30/12/12

UN BUN ANHO DE 2013 [I TODOS LS QUE HAN DE BENIR] PARA TODOS LS MIUS AMIGOS I AMIGAS



Nun le digo als mius amigos i amigas l que seia un bun anho, puis cada un/ua sabe l que puode ser un bun anho para cada qual i ye esso que you le deseio. Cun un abiso: cumo naide nada mos dá, l que le deseio son fuorças para cunseguir todo l que deilhes dependir.
Eiqui le deixo la mie hounesta i sentida houmenaige, anque las madraças palabras pouco dígan, puis l'amisade berdadeira [outra nun hai] ye un de ls poucos diuses an que acradito.


ls mius amigos sáben bien quien son
nada le pido, mas todo me dan,
deilhes perciso muito mais que pan
puis sien eilhes nun m'anda l coraçon

cada silenço ou géstio me cumpon
ls strampalhados dies, puis siempre ban
cumigo pula mano, adonde stan
ls miedos i outros males sien perdon 

se te bés solo nun cerres la puorta
a inda mais amigos, cumo huorta
trata deilhes i rega los to ls dies 

anque sien que los beias pássen anhos
queda atento a caídas i zanganhos
tues upas dando siempre i alegries

26/12/12

Fogueira de Natal


Mesmo delantre a la belhica Sé
árden suonhos an rituales sagrados
de l persépio fúgen ls figurantes
na nuite scura ancóntran-se risas
i de ls uolhos fúgen chiçpas an brasa

An tardies i antigas práticas
moços cántan modas eirreberentes
picantes son las palabras que retónban pula eigreija
mocidade que l Nino Jasus de la Cartolica guarda
nua risa abierta i na face quelorada

Este Nino guarda l fuogo doutras guerras
i l pobo acradita ne l zafio que se torna ourgente
na boç dinamizadora i na açon acertada
acradita na chama que se mantén acesa
até al redadeiro tiçon an que la palabra s'upe
i la fogueira de streilhas ne ls uolhos s'cende

Sin l ancuontro de las risas i de ls mirares
sin la partilha de l amor i de l'alegrie
nun mos cuntentariemos ne l sprito de Natal
nun se celebrarie la lhiturgie de las pessonas
nin la lhareira cheiraba a las rabanadas
nin chiçpában streilhas na fogueira

Teresa Almeida

A las bezes squecemos ls buonos ansinamientos



Ye a Gaspar, al Rei Mago, ye para ti que  ban todas las mies çculpas.

Porque te fiç esta maldade i nunca l debie tener feito, fui malo, fui un ato nun pensado, sien eimenda.

 Zde l algun tiempo a esta parte dixe a mi mesmo que nunca mais cumbibie cun “Gaspar” , nunca mais, çque antrou na mie bida, na mie casa, se botou a mexer cun aqueilho que solo a mi me dezie respeito, anton lhougo que la mie tie fizo l persepe, tirei de l ajuntouro l Gaspar, porque stou anraibado, stou que nien fraiga de ferreiro, todo you sou assopros por bias de l que el me fizo, a mi i als mius, a todo l mundo que acá mora.

Resolbi bingar-me, tirei l Gaspar de l persepe, scundi-lo, nun fusse el tirar l ouro, l ansenso i la mirra, ls persentes que l reis lhebórun al Nino Jasus.

Staba tan anraibado i stou cul “Gaspar”, que me binguei neste Gaspar que pula cierta nun ye de la mesma raça, puis até dou cul caminho, solo cula lhuç de la streilha, mais ls sous camaradas.

Fiç mal, solo agora me dei cunta, nien segui ls cunseilhos que miu pai me daba quando era garoto i íba de buieiro, quando l perro las fai, (mos quemie la merenda) nun se bate ne l burro, siempre assi dixo, i nun fui este Gaspar que tirou las prendas ls ninos de pertual.

Stou arrependido, ando de oureilha caídas, i yá l botei adonde ye l lhugar del, a pie de ls cumpanheiros de jornada, até porque este Gaspar, nun ten culpa nanhua cul que fizo l sou tocaio, fazendo l’anfelcidade de muitos, tirando l que ténen i nun ténen. 

Quantos Gaspares nun andáran por ende fazendo la felcidade de muitos, séran buonos i amigos de l sou amigo que nunca s’antolhórun pul que ye de ls outros, nien tirórun nada a naide!

Agora yá todo stá bien, l persepe stá cumpleto, siempre feito pula mie tie, astanho inda mais guapo que l limpassado ende quedará até l die de reis.

I l “Gaspar” que fai parte dessa quadrilha que son mais que trés, que anda por ende, que se cuide, que las cuntas ban bien para alhá desta temporada.

24/12/12

Bien haias amigo


Hoije a la purmanhana quando abri l miu ameil (cousa que fago to ls dies) tenie esta mensaige 

“Que Jasus te sastisfaça d’amor, Te incha d’alegrie i paç.
L anho de 2013 será feliç para ti i para todos ls que s’ancuntráren contigo”

de l miu amigo i cunterráneo Pr. Basileu Pires. 

Cousa melhor para ampeçar mais un die nun hai, an special este i ye desta palabras que muito preciso, i se calha muita giente cumo you, porque bibimos dies acoquelhados de zanimo i somos atelundrados pulas malas amboras, feturaçones benidas de to ls lhados de que caminamos pa l pior. 

Quando assi ye quédamos la fé i las palabras, la lhuç transmitida pulas mensaiges cumo esta, d’amigos i pessonas que bibien la sue bida antregue als outros cumo se fussen suldados d’atalaia dando l eisemplo que todo de bien puoda benir çque steiamos abiertos, fazendo todo para que estes dies seian cumo streilhas para mos guiar, fortalecer i cuntinar a caminhar de cabeça bien alhebantada ne l sentido dua paç berdadeira i que la spráncia nunca se muorra. Pessonas que fázen todo para que soutrodie seia melhor, que stan çponibles i de coraçon abierto para cumpartir l bien, son percisas.

 Hai muita streilha que mos alhumbra ls dies d’hoije, assi nós quérgamos ser cuntemplados pul claron deilhas, hai muito amor para çtribuir, assi nós l quérgamos dar i recebir, hai sembas d’abraços, assi nós ls quérgamos dar. 

Esta temporada festiba de l nacimiento de l Nino Jasus ye ua riqueza que l’houmanidade ten, ye oubrigatório, ye necairo sembrar, ye amportante aporbeite bien i que faga deilha l nacimiento dun mundo melhor para to ls ninos de l mundo.

Que la tue mensaige amigo Basileu, chegue bien loinge, este tamien ye l miu perposito quando la cumparto eiqui culs lheitores neste blogue.

Bien haias amigo

20/12/12

Nubres


Até mesmo las nubres son percisas
Para anubrar l sol que te queime


Mas hai nubres que son de carambelo
A molhá-te ls uolhos

Quando l sol spormenta derreté-lo

18/12/12

Curso de Lhéngua i Cultura Mirandesas

L terceiro anho de l quarto curso de Lhéngua i Cultura Mirandesas an Lisboua, ten l sou ampeço die 16 de janeiro de 2013. Las classes ban a tener lhugar na Casa de Trás-os-Montes e Alto Douro, a las nuobe de la nuite de todas las quartas-feiras.
L curso, astanho tenerá l mesmo zeinho que tubo yá an 2007-2008 an Corroios. Assi, pul ansino de la lheitura, scrita i de la fala, quédan reponsábles ls porsores Francisco Domingues i António Cangueiro. Apuis ua beç an cada més l porsor Amadeu Ferreira queda ancarregado de dar la Stória i Cultura Mirandesas.
Las aulas son an special pa ls alunos que frequentórun ls derradeiros dous anhos, pa terminar l Curso Eilementar de Lhéngua i Cultura Mirandesas, mas tamien para nuobos alunos que quergan ampeçar a daprander l mirandés.
Deseio de Buonas Fiestas para todos i tratai de fazer l’ anscriçon.

