09/12/11

Botas Nuobas

Cuonta a cuncurso








Bemposta, l nubrinheiro cerrado nun deixaba anchergar un palmo a frente de l nariç. L friu regelaba. Se subísse an riba la burrica chegaba a Ruolos atrecido. Caminaba a trotes i pinotes berdascando las patas traseiras que amenaçaban pinotes. La ourbalheira agarraba-se als pelos de ourelhas d'alerta i las goticas çpinduradas parecían lhuzicas a alhumiar l camino. Ls dous caminában a brincos. Un cula pormessa de botas nuobas. Outra a poder de berdasca. Las alforjas a dlin dlon an riba d'albarda beilában a passos zambultos. L bafo de las narizes i de la boca soltaba-se cula andadura apressada. L çcampado de l alto d'Assemada era l mais bentoso. Arrimado a la fraga de los burrachos la cousa quedaba mais amerosa (la fraga de los burrachos ye cuonta para outros rosairos). L caminar deixaba l alto i ampeçaba agarrar l baixo. L'aire de fazer la barba ampeçaba a mostrar-se mais ameroso. Cun aqueilha andadura la calor achegaba-se i tamien un pouco de cansaço. Tiempo de folgar un cachico. Arrima-se la burrica a parede, scarrancha-se an riba d'albarda i toca d'andar que l die inda solo agora ampeçaba.
Hai mimórias que nun se soltan. Nun bergan. Quedan retesadas i por mais que se querga nun amoleçan. L cantico adonde stan yé tan recondido que nien baraça a sacalas, eilhas se çpreden.
Nun habie scuola mas trabalho habie todos ls dies. Çcanso, solo ls dies santos i demingos. Dies de ir a missa. L feriado nun era santo, nun era die de ir a missa. Mas si, lhembra-se-te desse die. Die de la restauraçon, purmeiro de dezembre. Parece que para l anho yá nun bamos a tener este die de çcanso. La troika diç que ls pertueses nun son produtibos... Tenemos que trabalhar mais, ser mais eificientes. Tanta cousa se perde. Tanto que custou a ganhar. Inté l die de la andependença se perde. Bénen uns de fuora i dízen: nun sodes eificientes, nun teneis rentabilidade...teneis que tener menos feriados. I pronto. Ls gobernantes, ls mandantes...aqueilhes que nun saben l que ye andar anrriba la burra culas manos atrecidas i zás amorfanhan l pouco que se ganha i tanto trabalho deu.
Chegado a Ruolos, l nubrinheiro tenie se çprendido i l sol ampeçaba a zombar. Tiu Antonho Marcos, arrimado a sue pierna manca, tirou las alforjas d'anrriba la burra cun ls butes de bezerro que miu pai habie feito i mandou-me arrimar al lhume.
Apuis de calcer las manos i achegar ls pies a las brasas debrebe me fui tener cun eilhe. Tenie todo pronto: dieç pares cortados, las palmilhas, las biras, todo l que era perciso para fazer ls butes que muitos starían ancomendados para l Natal.
-Bah, yá todo stá pronto puodes seguir biaije.
-Nó, miu pai dixo para lhebar ls cortes de calfe para uas botas númaro trinta i cinco.
-Diç a teu pai que quando benires a traer ls que agora lhebas ls tengo purparados .
-Nó, nun salo deiqui anquanto nun lhebar ls cortes de calfe.
Mesmo ampuntado, l rapaç teima, nun arreda pés. Ls afazeres de Tiu Antonho yá lo tenian çpachado para outras lides mas l rapaç nun salie dan pie la puorta, mesmo que l friu fosse de bater dientes.
-L rapaç ye mais teimoso que ua burra. Antra, senta-te ende i bamos alhá cortar las botas de calfe castanho.
Arrimado a meia hora staba todo purparado. Mais concho que sei alhá i a mirar ls remendos de las botas que traie calçadas yá se miraba cun las botas nuobas que haberie de strenar ne l Natal. Assi seguiu campante caras a casa cun la burrica delantre sien seinhas de friu cun la calor de tener uas botas nuobas.

Sem comentários: