15/10/20

La pastorica


L die habie sido cumo ls demás, lhargo i atafanhado.

L que fazie agora por tierras de la Bélgica derreába-lo, nun podie queixar-se de las cruzes, porque tamien la rinzeira i la barriga de las piernas querien trato.
 Botou l cuorpo ne l scanho de brime que staba na baranda birada a naciente, sticou las piernas subre l talhico de trés pies, cuntemplou l’amponiente muntanha, qu'eilhi staba to ls dies, serena cumo se fusse planton para quien se quier scapar desta bida anguiçada.
 Mas inda stá pa nacer muntanha i criar argolhas q’acantónen ls pensamientos, ls del nistantico bolórun pa la cortina de las "Houmedas", que quedaba a uns buns dous dies de biaije de lunjura, l tino nun perdiu tiempo açumou-lo para outros tiempos, para quarenta anhos datrás.
 Aquel refreno de suidade atou-lo cumo ua garanheira ata un manolho, tomou cunta del, cumo se todo stubíra arrimado a la silbeira aonde staba abrigada la cabanha i l chequeiro de las canhonas. Cumo se nun tubisse passado tiempo nanhun, cumo se fusse ua nuite scura cumo la de hai quarenta anhos datrás.
Serena, sien bruídos que naide s'atrebiu a anterrumper i las streilhas se negórun a alhumbrar.
 
Solo l cuorpo ye que quedou apegado aquel scanho de brime.
 Demudou-se todo, anté s'asparecie que alhebantaba las botas para nun tropeçar nien fazer rastro ne ls calhaus que habie ne ls cerros de ls sucos de la arada. Fizo ua festica a la perrica cumo fazie siempre, que yá l benie sperar, yá se habie afeito a estas besitas.
 Lhadrar para quei?
 Caminou dreito a la cabanha, debagarico nun fusse l ganado spantar-se i arrodear, botando las canhiças al chano. Eilha tamien nun drumie, çpuis de las redadeiras falas dessa tarde. Cumo íba eilha drumir!?
 Sabie qu'iba a quedar sien el!
 
Quando las cousas ténen este çfecho, nun hai coraçon que s'aquemode nien suonho que nun se spante.
 L sou cumbersado, l sou primeiro amor íba-se a passar la raia essa nuite sien lhunar.
 Acercou-se de mansico, querie bolber a ber-la, a falar cun eilha, teimar que la querie muito, que nun l’íba squecer, que tamien nun se querie scapar, mas tenie que passar la raia essa nuite, nun l fazer podie ser malo.
 
Querie jurar-le más ua beç, que un die bolberie por eilha. Fazie-lo de sunriso ne l beiços, cumo pormessa debina para que las cousas nun quedássen tan anubradas, mas eilha nun podie ber-lo, la scuridon era cumpanheira de l’ancerteza que nesse anstante s’assenhoraba de todo.
 
Sentiu las manos molhadas de sues lhágrimas quando acarinou sue cara, era cousa pouca, acumparada cun todo l q’eilha derramou lhougo que quedou solica, cada beç mais aqueilha partida atelundraba sou coraçon. Acocada ambaixo de sue cabanha, palabras nun tenie, apius de algun tiempo alhá agarrou fuorças i antre saluços saliu la percura.
 Al que benes?
 Al que bengo, respundiu-le firme.
 Bengo dapeto para dezir-te más ua beç que te quiero muito, que te juro que bolberei, que todo l que passemos dambos a dous, bai cumigo i, dar-te un abraço i un beisico de çpedida.   
 Mas yá me lo dezis-te hoije a la tarde, honte, trasdonte i trasdontonte, porquei esta nuite outra beç? Solo benes a poner las cousas mais malas.
 Puxou-la para fuora de la cabanha, aonde staba tolhida de mauga i choro, botou-le ls braços a la cinta, para que ls dous cuorpos quedassen bien junticos. Apertórun sous braços, ounirún sues bocas, sien priessa, seilhórun sues pormessas.
 Estas berdadeiras juras d'amor, fúrun feitas ambaixo dun cielo securo, que tamien el, cumo la cabanha, la perrica i l ganado se negórrun a teçtemunhar.
 
Tamien nun amportaba se nun habie teçtemunhas.
 Las juras de ls amantes nunca dében ser teçtemunhadas, solo ls juradores dében saber deilhas.
 Cumo quien spierta dun suonho, oubiu agora la mesma boç, nun benie d’ambaixo de la cabanha mas si de la cozina de casa.

Adonde tenes l sentido home que yá te chamei un munton de bezes para benir a cenar!  

Era la sue tie.

Faustino Antão

Nota: Esta cuonta tamien fui publicada ne l Jornal Nordeste na "Fuolha Mirandesa"

03/10/20

Ne l "instagrame" screbi assi:

 


La palabra "Genísio" an mirandés scribesse Zenízio, ou seia cun "z".

Neste berano quando por alhá andube bi que an dues antradas de l'aldé tenie, quien ben de la Speciosa i de Bilasseco, nas placas l nome cun "s" l que stá mal screbido. Yá quien de Caçareilhos i de Malhadas bei l nome bien screbido cun "z".

Nun ye por esso que l'aldé deixa de ser la más guapa i spitaleira, ye cumo las rapazas pimponas se poniren uas argolhas çfrentes an cada oureilha , son pimponas na mesma mas damos por eilha.

You yá falei cul nuosso persidente de la Junta de Freguesie, puis nun ye de la sue respunsablidade, para dar ua palabrica al respunsable desse cargo, para poner las cousas bien.

Ls Zenizienses merécen puis ye un pobo que siempre screbiu, falou, scribe i fala muito i bien mirandés

Esta mensaige solo ten cumo oujetibo dar ua upa para que to l mundo beia la çfrença e quede a saber qual y l nome que stá bien screbido.

I biba Zenízio