Un abraço arrochado i anté die 16-01-2013,

Ls porsores:

 Amadeu Ferreira, António Cangueiro i Francisco Domingues

14/12/12

Un Santo Natal i Feliç Anho Nuobo





You cuido que limpassado yá l fiç, se nun l fiç las mies çculpas, quiero deixar eiqui ls mius deseios de un Santo Natal i Feliç Anho Nuobo a todos, admenistrador, scritoras i scritores, comentadoras i comentadores, lheitoras i lheitores, a to l mundo que ten stado lhigado a este sítio, al site de las frolesmirandesas.

S’esta temporada festiba ye ua de las que mais stá birada pa la família, nun podie deixar de l fazer porque na berdade zde hai uns anhos a esta parte el ten sido cumo un eilemiento de la família, nun passa die nanhun que nun benga acá a dar ua spreitadela, cumo se diç na mie tierra, s’inda nun l bi tengo que l ber.

Para mi, i cuido que para muitos este la criaçon deste sítio  (frolesmirandesas.blogspot.com)  tubo muita amportáncia, porque eiqui botei ls mius scritos, ten sido ua jinela abierta al mundo de l’anternete , fui eiqui que botei muitas oupeniones quier an cuontas ou crónicas quier an comentairos, ten sido eiqui que recebi i li muitas oupeniones de ls demais scritores i scritoras. Cul ampeinho de l administrador tamien ten sido eiqui, bonda reber l numaro eilebado de publicaçones que ten, que se rebelórun muitos i muitas na scrita de l mirandés, ten sido na berdade este sítio un berdadeiro manadeiro i dado ua taluda cuntribuiçon para que este patrimonho cultural baia fazendo caminho.

De to ls lhados de l paiç i desse mundo afuora, muitas ténen sido las bezes que me tengo lhigado a amigos i amigas que doutro modo nun l habie feito. Ganhei muito cun todos, sinto-me bien an quemunidade i esta ten sido ua de la eileitas i perferidas, se nun l fago mais bezes ye porque l tiempo ye scasso i l anjeinho pouco, mas siempre que l fago sinto-me cumo nuobo. 

A todos mais ua beç quiero desear que pássen un Buono i Santo Natal na cumpanhie de ls buossos familiares i amigos, que l Anho Nuobo traia muita salude, que l restro lhougo ben, muita gana de cuntinar cun este porjeto i que traia fuorça i animo para lhebar outros por alantre.

 Que l anho dous mil i treze seia un anho d’amizade, harmonie, salude, paç, partilha i muito amor.

Buonas Fiestas i un Santo Natal

12/12/12

Abó, pai dues bezes



Lhembro me zde siempre i agora mais amenudas bezes deste dito dezideiro que l pobo siempre ten na punta de la lhéngua quando bei ls abós anchir i acubrir de mimos ls nietos.

Ne ls tempos que bibimos, talbeç este dito inda tenga mais spresson i rezon de ser dezido, porque cuido you que quando l pobo dezie “abó, pai dues bezes” staba falando de la grandura de ls carinos, de las sembas de mimos, de las manadas de mesuras, de la muita pacéncia que ténen i bótan ne ls nietos, todo tanto que a las bezes ye muito mais que dórun i botórun als filhos, quando tenien la mesma eidade, agora pais de ls nietos.

Quando als abós fáien todo esto als nietos i muito mais, nun stá an causa nien n’eimaginaçon de naide redimir faltas ou pagar seia l que fur, todo esto ye tan natural que benga la purmeira teorie justeficar algua lhei, sal de andrento de todos porque l ser houmano ye assi mesmo, bei ls ninos a la sue cundiçon i asparcéncia, l feturo, la dimenson de la houmanidade.

Anton quando mos arrimamos de mais ua temporada, cumo ye esta de la Nabidade, aqueilha que bien debrebe stará an nuossas casas, rues, eigreijas, ne ls caminos peçque essa calor de mos antregar muito mais als pequeinhos inda reçuma cun mais fuorça.

Todo esto ye buono, mais que buono, you até m’astrebie a dezir que ye dua strema amportáncia, porque eilhes, ls ninos, stan an formaçon, stan medrando pa la bida, todo l que se fazir de buono, todas las buonas referéncias termináran l sou calhantriç quando homes i mulheres. Esta referéncia de la festibidade i comemoraçon que lhembra l nacimiento de l “Nino Jasus” nua família será mais un manolho de l grande bornal que bai custituir la sue formaçon cumo giente.

L dar i recebir ye de las cousas mais guapas i nobres que l ser houmano puode fazer, çque seia feito cun hounestidade i zantresse, nun hai que tener miedo de dar alqueiradas de mimos, mais dirie, tamien nun ye preciso sperar pulas temporadas festibas.

Dezie you que ne ls tempos que cúorren , talbeç inda l dito se justefique mais, porque passa par'alhá de ls mimos i carinos, muitos abós yá son chamados a dar muitas upas ne l que toca a las necidades i acunchegos de mantener ls nietos fuora de las caréncias i faltas.

Eilhes, ls ninos, son ls que nun ténen culpa nanhua, tamien sei que l’eiducaçon i formaçon de l nuosso pobo stá bien arriba de le botar culpas, de le faltar cul que fur, puode faltar muita cousa, puode até l anho que agora stá a dar las últimas tener sido l pior de ls redadeiros, mas pa ls ninos nunca faltará.

Eilhes teneran siempre la melhor nabidade, teneran sempre dous pais, duas mais, i muitos pais natales, enquanto furmos ua sociadade de percípios.

11/12/12

Fui ua beç



Ua cuonta

Ua beç Jasus Cristo qu’andaba sien fazer nada alhá pa l cielo i botanto ua miradela pa l paraiso para ber cumo íban las cousas, puis até ende habie chegado la crise, éran mais ls que s’íban a caras al anfierno, resolbiu-se tornar a la tierra para fazer l bien, talbeç assi las cousas lhebássen outro caminho.

Anton percurou un lhugar, un lhugar adonde fusse mais neçairo, i fui-se a un spital, puis ende hai siempre quien percise dua upa, i de muitos scolhiu l spital de Bergáncia, adonde staba un doutor a trabalhar hai muitas horas sien çcanso. Cuitado l menistro, habie tirado dende l sou camarada.

Cumo siempre, i era questume del, gustaba de fazer las cousas pula calhada, nun le gustaba muito la nomeada i muito menos l falatório, que fusse notado, que díssen pula sue perséncia i se botássen a agarra-lo pula capa, bestiu la purmeira jaquetona branca de doutor que ancuntrou.


I alhá al trabalho

Anton Jasus Cristo antrou i passou por ua buona semba de giente que speraba pula consulta i antrou ne l gabinete.

Toda aqueilha giente l biu, i dezírun uns pa ls outros, outro doutor, bai mudar l turno….

Jasus Cristo falou pa l doutror que se puodie ir quel asseguraba l serbício

I boziou

 -L próssimo


Antrando ne l gabinete un tiu, assientado anriba dua cadeira de ruodras, era manco, nun andaba. Jasus Cristo alhebantou-se, mirou bien pa l tiu, puso la mano dreita anriba de l sue cabeça i dixo:

-Alhebante-te i anda

L tiu alhebantou-se, saliu de l gabinete a andar i ampurrando la cadeira de ruodras.

Quando chegou a pie de l que speraba pula beç, este percurou-le:

-Mira que tal ye l nuobo doutor?

L quel respundiu


-Armanico als outros, nien eisames, nien anázes, nien xaropes, nien bicarbonato….....nada.

Só quieren ye çpachar

..................




Dízen alguns
 “cumo se nace assi se muorre”
Outros
 “quien nace tuorto tarde ou nunca s’andreita”
Digo you, quien sou para zmintir la sabedorie popular, mais, sei que muitas bezes somos probes i mal agradecidos

08/12/12


Hai boluntairos pa Persidentes?

