03/08/13

L gusto de las cousas



 Abrólhan ls suonhos drento de l´peito, uas bezes tan singulares que bundarie sentir l frescor de l´ourbalheira, l cheiro a tierra molhada nas batatas regadas a la tardechica bien pouco antes de l sol ansonhado sfregar ls uolhos i se scapar atrás de ls cabeços de Çarapicos para séren cumpridos.
An todos ls lhados hai cousas tan pequerricas i que sinto tamanhas, que, al oursebá-las, me fázen sustener l resfolgo. Stou loinge de l miu Praino, nun lhugar adonde l oulor a tierra molhada me ben de la grama que reguei apuis l çponer de la bola burmeilha que se scundiu por trás de l mar, cun la Sierra Monchique a spreitar la derradeira lhuç.
An qualquiera sítio las cousas simples m´énchen l´alma: ua checharra que onte cuntinaba a checherrar yá al strelhumbre, cun la calor a afrontá-la salida de l fierro de la grade de la jinela , que bi bien d´acerca i ouserbei i que, alrobés de l que m´habien dezido, nun son las alas a bibrar que fázen ls sonidos, mas le ben bien mais d´andrento, cumo modo de scamugir todo aquel lhume que l´ antrou de die, fogo que nun ye capaç de botar para fuora sien boziar. Tube- la na mano, ye bien mais grande que you eimaginaba, ten talbeç la grandura dun grilho. Cuntinou a checherrar na mie mano, mesmo quando le puse ls mius dedos anriba de las alas. Apuis deixei-la bolar i alhá se scapou, campante, para un galho de la laranjeira. Tengo eideia que ne l Praino nun son tan corpolentas, nunca las tube assi na mano mas ye l´que penso. Parecendo que nó, nun son ls bichos eiguales an todos ls lhugares, a abaluar pulas Pastoricas que, bibindo alhá nun capulhico, bendo-se la lhuzica quando a la puorta s´assóman, an tierras de sul, bólan. La lhuç, an beç de almiar ls passos de caminates a la borda de ls caminos, acende i apaga, cumo se fúren sinales a rigular quien debe passar an pormeiro.
Un bando de pardales pousa, a fazer un ramalhete, na fronça de la bugambílhia znuda de flores. Por baixo, ua cama burmeilha ancarrapita-se até l telhado i cubre ua parte de la parede birada a poente, un modo d´ anfeitar i refrescar esta tierra adonde nunca se bei ourbalheira a la pormanhanica, anfeite que me parece ser l mais straordinário destas tierras de casas brancas cun arcos i rebicoques deixados por mouros até nun séren scamugidos an tierras de Silbes.
Barimba la fronça yá cansada, ls pardales póulan i bríncan uns cun ls outros, cumo se inda fura tiempo de namoro. Apuis scápan-se i bán-se a meter ne l meio de la alfarrobeira.
La cinza de l cigarro déixa-se cair eilha sola, puis nun hai tiempo de golfiadas, aqueilhas que tan bien sáben quando se sal de la auga de l mar, mas tamien dun chafurgo de picina, cunsume-se l bício cun l bício d´oursebar cousas pequeinhas.
Nun me chega inda l oulor a huorta regada, ye cousa que porqui nun beio, nestas tierras an que las gientes morrerien de fome se nun tubíssen mar i sol l anho anteiro. Nun me chega senó an suonhos...
Deixou-se cair la nuite, la lhuna spreita i debrebe chube a fazer cumpanha a las streilhas. Són sempre ls cielos mais guapos quando nun stamos na cidade. Podemos bé-los por anteiro, an beç de la nesga ancaixada antre gigantes de cimento, adonde la sue lhuç ye andeble i mos duol l cachaço de tanto mirar parriba.
Ls ranucalhos que a la nuite oubo, sonidos benidos nien sei dadonde, ne l meio de las casas brancas, cántan mais debagarosos eiqui, talbeç por tamien eilhes acháren que nun bal la pena correr muito nesta tierra de sol i mar que todo dan. Refréscan-se nó an lhagona cun auga de chúbia mas, alrobés, an algun charco artefecial que alguien custruiu para matar soudades de nuites mais frescas d´ourbalheira.
Outro die nace. Outro die se bai…
Cumo ls suonhos!…

Sem comentários: