19/12/11

SERÁ QUE DIUS EISISTE


CUONTA PARA CUNCURSO

SERÁ QUE DIUS EISISTE

L cielo staba por aqueilhas nuites mais relhuziente que nunca, éran carreiras i carreiras de Renas puxando ls pais Natales carregados de presentes, las streilhas essas almiában
las Renas para eilhas nun s´anganhar ne ls caminos, ó carreirones que tenien que ancuntrar para chegar a horas al sitio cierto, adonde ls habien feito ls pedidos cun tanto amor i tanta fé.
Puis l amor esse ye la celeste atraçon de las almas.
Ye l mirar de Dius subre las criaturas,i subre ls mundos.
Nun se puode cunfundir, porém, cun tal nome, la ardiente paixon que atiça ls deseios carnales.
Esta nun passa d´ua eimaige, ó d´ua grosseira falsificaçon d´amor.
L amor ye l sintimiento suprior an que se funden i se harmonizan todas las qualidades de l coraçon.
Ye l coronamiento de todas las birtudes houmanas de la doçura, de la caridade i de la bundade.
Ye la manifestaçon na alma de ua fuorça que mos lhebanta arriba de la matéria até las alturas dibinas, ounindo todos ls seres e spertando an nós la felicidade berdadeira.
Amar ye sintir-se bibier an todos i por todos.
Ye cunsagrar-se al sacrifício, até la muorte, an benefício d´ua causa nobre ó d´un ser.
Se quejirmos saber l que ye amar, debemos lhembrar de ls grandes bultios de la houmanidade i, arriba de todos eilhes, de Cristo, para quien l amor resumie toda la lhei de Dius.
Alén disso, nun dixe El: Amai ls buossos einimigos?
Por essas palabras, Jasus nun pretendiu eisigir-mos ua afeiçon que mos fusse ampossíble.
Sue ourientaçon pretendie, sien, sugerir-mos la ousência de l ódio, de todo l deseio de bingança.
Almiaba l Cristo que mos spusissemos sinceramente a ajudar nels mumentos necessários mesmo aqueilhes que mos prejudican i firen, ouferecendo-les todo l oussílio que mos seia possíble.
Nun se puode progredir eisoladamente.
Por isso, ye preciso cumbibier cu las pessonas, bendo-las cumo presenças necessárias a la nuossa eiboluçon.
Deixemos que nuossos coraçones se abran.
Precisamos ourgentemente zambuolber la capacidade d´amar i de permitir que seiamos amados.
Nuossa simpatie debe atingir a todos ls que mos rodeian.
Principal atençon deberimos dar als nuossos pais.
Eilhes que mos mantubirun durante la nuossa anfância, mos acalantórun i mos calcirun i mos ansinórun las cousas de la bida.
Belórun cun ansiedade nuossos purmeiros passos i las nuossas purmeiras delores.
L amor, profundo cumo l mar, anfenito cumo l cielo, abraça todas las criaturas.
Dius ye l sou foco.
Assi cumo l sol se projeta, sien sclusones, subre todas las cousas i recalece la natureza anteira, tamien assi l amor beneficia todas las almas.
Sous raios, penetrando atrabeç de las trebas de l nuosso eigoísmo, eiluminan cun trémulos clarones ls recantos de cada coraçon houmano.
Todos ls seres furan criados para amar.
Las partículas de la sue moral, ls germes de l bien que an si repousan, fecundados pe l Foco Supremo, iran-se spandir-se un die.
Ende, anton, floresceran até que todos seian reunidos an ua única comunhon d´amor, i an ua só fraternidade ounibersal.
Nun amporta quien seiamos hoije.
Amporta apenas que steiamos çpuostos a anfluenciar un al outro, ne l sintido de l bien.
Filhos de Dius, somos todos membros de la grande famílha de l Sprito Santo.
Tenemos marcados an nuossas caras l sinal da debindade.
Somos todos armanos i stamos çtinados a mos cunhecer i mos ounir an harmonia, loinge de las paixones i de las grandezas ilusórias de la bida.

