27/12/10

Las Mandas









Ferronadas de silénço arrebatan la nuite. L restralhar de l cepo a lhume i sue quintura acunchega. Nien un germe. La casa drume. Solo you mirando la pantalha i soltando ls dedos anrriba l teclado de l camputador. L’aldé parece drumir. Las selombras i ls sonidos yeran l bastante para sentir ua alma penada, ua bruxa que tranca puortas i postigos cun l carabielho i l ferrolho. Bundada la abanadela de las ourelhas de l burro cun seu chocalho, l berrar la canhona, l grunhido de cochinos ou l sbolaciar de pitas un sou poleiro i ls miedos subían l spinhaço. La scuridon de la nuite soltaba ls miedos mais perfundos. La partilha de la casa cun ls animales ayudaba l spalhar ls miedos ou l resguardar de nuossas almas.
Miro las bigas que segurando l sobrado i çpidas na negrura de tantos anhos amerosadas cun anfeites de alforgicas pequerridas de colores bariadas que manos de fada angurriadas un dies de solidon cruzando agulhas le deran forma. Lhebantei-me agarrei la tanaç i solto ls tiçones de l palo que se aguenta na chama que l bai molendo l’alma quedando cinza i polo.
La hora de mandas bai ampeçar. L telemoble spierta-me. Ua message. Las mandas son eiqui, pierto de l café. Benes ter cumigo i apuis bamos ls dous.
Bisto l capote, pongo la gorrica, abro la puorta de casa i ende ua lofada de ar friu. Las piedras de la calçada relampam, mais parece céu strelhado. Camino solico las rues, nien perros, nien un germe. Bou-me achegando a la puorta de l café i ende ampeça a ber-se mobimiento. La jubentude de cigarros spindurados sopran lofadas de fumo.
Spiruolho la antrada de l café alhá staba la mie filha mais nuoba, Diana i bamos ambos dous al sítio de las mandas. Muitos jobes a la puorta l mordomo, miro-los, muitos yá nun sei quien son. Alguns tiro-los pula pinta, parecença cun sous padres. Parece que l anteresse por estas cousas rebibe. Nun yé cun la fuorça i crença que arrepassou las bidas de seus padres, de seus abós mas si por se anteressaren pulas tradiçones i gustar de las mantener bibas.
L mordomo un sítio çtacable, anrriba ua scaleira para que todo mundo l beia i ouba alhá bai boziando: faltan quinze minutos, stá un cien ouros. L reloijo çpindurado mostra las horas i ls segundos a passar. La fogueirica anrriba un bidon bai sparbando la calor. Palmas de las manos abiertas recíban la calor apuis sfregadas repassan-la.
L ponteiro de ls sigundos marca i cumpassa l tiempo. Faltan cinco minutos, stá un ciento i biente ouros. La combersa i l sururu de l ajuntouro bai sobressaindo. Faltan trés minutos para meia nuite i stá un ciento i biente,.. serie buono que mos calhássemos un cachico para poder oubir bien ls que mandan….fizo-se siléncio de muorte… dous minutos…ciento i nobenta…ciento i nobenta…un minuto…siléncio…las batidas de coraçones,..quaije se oube…ampeça la cuontaije decreciente…cinco…quatro…trés…dous…duzentos i cinquenta…zero..trezentos…stá antregue por duzentos i cinquenta...
Quien quejir tremoços, cascabois i buer ua pinga ende stá.
Apanhei ua mano cheia de tramoços, çpedi-me de ls moços de mi eidade i abalei caras a casa que siempre stá mais quentica.
Hoije, die biente i seis de Dezembre de dous mil i deç de la era cristiana se repete la tradiçon pagana que la eigreija nun conseguiu apagar. Quando terie ampeçado l ritual?

António Cangueiro
26Dez2010

Sem comentários: