Alguien special

Quien nunca tubo?
Nien que seia só ne l eimaginairo, que a miu ber cuido que até ye quando mais falta faien.
Mas quien nun tenie alguien muito special an pequeinho i an sue bida, alguien de que s’ambaideci, de quien tenie proua? Fusse sou pai, mai, armano, bezino, amigo, fusse l que fusse, pariente ou achegado, de l mesmo tamanho ou mais taludo, de l mesmo anho ou adelantrado, cumpanheiro de carteira, de la bilharda ou de l arco, amprestaba-mos la nuossa fisga, de las bardinaiges ou de ls namoricos.
Éran esses speciales que sticában l nuosso andar, angordában l nuosso mundo, mos anchien ls bofes, mos fazien medrar pa alhá de l nuosso tamanho. Porque sien eilhes naide passaba, deitában-se na mesma cama cun nós, fazien parte de l nuossos suonhos, alhebantaban-se al mesmo tiempo, stában mais persentes que ls recados de nuossos. Éran dunhos de ls nuossos tinos, nun stábamos bien sien la jolda deilhes.
Fúrun muitas las bezes que até lhebei porrada por bias deilhes mas l miu querer nun arrefecie, porque m’amboubában dun jeito que nun oubie l que me dezien, quedaba nas nubres, cula cabeça ne l aire.
Por caminos ou carreirones, ne l jogos ou nas cuontas, ls amigos speciales, esses joldeiros tomában cuonta dun, l mais de l tiempo, por esso ye que éran speciales, s’assi nun fusse nun fazien parte de nós.
Mas mirai bós, you cuidaba que esso só acuntecie quando un ye pequeinho, mas de crecido tamien assi ye, dei-me cuonta que tamien agora perciso i tengo alguien special, talbeç nun seia alguien special de l mesmo jeito, por miedo ou por portecion. Talbeç séian aqueilhes que pormóben la paç, que quieren que nun haba fame, que nun se muórran ls buns questumes, que lhúitan para mantener l património cultural bibo, que lhúitan para que haba maior eigualdade social, que haba amor nas famílias, que téngan un eimbierno mais acunchegado, cun outras eisejéncias ye berdade, mas que ls hai na mie bida, hai.
Nun tengo la certeza se me faien maior, se me dan jeito, mas que a las bezes me calécen muito l’alma, a esso calécen.
Esses alguiens, esses speciales de quien gustamos muito d’amentar, d’agabar nas cumbersas culas pessonas, até d’eimitar porque nun ye pecado eimitar ls buonos, alguien que mos fai felizes, alguien que nun mos sal de l pensamiento, alguien que até ten la birtude de mos atamar las anrezinadelas de ls calbairos.
Que cumo por milagro, mos pon a fazer cousas guapas i amportantes, mos pon a dar ua upa als mais necitados, mos pon a pie de ls que quieren un mundo melhor.