 Ls ditos i dezideiros ambaixo publicados pul miu amigo Faustino mostran qu'aceitar ser Persidente ye (por spriéncia própia) aceitar sofrimientos i houmilhaçones, ye sofrer quando alguns eileitores:
- dubidan de las sues buonas antençones;
- dubidan de las sues capacidades;
- dubidan daquilo que dízen i fázen;
- dubidan de las sues birtudes;
- dubidan de la sue dedicaçon, de l sou sprito de bien serbir i de l sou amor als eileitores;
- ls acusan de fazer l que nun fazirun;
- ls houmilhan por nun tenéren cunseguido éxito naqueilho la que lhançórun manos, cun mui ampenhamiento, sfuorço i dedicaçon, i ne l qual i pa l qual trabalhan por amor als eileitores i pul “amor a la camisola”.

Aceitar ser Persidente ye aceitar ser çcaçuado puls eileitores i aceitar perder la lhibardade. Aceitar sin reclamar ye l camino de la perfeiçon.

Aceitar ser Persidente ye un camino d'houmilhaçones, ye aceitar ua pesada corona de spinhos. Por esso, cumo sangra l miu coraçon de Persidente de la Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha!!!

Por esso ye tan çfícel ancuntrar boluntairos pa Persidentes!

Leonardo
8 Deç 2012

 

07/12/12

La tradiçon de la matáncia de l cochino an Zenízio



La mie associaçon “Sol Nascente”, puis tamien sou associado zde la purmeira hora, ambora nun deia muitas upas, cousa que to las associaçones percísan, puis yá staba a bibir fuora de Zenízio quando fui criada, i solo tenga cuntato cun eilha durante las poucas bezes que alhá bou, bai pormober l eibento de la “Matáncia de l cochino” astanho ne l die 23 deste més, de dezembre l més de l Natal.

Nun quedarie da bien cumigo se nun falasse eiqui deste eibento, porque sei que a este sítio bénen ler muitos cunterránios i amigos, muitos que cumo you stan fuora, mas quien sabe se sabendo deste cumbíbio nun dan ua amanhadela na sue bida i se bótan até alhá! I mesmo até amigos, puis nunca ls Zenízienses cerrórun la puorta a naide, muito menos l íban a fazer nun die destes, que se fai ne l terreiro de l salon de l’Associaçon (de l pobo) a cielo abierto.

Ye a cielo abierto que se bota l cochino ne l talho, se chamuçca, se raspa i lhaba, se parte a las postas i s’assa ne l burrolho de l assador. Se bos dir jeito nun steiades cun bergonha, nien bos acanheis, achegai-bos i botai uns muordos até nun querer mais.

L que cunta nestes momientos ye l’alegrie de tener cumpanhie, de star culs familiares parientes i amigos, cumbibir, reforçar ls lhaços d’amizade, cuontar uas lhonas, rebibir las tradiçones, ls questumes, la fala mirandesa, traier al de riba las nuossas lhembráncias.

Nun hai nada mais balioso, nien nada que le deia mais sastisfaçon als Zenízienses que star culs amigos i quando ye a pie dua buona febra i ua pinga, anton  muito melhor.

Parabienes a bós, persidente, direçon de la “Associaçon Sol Nascente” i todos ls associados por mantener biba esta tradiçon, por pormober estes eibentos que ajúntan ls Zenízienses.





 Para ber mais retratos de limpassado este ye l link

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.490158554361083.111302.100001008281658&type=3


06/12/12

La nuoba sabedorie popular


Ditos dezideiros (son solamente pertueses)

  La nuoba sabedorie popular

1.     An Janeiro chube al cabeço; se bires berdegar, pon te a cantar, se bires l Passos, pon te a chorar
2.     Quien bai al mar amanha-se an tierra; quien bota  Passos, mais cedo se antierra.
3.     Passos a rir an Janeiro, ye seinha de pouco denheiro.
4.     Quien anda a la chuiba molha-se; quien bota an Passos amola-se.
5.     Lhadron que rouba lhadron ten cien anhos de perdon; boubo que bota an Passos, ten cien anhos d'afliçon.
6.      Gaibotas an tierra termienta no mar;  Passos an San Bento, l pobico a penar
7.      Hai mar i mar, hai ir i tornar; solo bota an Passos  quien se quier afogar.
8.      Márcio, marçagon, manhana d’ambierno tarde de berano;  Cun Passos sonará,  manhana d’ambierno tarde d'anfierno.
9.      Burro carregando lhibros ye un doutor; burro carregando l Passos ye burro mesmo.
10.      Peixe nun puxa carroça; botar an  Passos, borrada grossa (taluda).
11.      Amigo çfarçado, einemigo dobrado;  Passos ampossado, pobico tramado.
12.      L'ocasion fai l lhadron, i de Passos un aldrabon.
13.      Antes solo que mal acumpanhado, ou cun Passos al lhado.
14.      La fame ye l melhor cozineiro, Passos l melhor cobeiro (anterrador).
15.      Uolhos que nun beien, coraçon que nun sinte, mas aturar l Passos, nun se faç a la giente.
16.      Boda molhada, boda abençonada;  Passos eileito, pesadelo purfeito.
17.      Casa roubada, trancas na puorta;  Passos eileito, yerbas na huorta.
18.      Cun Passos i bolhos s’angánhan ls boubos.
19.      Nun hai regla sien eiceçon, nien Passos sien cunfuson. 


03/12/12

La Fábula de l Cochino-spinho.
 
Durante l'era glacial, muitos animales morrian por causa de l friu.
 
Ls cochinos-spinhos, percebendo la situaçon, resolbírun se juntar an grupos, assi se agasalhában i se protegian mutuamente, mas ls spinhos de cada un ferian ls cumpanheiros mais próssimos, justamente ls qu'ouferecian mais calor.
 
Por esso decidiran se afastar uns de ls outros i ampeçórun de nuobo a morrer cungelados.
Anton percisórun fazer ua scolha: ó zaparecian de la Tierra ó aceitában ls spinhos de ls cumpanheiros.
 
Cun sabedorie, decidiran buoltar a quedar juntos. Daprendírun assi a cumbiber culas pequeinhas feridas que la relaçon cun ua pessona mui próssima podie causar, yá que l mais amportante era la calor de l'outro.
 
I assi subrebibírun.
 
Moral de la Stória:
L melhor relacionamiento nun ye aquel qu'une pessonas purfeitas, mas aquel adonde cada un daprende a cumbiber culs defeitos de l'outro, i admirar sues culidades.
 
Un cunseilho...
Nunca te justifiques... ls amigos nun percisan i ls enimigos nó acraditan

L rei triste i çcaçuado




Era ua beç un rei que bibie nun mundo que tenie todo para ser feliç, mas nun l era, era si l tiu, feito rei mais triste i çcaçuado daquel reino.

Tornado rei antre muitos homes de l poblado, porque ls sous bassalos antendírun quel era l que tenie mais culidades i melhores modos para quedar ne l cadeiron de l poder, quedar ne l trono.

Até las lhágrimas le scorrírun pula cara abaixo de tanta alegrie i la sunrisa fui tanta que quaije rasgaba la boca de tanto rir ne l die que aquel alboroto de giente boziaba “sós rei, sós l rei, rei” era l sou nome, l aclamórun l mais nobre i eilustre tiu eiqui nacido i criado.

Quedou assi dun die pa l outro, un tiu respeitado, l maior, que todo puodie, çque quejisse, mas nun tardou muito tiempo que se disse cuonta que nun era assi, que birou un prisioneiro de todos eilhes.

Proibido de fazer fusse l que fusse porque todo fazien por el, a nun ser rei, tenie que çcansar, para nun se cansar, poibido de trabalhar, nun mais puode scabar las lhatas adonde sembraba l milho, l regaba, adonde l bie frolescer las pencas, colher las maçaruocas, moler ls granos, peneirar la farina, amassar, poner las fogaças ne l forno.  Andar puls montes i outibales, pescar ne ls rius, chubir a las arbles, quemer las amoras de ls silbedos, las cereijas de las cerejeiras, sacar las castanhas de ls pelhiços, cumo l fazie antes de ser rei.
Agora até l chilrar de las abes i de l paixáricos benido d’alhá loinge, de l paraiso que lo arrodiaba, yá nun era l mesmo, oubie-los si mas atafanhados pul bruido de las multidones.

