16/07/09

La fin de l mundo





Bien de pequerrico tube la suorte de saber adonde era la fin de l mundo, pena ye que nunca soube adonde era l percípio, mas cumoquiera era bien acerca.

A fazer fé ne l que oubie, debie ser eilhi a la Cortinona ou na Barreira puis stan a ua lhapada de lunjura de casa
I nunca squeci adonde era esse tal fin de l mundo, mesmo apuis de you andar pul mundo, aquel sítio fui para mi pur muito tiempo l berdadeiro la fin de l mundo. Esse cunceito de la fin de l mundo era bien própio para mie, porque era pequeinho, tenie piernas cúrtias (l mundo ye bencido puls gigantes) drumenhuoco i amigo de fazer las cousas soutrodie, i íba até la fin de l mundo anriba de ls sacos de grano i adubo carregados ne l carro de las bacas als trambulhones horas a filo.
Iba you squecer adonde era la fin de l mundo!
Nunca
Estes arressaios que las mies lhembráncias fáien son de las sementeiras, quando anroscado nua mantica scachaba ls uossos de l trato que lhebaba a camino de las tierras.
Ir pa l Relhuzedo, bien apegado al Barrocal, nun tenie nada de nuobo, puis dende abistában-se las chemineias de las casas de l’aldé, mas yá nun era bien assi quando íbamos pa la Rata, por ende teniemos ua sortica antriçada antre las de la senhora Ana, daba an anhos buonos un carro de centeno, mas que me fazie siempre cunfuson era tenermos ua cousica tan pequeinha na Rata i la senhora de La Quinta tener tanto.
Mas la fin de l mundo era Cabeça Gorda (nas marras cul termo d’Angueira) era esso que miu pai dezie, i l mais de las bezes nien naide le percuraba nada, i se percurábamos dezie que nun dezie nada que falaba cun el (solico). Chubindo ls Barreiros i Barro Burmeilho era só abistar l Salinar i la Moura, ua anguça de termo, paraíso de lhobos i raposas, atafagada d’arboleijos, d’urzes, piornos i scobas eili bien de braço dado cul Cabeço de la Gaga, yá miu pai se botaba a alcunhar este sítio la fin de l mundo. Nun hai cousa pior que tener las lhatas i las suortes zarmanadas spargidas i nas marras de l termo, un tener de se botar a camino pul raiar de la madrugada i quando se ponie a acubrir la sembradura yá al sol batie la morrinha na cria fuorte i feio, porque esto de fazer las sementeira era carregar culs arados, rastros, sacos de sembradura i la filharada toda.
Mas giente probe que nada hardou de raiç nun podie deixar de cultibar ua suorte mesmo qu'eilha quedasse nun cerro cheno de xeixos, loinge, stubisse squemungada, fusse dura que nien códia, adonde l arado nun anterraba la reilha! Tierra adonde naide era capaç de fazer torna i nas raleiras de ls sucos l arador se sforçaba para anterrar la semiente que quedaba a çcobierto culs çapatos!
Era nestes arressaios de la bida que staba la fin de l mundo i ende las ganas feitas fuorças nun acraditar an todo l que se fazie, mas quando ye feito cun fé i ganas de bencir dá siempre fruito.
Fúrun estes tiempos que dórun filhos, homes i mulhieres que nunca tubírun miedo d’ir até la fin de l mundo.

(To ls chamadeiros eiqui screbidos son de l termo de Zenízio)




4 comentários:

Isilda disse...

Buonos dies amigo Faustino!

Tamien nós deziemos que quando ua tierra ultrapassaba l termo de l'aldé, quedaba ne l fin de l mundo.
Que defrença antre l'antes i l'agora! Antes, cumo bós bien dezis, ibamos a esse fin de l mundo arar i sembrar ua parcela de terreno, por bien pequeinha que fusse i hoije, mesmo ne l coraçon de l'aldé, queda por arar la tierra mais fértil qu'hai.
Que pena que todo se tenga perdido!

Saludos amigo,
Isilda

Adelaide Monteiro disse...

Tamien you tenie ls fins de mundo!
Guapo, Faustino. Quando lemos ls tous testos parece que stamos a bér todo: ls garoticos, las sacas an riba l carro i l perro atrás.
Nunca biste l lhobo ne la fin de l mundo? Parende habie muitos. Punien-se ls pelos de punta!
Bs
Adelaide

franciscobelharino disse...

Buonas tardes Faustino,

Guapo testo este suobre l fin de l mundo, que retrata bien cumo era la lhida de ls pais i de ls garoticos que teniemos d' andar a la par deilhes, uas bezes an riba de l carro outras de la burra i quantas bezes als trabulhones puls sucos. Mius pais nun tenien tierras mui loinge, mas inda assi teniemos ua na Zebra i outra ne ls lhambedeiros que eran para nós l fin de l mundo.

Un abraço,

Francisco Domingues

faustino.antao disse...

Buonas Nuites

Ye berdade amiga Isilda cumo son las cousas, agora yá sobra termo mesmo a pie de casa.

L amigo Francisco ten ua bantaige subre bós (quando falo de l termo de Zenízio) coinhece cumo naide to estes chamadeiros, mas a l'amiga Adelaide muitos deilhes dében-le sonar bien puis son acerquita de la Speciosa.

Inda eilha percura se nunca bi lhobos ende, a quien percuras, la mie casa tenie un ganado i you fui pastor, nun ténen cunta las bezes que esse património andubo acerca de mi.
Agora bou a cunfessar-me, l bicho selbaige (mamifro) de la mie eileiçon ye l lhobo (mesmo que dantes tenga quemido muitos cordeiros i cordeiras de l nuosso ganado, nun le guardo sapeiras nanhuas), porque ye listo, astuto, guapo, subrebibiu a las scopetas, mesmo que mos ponga ls pelos de punta. El era l Rei daqueilhes outibales, pinheirales i touçales.
Ator de muitas cuontas.

L praino mirandés sien lhobos nun ye l mesmo, i para que nunca falte tenemos que amar l lhobo.

Buonas nuites a todas/os i bun fin-de-sumana
Faustino