You dixe las rateiras, dixe bien, era mesmo esso que querie dezir, porque ls que las armán sou outénticos ratos, lheirones amporcalhados de ls galatones, de ls charcos por mundar, de rabo çfolhado.
Puodie dezir costielhas que éran las que armabamos als chés, mas nien de acerca nien de loinge este ratos eimundes s’armánan a paixáros, son la scumalha.
A meio de la manhana botei-me a buer un café i dei ua spreitadela pul Diários (Jornales) i un queda anrezinado, znorteado, i un home quaisque zoustina cul que bei sparrachado i screbido, ye ua pouca bergonha, nuobas que ambergónhan i rebóltan, pul modos cumo giente sien scrúpalos anganha i lhieba einocentes, bota uas fálicas mansas i ousa uas artimanhas, pormete i aporbeita l’einocéncia, eignoráncia de rapazas i rapazes para ls sacar de casa de a pie de ls sous.
Quedando çponibles i al sou prazer i gusto, andebles yá nun son capazes de salir de las unhas desses eimundes
L mundo nun stá perdido, nós ye que tenemos que reaprender, i zarmar esta canalha, que nun ten scrúplos.
I siempre se dixo, ls modos ténen que ser segundo ls peligros. Noutros tiempos ls cunseilhos serien por bias de ls bichos malos, cumo alacrans, aranhones, biespereiros, queluobras, perros rabiossos, las centeilhas, ls stranhos (pessonas) yá fazien parte de ls cunseilhos de nuossos pais.
Se agora yá nun hai bichos malos, se ls stranhos se scóden na madrigueira de l’anternete ye para ende que tenemos que mos birar, i nunca será de mais dezir-lo, mesmo que l pai i la mai sában ls peligros que ende se scónden, ten que se fazer cumo se fai na guerra quando ls suldados son poucos cháman-se refuorços, hai que botar ls abós i todos ls de mais an casa, quien nun sabe lhidar cun esta ferramiente ten que daprender.
Todos nós daprendimos a zarmar rateiras, tenemos que daprender a zarmas tamien estas.
Todos somos poucos, l peligro agora só stá culs outros, manhana puode ser culs nuossos.
Quando era pequeinho ansinórun-me a nun dezir nada als stranhos a quien nun conhecie, a çcunfiar, ye malo dar este cunseilho, mas nun hai outro remédio, hoije anfeliçmente ten que se çcunfiar.
I un aporcatado bal por dous.
3 comentários:
Buonas tardes Faustino,
Ye bien berdade l que dizes i un home aporcatado bal por dous. Ls peligros cumo dizes andan por ende a la suolta i todos nun somos demais pa ls zarmar. Las rateiras d' agora son sien dúbeda muito mais peligrosas do que las de l nuosso tiempo, mas hai que arranjar modo de le dar la buolta a estes lheirones.
Un abraço i cuntinaçon de buonas fiestas.
Francisco Domingues
Oulá Francisco
-Tamien para ti, Irene i ls ninos/as grandes i pequeinhos, cuntinaçon de buonas fiesta i bun anho nuobo.
-Bamos dando l nuosso melhor para ajudar ls zaporcatados.
Un abraço arrojado
Faustino
Si teneis bien miedo!
Mas yá ye tiempo de bos dardes cunta que solo hai lheirones porque hai cundiçones para bibíren. Culas rateiras nada se faç, cáçan-se uns, aparécen outros. Quando tenemos miedo, i este si que ye de tener, de ls que mos gobérnan i ténen gobernado i bamos aturando jornalistas cumo l que hoije pula manhana na RTPN, (Ricardo Jorge Pinto, jornalista de l expresso), que naide sabe porque bai tanta beç alhá, anton nun mos podemos queixar. Salazar, dreita, squierda, bioladores, BPN, face ouculta, donde salírun?
Ansinai ls ninos a ser fuortes de cabeça, a sabéren lhutar pul que ye sou, a decidir por eilhes i nó a stáren a la spera de que l amigo de l pai ou de la mai, l partido de l pai ou de la mai, l resúlban ls porblemas. Ansinai-los a pensar i a dar cuntapies se fur preciso, para se defendéren. A tener un coraçon grande, cheno de amor i a nun tenéren al denheiro cumo Dius.
A ser lhibres, a nun querer cumo amigos ls que nun ls respéitan, ls que le quíeren cundicionar l camino. Que séien homes i mulhieres capazes de scuolher.
Que l'Anho Nuobo bos dê muita salude als dous.
Abraço
Almendra
Enviar um comentário