22/08/13

Subre la prenheç de la lhuna

Deita-se la nuite subre l xaragon caliente que l sol le deixou. Naçe la lhuna, chena, dourada, i, al modo que bai chubindo no cielo se fai más miruolha i me spreita pal quarto, pula jinela que deixei abierta para que l fresco de la nuite le entre.
Las streilhas son esta nuite punticos feitos cun lhapç fino.
Más cargadas stan las lhuzes de l´ aldé eiqui acerquita.
Yá nun s´ouben ls perros agora que stan stiraçados a la puorta, a pistanhar de suonho, abrindo i cerrando ls uolhos cunsante las pessonas fálan más ou menos alto, a abrir más bezes que quieren, puis que eiqui la giente, la mais deilha, fala boziando.
Las bobideiras stan de fuolha guicha a aperdurar fuorça para aguantar la calor que le benirá manhana. L spantalho, a fazer que arrinca yerba, drobado subre sou bentre cheno de yerba seca, deixa que ua manga de la camisa balanceie, puis que assi parece mais rial para cumprir l sou deber de spantar la raposica sfamiada i chena de sede.
L aire chega cun un oulor fuorte a fogo i, cun la nuite, inda ls touçones de la Malhada i de la Moura me parécen más medonhos, ambasores quaije a chegar a las casas.
Eiqui no altico, an San Lhourenço, no cerradico de scadal que la yerba fizo delantre de la baranda birada pals touçones, scribo a la lhuç de la lhuna, calhada, sola, oubindo ls grilhos que agora son ls amos de la nuite, sobreponendo-se a qualquiera ranucalho que anteime an botar las narizes fuora de l poço.
Ben-me un sonido baixo de la sala atrabeç de sues puortas anchas i abiertas. A las bezes calha-se porque l CD s´acaba sien que me deia de cuonta, outras bezes lhebanto-me i mudo-lo. La música clássica ajuda-me a cumponer esta nuite que yá só eilha ye magnífica.
Guardan-me respeito ls cínfanos esta nuite, talbeç por bias de l airico que me arrodeia ou, quien sabe, por de mi tenéren pena, por se dáren de cuonta que nas mies cuostas znudas stan seinhas de picadas d´atabanos, de quando, esta manhana bien cedo, mos aperponimos, Ilda i you, a ua caminada a Cruç Canto, i, sendo mais acerca de l que manginábamos acabemos por chegar a la ribeira i apuis ribeira abaixo até l Molino de la Senhora. Fui al benir para casa, cun l rechino de l sol que ls atabanos me atacórun, me zgraciórun cun sues picadas porriba de la camisa. Ilda sien ningua mordida, daba-me lambadas nas cuostas, para ls matar.
Stou agora eiqui, neste centro de l miu pequeinho mundo, nun assomadeiro que me lhieba para tierras de Bergáncia, dadonde abisto custelhaçones terrestres d´alguas aldés, cun las cuostas znudas para refrescar las bolardas que me quedórun daqueilha batalha cun ls atabanos. De l outro lhado, noutra baranda, birie la Sanábria, mas a la nuite gusta-me mais esta, porque deiqui beio toda l´aldé.
La lhuna mira para mi i you par´eilha para aporbeitar la sue maior prenheç. Talbeç nun steia neste assomadeiro na sue prenheç de Setembre, ou stando, nun será yá tan dourado l sou pelo, puis ye esta, la lhuna chena d´Agosto, la que me parece más guapa.
Ls botones de l cumputador sónan, la música sona, i, ls grilhos, por todo quanto ye sítio, mángan an fuorça de sonidos…

Sem comentários: