22/12/10

La streilha curjidosa (cuncurso)






Era ua beç ua streilha muito curjidosa, gustaba muito de saber l que se passaba na tierra. Mui curjidosa i muito zanquieta, nunca quedaba assossegada ne l cielo adonde moraba cun sues armanas, que éran milhones i milhones i tenien de bezinos la Lhuna, ls Planetas, ls Cometas, las Nubres i la Tierra.
Lhougo que sue mai se çtraie, zaparcie, quedában sien saber deilha. Todas las manhanas, quando tenien que s’arrecolher, era siempre por bias deilha un baliente cobradeiro de cabeça. Quanta beç la mai habie cumentado culas armanas, bós teneis que m'ajudar, eilha saliu tan trabiessa que Dius querga qualquiera nuite nun mos deia un zgusto, qualquiera die inda sperta l Sol i eilha por ende badiando.
De l que eilhas mais gustában era de las nuites scuras, daqueilhas an que la sue bezina Lhuna nun benie ou s’alhebantaba tarde, i an que las Nubres nun s’alhembrában d’aparcer. Porque sabien que an nuites assi las pessonas mirában mais para eilhas, porque sabien que an nuites assi éran eilhas las reinas de l Ouniberso, éran eilhas que lhebában las cuntemplaçones de l mundo, éran eilhas que alumiában las sierras, las muntanhas, las stradas, ls caminos, ls cuntinentes. Guapas i lhuzientes, bien podien ser prouistas que naide le lhebarie a mal, mas lhuzien quanto podien sien negar l clareio a naide.
A quien tenie salido l'armana, para ser assi tan curjidosa, naide l sabie. L que sabien era que tenien que star siempre d’atalaia, buolta nun buolta yá nun staba ne l sou campo, niade sabie las bezes que s’habie scapado, ls quináus i mala cara pouco fazien porque sabie que tenie siempre l perdon de todas.
Na nuite de bint’i quatro para bint’i cinco de Dezembre, mais ua beç assi acunteciu, la streilha curjidosa nun apareciu.
L zassossego tomou cunta de l cielo, sue mai i armanas muito aflegidas fúrun-se a tener i percurar als bezinos Marcúrio, Bénus, Marte, Júpiter, Saturno, Netuno i todos ls Cometas que ancuntrában, mas de la streilha nun habie seinhas.
Sue mai, sue probe mai, de coraçonito atreçido de delor nun paraba de chorar. Antre ls choros i marmúrios salien-le palabras d’afliçon, l que bai a ser de mi s’eilha se perdiu i nun ancuntrar l camino para casa!
Quando andaba yá bien acerca de la Tierra, ua Nubre que por ende staba, delantre de tamanha afliçon, percurou-le:
-L que teneis que nun parais? Pula buossa cara asparece-me que nun ye cousa buona?
-Ye la mie strelhica mais nuoba, nun sei adonde se metiu, scapou-se de an pie de las armanas.
- Cum’assi? preguntou-le la Nubre. Nun bos agoníedes, que eilha stá an mie casa. Mirai, alhá ambaixo na Tierra, nua cabanha, naciu un Nino mi guapo i eilha quedou tan curjidosa que me pediu se se podie arrecolher i assomar-se a la jinela. Stá tan ambaiada i feliç que you anté perdi la cuonta de las horas, senó tenie-bos mandado recado ou lhebaba-la you de buolta.
Ai bezina tirestes-me dua afliçon tan grande, mirai bós l que serie deilha tan loinje i sien naide que l'acarinasse.
- Dezi-me, you tamien me puodo assomar?
- Podeis, la casa ye un bun assomadeiro, ten dues andadas de jinelas.
Quando la mai streilha biu tan guapo Nino, andrento aqueilha cabanha arrodeado dua baquita, un burrico i la felcidade de sous pais Jesé i Marie, nun tubo fuorças para le dar l quináu a la sue strelhica. L ancantamiento deilha era tan grande que se botou-se als bózios chamando todas la armanas de l cielo. Que s'ajuntórun an corre, alhumbrando toda la Tierra.
L claron fui tan fuorte que to l mundo quedou a saber qu'eili habie nacido l Nino-Jasus.







Antonho Carrasqueiras





Sem comentários: