07/12/11

Cuonta a cuncurso (1)



L deseio cumpriu-se

L rapaç cuidaba que la culpa era de sue tierra.

Nacido nua família numarosa, nalquel tiempo poucas habie que nun l fussen, só d’armanos cuntaba pa riba de meia dúzia, al todo siete, cinco rapazes i dues rapazas, mas para alhá de todas las rinhas que dende benien, por séren muitos, tamien habie méritos, siempre tubo cun quien calçer als pies a la nuite, drumiu siempre cun mais bielho. Nun fusse assi habie de ser guapo, naqueilhas nuites ancarambeladas d’ambierno, que até las unhas de ls caçanhetes se retorcien cula friúra.

Tamien nun habie muita abundança de quemer i de bestir, cul bestir alhá l íban apimponando culas bestimientas de ls mais bielhos i alguas calças i jiqueticas que éran de l morgado, filho de l padrino, que moraba ne l Bairro de Baixo.

Mas tiempos houbo que para el, de l morgado só benien las calças de nino, el medrou, assi que íba medrando peçque las bestes ancolhien, quedando cúrtias nas canielhas i ne ls braços, nas calças l que íba de las cholas até la puorta de las bergonhas era quaije nada, las mangas de las jaquetas quedában puls cotobielhos. Era la figura mais acumparada dun pito pernalta a quien inda las prumas ne ls quartos nun habien cuntemplado.
Mas negar-se a bertir-las era cousa quel nun se podie dar al luxo, a meia pierna i a meio braço, assi s’androjaba, fusse die de sumana, deimingo i die santeficado, que la quadrilha nun se poupaba pa l arremedar.

Habie de ser buono el nun querer, resmungar ou fazer mala cara que las calças quedában mais cúrtias que arrefuçidas cumo an die l’anchorrada, sue mai botaba mano de l palo que stubiesse mais acerca i sticaba-las ne l culo pula cierta que nien lhabadeira nas laijes de la ribeira.

I inda benirie sermon, dá-te por feliç i nun seias fidalgo… rasparta l garoto yá ten crer…, adonde isto se biu, fui las que l morgado lhegou a Miranda pula benida de l persidente de l cunceilho na cerimónia de l’einouguraçon de la barraige, i cuntórun-me-lo, fizo un figuron a pie de l pai que strenou la capa d’honra, feita pul tiu Mateus, xastre de l’aldé, mais, até hai quien diga que se l scapou la bandeirica que asseguraba por bias de stender la mano al xefe de la naçion. Filho miu nun puode ser biqueiro nien tener peneiras, de buona boca i nunca digas que nó a nada que te quérgan dar, déian eilhes grácias a Dius inda salíren a mi, puis fui feita a la medida de to las necidades.

Ah cumo el deseaba medrar, deixar de fazer aqueilha figura de pito pedreç !

Ah cumo el deseaba que un die las calças chegássen a las cholas, l las mangas palantre de ls cotobielhos, anton podie aparcer a la quadrilha i nunca mais naide fazer caçuada del.

Era tan pouco l que querie.

Agora yá rapaç, cuorpo d’home, i sien querer, mas nunca lhimpou de sue cabeça la sue eisisténcia de nino, de beç anquando ou até mais que el crie, alhá benie al de riba todo este munton de lhembránças.

Nun gustaba de la tierra adonde naciu, botaba-le las culpas, mas la culpa nun era deilha, era de la sue família nun tener l mesmo que l morgado, que nun percisaba de bestir las calças i las jaquetas que benien de ls outros.

La sue tierra era eimaculada, era buona i pura sien mal nanhun, apartando las necidades i misérias, tamien tubo cousas buonas quel nunca squeciu, momientos mui felizes que alhá passou. Fui alhá i an mais lhado nanhun que tubo ls melhores momiento de nino, fui alhá que sonhou cun melhores dies, que tubo ls melhores seranos, ls melhores persepes, fizo la scuola, ls melhores camaradas de brincadeira.
I fui alhá que l sou melhor deseio se cumpriu, dun die tener uas calças i ua jaqueta a sue medida.

L die chegou. Un anho pul Natal, na nuite de cunsoada, a la capielha paraba la carreira cumo de questume, benie de staçion de l camboio, deilha saliu un tiu, alto, carregaba uas malas de carton, sien perder tiempo, botou andadura cierta, botou-se até sue casa, era sou pai que habie bolbido de las Américas.

L pai, nun bieno puxado a nada, nun tenie barbas crecidas nien claras, nun traie las cousas de biaige nun saco, mas trouxe un munton de bestimientas, para çtribuir por todos, a el tocou-le ua jaqueta i uas calças a la medida i boca de campana.

L Natal par’el peçque chegaba tarde i pula purmeira beç, mas chegou, fui l tanto desear, que l ajudou a entender que l pai nun staba zlhigado de l Natal.

Sem comentários: