorçar ne l próssimo deimingo, mara 7

Se quieres cenar hoije acá an casa, marca 8
Se percisas de dinheiro, marca 9


Se yes un de ls nossos amigos, puodes falar!
 




10/05/16

Hardança…



 
El hai cousas…hoije stube a lher un email que me mondórun cula splicaçon científica de la eisistença de ua sola raça houmana i ende bai la splicaçon:

Ls cromossomas hardamo-los de nuossos pais i mais. Las mitrocóndias son solo hardadas de nuossas mais i son cousicas mui mui pequerrichicas, andrento las celulas que mos ajudan a reproduzir einergia i son hardadas de l oubeiro materno que solo passa de mai para filha, para nieta, bisneta…, lhougo a cada gota de sangre houmano ten a modos un lhibro de la nuossa stória scrito na “fala” de nuossos genes i diç la splicaçon que todo mos ancamina para África, dende se dezir que África fui l berçairo de la houmanidade, lhougo ls nuossos antrepassados son pretos i assi hai ua sola raça houmana.

La melanina ye l pigmento que dá quelor a la nuossa piel. África cun tanto Sol haberie de tener se piel preta para resguardo de ls raios ultrabiolheta que son ls causadores de l cancro. Cumo nós houmanos tenemos bichos carpinteiros, nun parámos un cachico, andamos siempre an bolandas, dun lhado pa l outro a scudrinhar mundo, ende se poníran andar para tierras muitos mais geladas, cun pouquito sol, desse modo se fui quedando sien melanina mas para poder agarrar bitamina D que ben de ls raios solares bai se mudando de quelor de preto para branco.

Ende queda la splicaçon mas l email que me mandórun stá melhor splicado, puis até zeinhos ten i todo mas queda eiqui tamien splicada an lhéngua mirandesa.



08/05/16

Isto de l mirandés ten que se le diga!

Que serie de mi sien l mirar de ls sabidos,
sien las palabras spargidas por quien muitas ten,
palabras ouferecidas an salbias de prata,
cun brilho d'ouro i rendas trabalhadas por manos antigas?
Esta paixon ye berdadeira cumo un purmeiro amor.
La melodie deste falar solo puode arrastrar
quien drento de si sinte la chama, l' harmonie
i resfuolga ls acordes de la poesie.
S´ ua lhéngua nun tubir poesie, cumo queda?
Hai que lhoubar l'alma i la generosidade de quien
nun l'abandona. I quando la screbimos ou falamos,
oubiremos siempre la boç de quien l´ama
 i s´ antrega al sou crecimiento i balorizaçon.
Quaije me perdi cul amigo que partiu,
mas lhougo bieno outro i outro, i you digo:
nada stá muorto, subrebibe i eibelui 
pula amisade, studo i doaçon. Balores
de giente que se preza. L'amor a ua lhéngua
ye l sou zambolbimiento, la sue atraçon.
Este puode ser un poema simpres, caseiro,
mas acraditai: anque minoritaira,
esta lhéngua ten alas para trabessar l mundo.
Basta querermos! Na berdade l que somos
ye l prefume que mos ben de l'alma.
Isto de l mirandés ten que se le diga!


 Teresa Almeida Subtil

07/05/16

Jornada na "Unisseixal" (Ounibersidade Senior do Seixal) - Dibulgar Mirandés


Fui ua jornda cun éisito, cumo las melhores que porqui se bírun, puis trataba-se d'un mote (tema) qu'inda nun habie sido apersentado ne l que toca a atebidades culturales, drento de la prática de las yá coincidas – Qªs Feiras culturales – que l’Ounibersidade pormobe.


Birada para ser, cumo fui, ua liçon, palhestra de dibulgaçon de la “Lhéngua Mirandesa” que stubo a cargo de l cumbidado porsor Drº José Pedro Ferreira, fui l punto alto de la tarde. Puis, sendo l porsor, l palhestrante de formaçon lhénguistica, studioso, recendido de mirandeses, amando esta lhéngua que bien conhece, fala i scribe, ajudórun ne l ampeinho que bota quando se perpon splicar i transmitir ls balores de l mirandés – qual ye la sua ourige, la sue stória antre las demais lhénguas, l sou território, la passaige al lhargo de ls tiempos zed ls moradores de l Reino de Lhion anté ls dies que fizo la sue oufecializaçon, quedando a la par de l pertúes. 

Çtacou la necidade que hai an perserbar i ajudar este patrimonho de l’houmanidade, ls peligros que assóman se l mundo nun stubir bien anformado, las çficuldades que hai an fazer antender l poder político i las anstituiçones, que míren pa ls porblemas de l ansino, para quien deilha percisa. Puis ye ua lhéngua minoritaira mas nun ye rezon para que nun seia tratada i acarinhada cumo l’outra.
A mirar para quien oubie, ls persentes, l’assemblé, stában i quedórun ancantados, las semientes stan lhançadas, las eideias mais claras l antresse quedou aguçado.

L’assemblé tubo apuis na prática, oubiu atrabeç de las anterbeçones an mirandés de l Srº António Cangueiro n’apersentaçon de l lhibro “La Galhega” adonde liu un apuntamiento que le chamou - retratos dun tiempo - i de l outor Faustino Antão, tamien studante de l’Ounibersidade Senior do Seixal “UNISSEIXAL”, que fizo ls agradecimentos als respunsables, al cumbidado a to ls porsores, studantes e demais quemunidade persente, deixando bien claro que todo l que scribe an mirandés solo fui possible grácias al ampeinho que l mestre Drº Amadeu Ferreira botou al lhargo de ls anhos, na dibulgaçon i ansino.  

L’Ounibersidade Senior do Seixal “UNISSEIXAL”, na pessona de l sou Reitor Srº Drº Pinto da Costa que fui ancansable na purparaçon, dixo quanto ye amportança acarinar este mote, l mirandés, pa la cultura i anriquecimiento de ls perpositos que esta anstituiçon se perpon.

Parabienes, stan de parabienes, l mirandés, l’UNISSEIXAL, toda la reitorie, l cumbidado i palhestrante, l apresentador de l lhibro, l outor, la cultura, toda l'assemblé porque quedou mais rica, ne l saber i sclarecimiento i fúrun para sues casas cun un lhibro ambaixo l braço, desta beç nua lhéngua deferente, mas un remanse que bal la pena lher.

Ls dados fúrun lhançados, cuido que quedórun ganas de cuntinar, de fazer mais bezes, d’ancuntrar mais modos de “Dibulgar Mirandés”


(Em português - Para ver as imagens, saber e ler mais, o que publicou a Unisseixal no seu site referente a este tema, basta clicar no link)
 Quarta-feira Cultural “MIRANDÊS, a segunda Língua Portuguesa”.



05/05/16

Teçtemunhos de l'aldé de ZENÍZIO-Miranda do Douro an lhibro

Leandro Vale
Ator, ancenador, radialista, scritor i jornalista - naciu an Travanca de Lagos/Oliveira do Hospital, ne l die 18 d’agosto de 1940
Home dun sprito houmilde i houmanista tubo zampeinho an muitos cuntenidos (papéis)  na telbison i cinema.
Fui un de ls que criou, zde las raízes (fundador), l CITAC (Circulo de Iniciação Teatral da Academia de Coimbra) na 1955.
Trabalhou bários anhos ne l “Teatro Experimental do Porto”, tenendo criado nesta cidade la cumpanhie “Teatro Popular do Porto” i “Teatro Infantil do Porto”
Çpuis de l 25 d’abril de 1974 stubo na criaçon de l Centro Cultural de Évora. Quando saliu d’Ébora an 1980 , cria la purmeira cumpanhie professional de quelóquio (teatro) de l Norte, “Teatro de Ensaio Transmontano” an Bila Rial.
Trabalhou tamien cun Leonel Vieira (O realizador) na longa-metragem “Sombra dos Abutres”


Tubo ne l die 24 d’abril ne l “Cine Teatro de Torre de Moncorvo, l salimiento de l lhibro Leandro Vale em movimento (2º acto: amigos nos camarins) cun Coordenação de Carlos d’Abreu, Colaboração de Fernando Fitas e 60 outros amigos.

Zenízio – tubo la sue colaboraçon por Faustino Antão cun este testo (crónica)


Crónica – Quelóquios (quemédias, sterlóquios) populares

  L’aldé de Zenízio siempre tubo muita tradiçon an fazer quelóquios (quemédias, sterlóquios)  populares, pieças teatrales ancenadas subre tabrados, quaije sempre çpuis de las colheitas staren recolhidas i pul ambierno afuora, anque ls queloquiantes (coloquiantes, atores)  i encenadores salidos de l pobo tenien bagar.
Se ls mius antepassados, abós, pais, tubíssen registrado, cumo se fai hoije, an fuolhas de papel, an digital las eimaiges de todo l que se fizo al lhargo de ls anos n’aldé, habie ua de las mais taludas i mais guapas obras an arquibo, habie ua mimória, teniemos hoije teçtemunhos.
Quando era rapaç, ende puls anhos cinquenta, sessenta e mesmo setenta de l seclo datrás, ne l praino mirandés, habie cumo se fusse ua cumpetiçon, ua çputa antre las aldés (tierras), para ber qual d'eilhas era capaç de fazer melhores quelóquios. Ua çputa para ber quien quedaba alantre, l’abaluaçon era feita pulas pessonas, l’eileita quedaba a ser agabada, falada, i esso fazie proua, mexie cun to l mundo, quedában ambaidecidas puls tiempos afuora anté que benisse outra que la çtronasse.   
Cuido, siempre cuidei que nestas cousas de l’arte i cultura, cumo l d’acenar quelóquios nun fai mal çputar, alhebanta gustos i balores, pormobe l saber, retratando cumo retratrán quaije siempre las bibéncias, son momientos d’ouro pa la cundiçon d’un pobo ne l social i político.
 Ls eibentos, quelóquios, fazien-se nas eiras, an currales, casa de l’abadie, salon de l pobo. Fúrun tiempos que manában ganas de poner esta arte tan nobre an prática.
Na mie mimória, par’alhá d’outros, houbo dous eibentos (quelóquios) que me quedórun para siempre na mimória, i las rezones fúrun balientes, alguns queloquiantes éran familiares i ls cuntenidos de las obras tamien son fuortes.
  I - “L filho pródigo” essa parábola relegiosa, talbeç la mais conhecida, ancenada nun tabrado d’un curral, ne l ambierno, tiempo de nuites grandes i cumbidatibas para assistir.
 L’ancenaçon de la personaige de l diabo, mala, çfigurado cumo se fusse zanterrado, cun grande stadulho an forma de staca, sacada d’ua ramalhada, dando pinotes alredror de l rapaç. Siempre zunzinando i zumbindo, cun purmessas de bida buona. Lheba l tiempo todo a anchir la cabeça de cousas, para scapar-se, deixar la casa de sou pai, para s’ir pul mundo. Cousas de l diabro, i lhieba la melhor. L rapaç scapou-se, lhebando la sue parte de la hardança. L restro de la cuonta, la zgráçia que fui quando yá nun tenie nadica de nada todos l sabemos.
   II - "Doze Pares de Francia", nas eiras de Maçaneira, un sítio an forma de lhadeira, c’un baliente tabrado de madeira ancho i lhargo, lhocal natural mas peçque feito a la medida pa l eibento. L taludo tabrado, capaç d’aguantar to ls queloquiantes, burricos i cabalhos, anfeitado de mantas, colchas, lhençoles i cadeirones. Las eiras stában chenicas de pessonas que benírun de to las aldés, de to ls lhados, querien ber se Zenízio tenie fuorça i era capaç d’ancenar tan eilustre quelóquio. Esses pobos querien ber para acraditar, cumo San Tomé, ber pa crer. Mas nun fui neçairo muito tiempo, quando bírun chubir pula strada arriba, la trupe de queloquiantes bestidos a la moda antigas, l trupido de la andadura de ls suldados i lhuitadores, de ls cabalhos i burros, acompanhando las personaiges de la Família Rial. De bestimientas i adornos queloridos c’un sues spadas i lhanças, ls corneteiros i gaiteiros tocando acumpanhados puls bombos i caixas, fazien la marcaçon de la marcha que ls lheba anté l cenairo percipal. L pobo cuchichou, stá todo an sou lhugar, quedando de boca abierta. Las gientes de la Pruoba, Infanç, Malhadas, Dues Eigreijas, Bilasseco, Caçareilhos i d’outras aldés bezinas, abanában la cabeça de tanta admiraçon, batien palmas, dezindo: "Yá stá ansilbado", cumo quien diç, yá nun ye perciso ber mais para l eilejer cumo l melhor.  
 L mui reconhecimiento a to ls homes, mulhieres, moços i moças, pur tener feito estas cousas que angrandecírun l miu conhecimento, i m’ajudórun a gustar de quelóquios.
 L miu reconhecimiento a todos ls homes i mulheres encenadores, que s’antregórun de coraçon i alma, cumo l fizo l eilustre Leandro Vale, criador, queloquiante, ancerador, scritor, jornalista que dezde mui nuobo, cun amor i paixon la fazo medrar al lhargo de muitos i muitos anhos, que cun denidade i ampeinho eilebou bien alto esta arte, alhumbrando l eimaginario de pequerricos i taludos.
                                                                    
Faustino Antão

03/05/16

Baziu



Baziu. L’auga ten sido muita. Uocos chenicos, rieiros cantadeiros. Znocan-se pensares drumidos ronronados pulas caminadas a mirar l florido de l termo. Baziu? Todo prenho, arrebentar. Bonda ua racica de sol i l renuobo amostra-se. Prenhar l baziu amerosa pensares malinos.

Alguns “Ditos Dezideiros” de l més de maio



 -An maio a quien nun ten bonda-le l saco.

-An maio, come la bielha la cereija al borralho.

-An maio, las cereijas uas lhéba-las l gralho; an júnio l cesto i l punho.

-Bino que nacir an maio, ye pa l gralho; se nace an abril, bai ao funil, se nasce an márcio, queda ne l regaço.

-De maio a abril nun hai muito que sunrir.

-Diç maio a abril: inda que te pese me hei-de sunrir.

-Die de maio, die de mala bentura; inda ye manhana, lhougo nuite secura.

-Fiadeira nun quedeste, puis an maio nun fileste.

-Fraco ye l maio que nun rumpe cun cabanha.

-Guarda l melhor saiote para maio.

-Guarda pan para maio, lheinha para abril i l melhor quinhon pa l San Juan.

-Las fabas, maio las dá maio las lhieba.

-La yerba, maio la dá, maio la lhieba.

-Maio berceiro nun ye binhateiro.

-Maio claro e bentoso, fai l anho rentoso.

-Maio come trigo, agosto bebe l bino.

-Maio friu i júnio caliente: bun pan, vino baliente.

-Maio hourtelhano, muita palha i pouco grano.

-Maio me molha, maio m’anxuga.

-Maio medrar, júnio segar, júlio trilhar.

-Maio nun dá capote.

-Maio pardo e airoso fai l anho formoso.

-Maio pardo, anho farto.

-Maio pardo, junho claro.

-Maio que nun tubir truniada, nun dá cousa stimada.

-Quando maio chegar quien nun arou ten que arar.

-Quando maio chegar ye preciso anchufrar.

-Quien an abril nun barre la eira i an maio nun scaba la lheira, anda to l anho an canseira.

-Quien quier mal sua bezina, dá le an maio ua sardina i an agosto ua bindima.

-Tantos dias de gelado tenerá maio, quantos de nubrineiro tubo febreiro.

-Truniada de maio depriessa passa.

-Ua auga de maio i trés d’abril bálen por mil. 
-Abril chobe pa ls homes i maio pa las bestas.
-Abril chubioso e maio airoso fázen l anho formoso.