 Todos ls outros tius l fazien, a nun ser el, porque éran lhibres, porque nun stában ancerrados nien presos als deberes de rei que era çcansar para nun se cansar.

Bibie nun mundo que todo tenie para ser feliç, guapo, cheno de magie, farto i bien çtante, mas nó, moraba nua casa ne l meio de l poblado mas nun era feliç, arrodeado de mesuras i queménencias ende tenie que quedar porque fui eileito para toda la bida, nun porque nacisse rei, si porque quejírun que fusse rei,  era un rei triste i çcaçuado

Nun tenie lhibardade nien para mexer ua palha, porque quedaba mal a un rei.

 Antes probe toda la bida que rei por un die se l préçio fur la lhibardade.

28/11/12

Tiempo de pensar (refleçon)



 Eileiçones n’Associaçon Cultural i Recreatiba Nial de la Boubielha (ACRNB)

Deiqui a poucos dies, ou seia ne ls percípios de l més de febreiro/2013, ne l die 10 a quando la fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias, tamien conhecida puls Zenízienses cumo l “Dous de Febreiro” que stá a ser purparada pula Direcion de l’Associaçon cumo ten acuntecido ne ls redadeiros anhos, las associadas i associados ban a botos.

Ua acion statutaira i oubrigatória, puis somos ua Associaçon registrada (la purmeira que fizo ls sous statutos an mirandés), cun uorganos eileitos, statutos, ourganizada, lhougo este ato ye oubrigatório. Esta acion bai a tener lhugar nua assemblé pa l efeito, cumo termínan ls statutos, puis ls atuales uorganos, fíndan l mandato que recebírun de las(s) sues (sous) associadas(os).

Agora stamos an tiempo pré-eileitoral,de refleçon, tal qual dixo l comunicado de la direcion, i publicado ne l site www.nialdelaboubielha.org .  Assi sendo quier-se que las associadas i ls associados séian partecipatibos, que todos tomén cunséncia que ye un deber partecipar na bida de l’Associaçon, criando listas, apuntando eilemientos ou renovando ls que yá eisisten, eileger ls sous uorganos ye ua cundiçon reglamentar.

A miu ber, i cumo esto só se fai de trés an trés anhos, custa pouco, al que se quier ye que todos fágan un sfuorço i al menos nesse die participen n’assemblé i bóten.

Sou solamente un associado cumo ls demais que ajúdan ne ls magostos, ne ls eibentos de l jogos i cumbíbios, na realizaçon de la fiesta de Nuossa Senhora de las Candeias, mas dou eiqui l miu teçtemunho de que an cuncéncia todos debemos participar, dar la nuossa oupenion, botar, l’Associaçon ye ua causa de todos nós, yá mos dou tantas alegries, fizo cun que to l mundo que stá andrento deilha sentisse proua, trouxo até nós, cultura, çporto, associativismo, lhéngua, cursos, palestras, salimientos de lhibros, tradiçones, questumes, amizade, merece que siempre que percisa tenga l nuosso acunchego.

Siempre i todas las oupeniones fúrun lhebadas an cuonta por estes i ls redadeiras uorganos eileitos, por amor a la causa associatiba eilhes trabalhórun i purparórun ls eibentos, ounindo las nuossas gientes d’acá culas que stan n’aldé, ye de lhoubar i ye de reconhecer esse don que siempre tubírun para guiar ls çtinos de l’Associaçon.

Se naide quejir outra cousa, al menos bamos todos angrandecer l trabalho que fazírun até hoije i cula nuossa perséncia renobar ls botos de bun trabalho i de cunfiança.

25/11/12

La Comisson Europea tiene mais un animal an lista de chamaçon de ourige protegida: ye l canhonho mirandês. L canhonho mirandês, de raça Churra Galega Mirandesa, debede-se en trés categorias, por eidade i peso: categoria A (antre quatro i siete quilos i 30 dies de eidade), categoria B (antre siete bigula un i dieç quilos i 60 dies) e categoria C (antre dieç bigula un i duoze quilos i 120 dias).
Para alhá de la raça de l'obino, la particularidade de l "Cordeiro Mirandés" debe-se al fato d'este ser alimentado naturalmente, cula flora local de Miranda de l Douro, Mogadouro i Bumioso.
Para qu'un perduto puoda beneficiar dua Chamaçon de Ourige Protegida (DOP) ten que ser demunstrado que ten ourige ne l local que le dou l nome, ocorren nua ária geográfica delimitada i que ten ua fuorte ligaçon cun essa mesma region, siendo possible cumprobar que la culidade de l perduto ye anfluenciada puls tierras, pul clima, pulas raças animales ó pulas bariadades begetales i pul saber fazer de las pessonas dessa ária.

21/11/12

Lhienda


Lhienda de la cinta de la raposa ou cinta de la bielha (ARCO-ÍRIS)

Juan era un nino mi probe.

 L pai habie se morrido i era mui çfícele sue mai gobernar sue casa i criar ls armanos.
Un cieto die eilha pediu-le que fusse pescar alguns peixes pa la la cena.

 Juan que todo antendie assi fizo, botou-se a caminho, para chegar a la borda de l riu tenie que passar por un carreiro i biu ne l meio de l arbolredo algue que se mexie. Abaixou-se mui debagarrico para nun fazer nanhun bruido i d’ambaixo las folharascas staba un pequerrico, mui pequerrico tiu, un nano, assientado nun talho inda mais pequerrico. Cun aire bien atiento al que fazie íba cantando ua moda i custuraba un jaleco berde

Delantre de Juan l nino mui probe staba un nano. Quando l mirou bien debrebe sticou l braço i prendiu l tiuzico ne l meio de ls dedos.

- Dius mos deia buonas tardes, miu senhor.

 Cumo stás, Juan?

- respundiu l tiuzico cua risica maldosa.

Mas l nano tenie sembas de alblidades i façanhas para se lhibertar de ls houmanos. Ambentaba pessonas i animales a aprossimáren-se, para que zbiassen l mirar i el podisse scapar-se.

- Diç-me alhá, adonde stá l tesouro de l cinta de la bielha?

Mas l tiuzico, l nano boziou para Juan que benie alhá un bui brabo a fugir a caras a el. El assustou-se, abriu a mano i l nano zapareciu.

Juan l nino probe sentiu ua grande tristeza, pus quaije tenie quedado rico.

I, cun estas buoltas todas, tornou para casa sien nada, de manos a abanar, sin tener agarrado nanhun peixe. Mal chegou cuntou a sue mai l assucedido. Esta, que yá conhecie la manha de ls nanos, ansinou-lo:

-S’algua beç l tornares a ancuntrar, diç-le que traga l tesouro bien debrebe.

Passórun-se alguns meses.
Até qu'un die, quando bolbie para casa, sentiu ls uolhos antrubiados por un fuorte claron. L nano staba assentado ne l mesmo talhico de palo, só que desta beç amanhaba un de ls sous çapatos.

- Cuidado! Ben alhá l gabilan! - boziou l nano, fazendo cara de miedo.

- Nun me tentes anganhar!

- dixo Juan l nino probe - Trai yá l pote d'ouro!

- Trai yá l pote d'ouro ou you nunca mais te lhargo.

- Stá bien! - acediu l nano.

 - Desta beç ganheste!

L tiuzico fizo un géstio cula mano i nistante ua guapa “cinta de la bielha” alhumbrou l cielo, salindo de l meio de dues muntanhas i treminando bien als pies de l Juan.

Las siete quelores éran tan fuortes que até scondírun l pequeinho pote de barro, cheno d'ouro i piedras baliosas, que staba a la sue frente.

L nano abaixou-se, cul chapéu fizo-le un aceinho de çpedida, i boziou, pouco tiempo antes de zaparecer para siempre:

- Adius, Juan! Sós un nino spierto!

 Tenerás suorte i serás feliç para siempre!

I fui l qu'acunteciu.

 L pote d'ouro nunca se sgotou i Juan i la sue família tubírun ua bida de muita fartura i de muita alegrie.