27/12/10

Chouriços no borralho (Cuncurso)






Ua de las cousas que mais m’agrada quando scribo ye cuntar cuontas doutros tiempos, de ls tiempos dantes, de las mies ouriges i bibéncias.

Essa ginástica, oubriga-me a traier al de riba todo aqueilho que me quedou arrecadado na arca de las lhembráncias, que anfeliçmente muita cousa, senó quaije todo se fui barrendo als poucos cul passar de l tiempo, cuontra la mie gana ye berdade, agora yá solo hai algue rescaldo deilhas, passadas nua anfáncia feliç, dua casa farta i ua grande família.

Cumo todas las famílias sien eiceçon, dantes l sprito Natalicio staba persente na nuossa casa, bibiesse cun ferbor zde muito antes de la cunsuada, la Missa de l galho, l beisar de l Nino, puis ser crestiano, tener fé na Santa Eigreija segundo ls mandamientos daprendidos ne l catecismo, era i siempre fui queston de ls nuossos pais.

Hora la celebraçon de l nacimiento de Jasus, tal qual cumo chega a nós, ye l ato i simblo maior de la família.

Nós cheguemos a ser cinco rapazes i ua rapaza, cumo qualquiera família, este era l património maior que Dius dou a mai, era assi queilha falaba para todos, apuis ye que benírun ls outros bienes, filhos de Jesé (nome de pai) que tamien era carpinteiro cumpletaba la felcidade de mai.

L Anho Nuobo, nun me lhembro de cousas segneficantes, i digo-bos l you, fago sfuorço, mas a nun ser que nun se fazie nada, puis era cumo ls respeitados dies Santos, siempre mai botaba an nós cousas mais guapas i pimponas, que l nome tenie amportáncia porque era nuobo, i todo l que era nuobo benie carregado de aceitaçon.

L die de Rei, lhigo-lo a un die de fartura, ye berdade que a la par me cuntában la cuonta de ls Reis Magos benidos alhá de bien loinge seguindo to l camino ua streilha, cun ouro, ancéncio i mirra pa l Nino Jasus, que simblizában la riqueza, purficaçon i salbaçon, mas l que mais me quedou fui la tradiçon que habie na nuossa casa na niute de Reis.

Era questume, starmos al serano cun mie tia Maria do Céu que era armana de pai, casada cun tio Manuel armano de mai i ls primos i primas, cumo las nuites éran grandes i fries, l lhume tenie que ser baliente para calçer aqueilha giente toda, lhougo l rescaldo (la cinza i brasas) salido de ls cepos ardidos era caliente, adonde s’anterrában uns chouriços ambrulhados i atados an papelon que ls soteiros ambrulhában l polbo de la cunsuada, cousa que miu tio Manuel fazie bien.

Apuis de star ende un cacho buono éran sacados, quedában cozidos de la calor de l borralho, i an riba de las fatilas de fogaça, molhában-las dun modo que era de quemer, lhamber ls dedos i chorar por mais.

Talbeç nun seia mais cierto nesta cuonta you botar alantre ls chouriços assados ne l borralho, an beç de ls Reis Magos, mas que se bai a fazer, l quemer puxaba mais que la ladeinha daprendida ne l catecismo.

Siempre s'oubiu dezir, la fuorça de las cuontas, ten muito haber cula fuorça cumo fúrun bibidas.

1 comentário:

franciscobelharino disse...

Buonas tardes Faustino,
Guapos chouriços. Un assadico ne l borralho anrebulhado ne l jornal ou nua coube, nun iba nada mal. Tous tius i mius cumpadres tenien jeito para essa funçon.
Un abraço,
Francisco