Cunta-se que un farmacêutico que se dezie ateu, i bangloriaba-se de l ateísmo, afirmando: Dius, cun certeza, nun será mais que ua quimera, dessas fantasies para anganhar las pessonas ancautas i menos lhetradas…
Talbeç alguas mais zaspradas que necessiten de cunsolo i sprança…”

Un die, yá quaije a la nuiteira, i por altura de l Natal.
Bie-se pulas lhuzes que relhuzien nas casas bezinas, que yá stában todas angalanadas cun lhizicas i arberes de Natal, pais Natales, i dessas cousas que se beien nesta altura de Natal.
Anton iba you deziendo que antrou na farmácia ua nina. Antrou na farmácia de l dito senhor.
Era lhoura, de tranças, i trazie un semblante priocupado. Antregou ua receita médica i pediu que la preparasse. L farmacêutico; ambora ateu, era home sensíble i eimocionou-se al ber l aparente sufrimiento d´aquela garota, que, anquanto el se purparaba para preparar la fórmula, assi se spressaba.
- Prepare rapidamente, por fabor, pus l doutor dixe que la mie mai precisaba cun ourgéncia dessa medicaçon.

Cun hablidade, pus era muito buono ne l sou oufício, l farmacêutico preparou la fórmula, recebiu l pagamento i antregou l ambrulho pa la nina, que saliu apressadamente quaije a cuorrer.
Buolbiu l porfissional pa las sues prateleiras i purparaba-se para recolocar ne ls sous lhugares ls frascos de ls quales retirara ls angredientes para abiar la receita.
Ye quando se dá cônta de l que habie feito, que cumetira un terríblel angano. An beç de ousar ua cierta substância medicamentosa, ousara alta dosaige d´un beneno biolento, capaç de causar la muorte a qualquier pessona.
Las patas tremirun-le. L coraçon batiu descumpassadamente. Fui até la rue i, nerboso mirou pa l dreita i pa la squerda… nien seinha de la garota.
Adonde procurá-la ? L que fazer? De repente, cumo se fusse tomado d´ua fuorça mistriosa,l farmacéutico anterroga-se, I se Dius eisiste?
Coloca la mano na tiesta i an zespero chama.
« Dius, se eisistes, perdona-me. I manda alguien de tue cunfiança, puode ser l nino Jasus mas. Faç cun que acunteça qualquier cousa para que naide beba d´aqueilha droga que purparei çtraidamente… Salba-me, à Dius, de cumeter un assassinato mesmo que imboluntário» Inda s´ancuntraba an oraçon, quando alguien toca la campainha. Pálido, priocupado bai atender. Era la nina de las tranças douradas, culs uolhos chenos de lhágrimas i uns cacos de bidro na mano.
- L senhor puode-me purparar de nuobo por fabor?
-i splica, ansiosa -
Un nino pequeinho fizo-me atropeçar, i cai, i partiu-se o frasco. Perdi todo l remédio. Puode fazer de nuobo, puode?…
L farmacéutico reanima-se. Purparou nuobamente la formula, cun todo l cuidado i antrega l produto, dizendo de coraçon alegre.” bai depriessa, que agora, you le garanto, que esse nino nun precisa de te fazer cair”.
I inda formula botos de saúde pa la mai de la garotica.
La criança, sien bien tener antendido, agradeciu i saliu apressadamente.
Desse die an delantre, l farmacéutico moderou sues eideias. Decidiu-se seriamente a lher, studar i pedir mais splicaçones subre aquel mistério an que dezie nun acreditar.
Porque, apesar de la sue cumbita çcrença , cuncluiu deste acontecimento:
“ Nó , Dius nun puode ser ua quimera, ua dessas fantasies para anganar las pessonas ancautas i menos lhetradas…
Dius, standiu-me la sue misericórdia.
Apartir desse die l dito farmaceutico diçque nunca mais deixou de festelar l Natal cun presépio i todo, assi cumo manda la lhei de la Santa madre Eigreija. Tamien a nós mos fazie falta ua seinha para amolcer alguas eideias mais duras, pus a las bezes un ampurronico fai muito geito…

José António Esteves
Lar de San Jesé Bumioso




Sem comentários: