12/12/11

LA BIAGE

CUONTA PARA CUNCURSO


LA BIAIGE

Naquel die, l bento sopraba cun tanta fuorça. Ampeçara lhougo pu la manhana un pouco mais, suabe, muito suabe; depuis decidira spurmantar nuobos passos de baile: cuorrie deiqui pali, anchaba i ondulaba cada beç mais fuorte.
Aquel bento parcie dibertir-se a mandar pu ls aires ls cascóles de ls passantes i a fazer rodopiar las poucas fuolhas de las árbeles caídas ne l chano.
I eili stában aquels trés ninos, que sprában, uas pessonas para iren todos juntos, para casa de sous abós, que moraban alhá Pa ls meios de ls praino, adonde por aqueilha oucasion só habie niebe, i mais niebe.
Ls pais de ls ninos inda nun puodien ir cun eilhes naqueilha oucasion, por mor de ls sous afazeres, mais tarde se juntarien todos, an casa de ls abós de ls ninos, para festejaren juntos aqueilha quadra tan buona cumo era la quadra de Natal.
Berta Rosa cumo la mais bielha de ls trés fui quien assumiu la respuonsabilidade de lhebar ls sous armanicos uns dies antes para iren a tener culs abós. Ls abós esses ls starien sprando alhá pal nabalho, que quedaba nun scampado, cun muitos cerrados i alguns montes. Habie eili un sitio adonde ls outelizadores de l Carril Mourisco puodien párar para quemer la merenda i tamien dar-le algua cousa als sous burros.
Zulmira era la armana que se seguie a Berta Rosa, mas inda era mui nuobica para puoder terminar por eilha sola l que staba bien ó staba mal. Cuntentaba-se i debertie-se Zulmira cun cadernico que lhebaba para ir anotando las cousas que se iban passando na biaige.
Zéfiro por sue beç era l mais pequeinho de ls trés armanicos, i cun nada mais s´ampuortaba de que cu l sou camboio de madeira que l habien dado ne l die de ls anhos.
Por isso el tenie tanta prou cun dito camboio, i yá nun bie la hora de chegar a casa de sou abó para que l l´aperta-se ua ruoda de l camboio que staba meio zangonçada.
Nun lhargues la mie mano! - repreendie-lo Berta Rosa, priocupada cu la possiblidade de perder ls pequeinhos ne l meio de la multidon que anchie aqueilha staçon adonde se mudában ls burros..
Faltában poucos dies pal Natal i, na berdade, éran muitas las pessonas que carregadas de malas i d´ambrulhos, i de presentes, seguien biaige para passar la mais ampuortante fiesta de l anho na cumpanha de ls parientes i amigos.
Ls trés armanicos sprában por uas pessonas para iren a tener cu ls abós que morában nua outra tierra mais alhá pa l meio de l praino; l pai i la mai irien juntar-se a eilhes deilí a dous ó trés dies.
Fui Berta Rosa que cumbenciu ls pais a deixa-los biajar solicos i, por fin, bencida la resisténcia i oubidas trés mil recuomendaçones, cunseguiu la autorizaçon.
Mui cuntenta, Zulmira, que quando fússe grande querie ser sploradora, tenie acuolhido la noticia de la biaige cumo la sua purmeira i berdadeira abintura.
L próprio Zéfiro staba feliç porque querie berificar cu l abó se l sou camboio de madeira funcionaba.
Assi, na mano squerda seguraba l camboiozico que l tenien oufrecido pu ls anhos cumpuosto por ua lhocomotiba i dous bagones, cumo fazie siempre queston de dezier.
Zulmira, cunsentradíssima, miraba aqueilha roçnadeira de burros que benien de todos ls lhados Carril Mourisco arriba.
- Son ls nuossos amigos! - dezie agitada Berta Rosa. Haber se puortais cumo debe ser
I nun me fazeis anfadar, puis bós bien sabeis cumo you sou quando stou anfadada.
Nun fui preciso mais pa ls armanicos antenderen l recado, pus naide ls buolbiu a oubier.
Chegórun ls amigos cula carroça i mais dues ó trés mulas para se fazie-se falta puone-las a la quarta, nunca se sabe l que irien ancuntrar pu l camino.
Bien ambrulhadicos ls ninos nuas mantas que lhebaban yá d´aprepósito, ls trés armanicos. Depriessa ampeçorun a calcer-
Berta Rosa, que plantas son estas, Scribe-me l nome eiqui ne l cadernico.
Mas que plantas dixo Berta Rosa
- Aqueilhas alhá riba, respuondiu Zulmira cumo se fússe la cousa mais ancantadora de l mundo.
Al lhonge bien-se alguns freixos i carbalhos, alguns carrascos, bien-se tamien alguns sobreiros l qu´andicaba que starien yá bien cerca de l cabeço de la Santissima Trindade.. Sien l dar qualquier respuosta, Berta Rosa segurou la mano i ampeçou a
Scantorolar ua moda de l Galandun Galundaina.
Acampada an buolta d´ua lhagona, protegida pu las lhiendas i a la selombra de las árbeles, ancuntraba-se ua carabana cumpuosta por pessonas. Talbeç quemerciantes, i dibersos animais. Un home, alto i delgado, cun piel scura i las roupas brancas bordadas, dou uns passos na direçon de ls três pequeinhos i cumbidou-los a sentaren-se i a beberen un pouco de agua fresca.
- Seian bien benidos, queridos amigos - dixe Baltasar a sunrir, puis era assi que se chamaba aquel home. - Estes son Melchior i Gaspar.
Un home mais bielho i outro de meia eidade, c´uns fatos marabelhosos de tecido precioso i tenien-se aprossimado antretanto de las crianças que, por sua beç, se apresentórun eiducadamente deziendo-le que iban a tener cu ls sous abós.
Las trés misteriosas pessonaiges cuntórun-le que éran ls reis Magos que, porbenientes de l ouriente, de la lhongínqua Pérsia, yá andában hai muito de biaige.
- Somos sábios, cunhecemos de las streilhas i studamos l cielo.
- splicou Gaspar a Zulmira.
Apareciu-mos ua streilha relhuziente cumo nenhua outra i stamos a segui-la.
- Mas para iren adonde?
- Para adorar l Rei de ls Reis i lhebar-le presentes - decidiu Zéfiro, mirar l home cun grande antresse.
Melchior sunriu.
- De cierta maneira…
- I que presentes son?
Baltasar respuondiu:
- Ancenso que, quando ye queimado , spalha ne l aire fumos aromáticos; l ouro que relhuç i ye precioso, i la mirra que ye ua pomada muito perfumada.
Zéfiro i Zulmira mirórun-lo perplexos; l ancenso i la mirra nun éran sous cunhecidos, mas sprában que mais tarde ls reis Magos ls mostrassen. Berta Rosa, por sou lhado, nun cunseguie acreditar: cunhecie la stória de ls reis Magos, mas cumo era possíble qu´eilha i ls armanos tubissen acabado drento d´ua stória? Resumindo, starien a suonhar? Ó serie ua brincadeira stranha? I, ne l antanto, eilha bie-los, oubie-los… Tentara pedir splicaçones , mas de ls trés tubirun apenas cumo respuosta uns mirares cúmplices. Assi, decidira cuntinar a participar naqueilha stranha biaige cun alegrie i la surpresa por todo l que staba acuntecer.
Anton Gaspar propuso:
- Quereis benier cun nós? La meta nun debe ser loinge:
Ls criados preparában las mulas i los cabalos, carregados de sacos i de ambrulhos, i ls camelos, cubiertos cun eilegantes panhos; papagaios de prumas queloridas sbolaciában antes d´antrar na gaiola trasportada por ua mula. Zéfiro quedou deberas radiante quando se biu a «muntar» un grande eilefante i quando un macaco l trepou pa las cuostas, anquanto las sues armanas seguien nun camelo só para eilhas.
Nuite drento, la fantasmagórica carabana ancaminhou-se na direçon de la lhuç de l cometa. Parecie puolo de prata i relhuzie ne l cielo, almiando l camino i criando ua atmosfera mágica ne l zerto. L percurso prosseguiu ne ls dies que se seguírun, cun Zulmira pedindo a cada paraige ajuda para screbier i zenhar la crónica de la biaige, i l armano aprendendo cu ls criados a domesticar la macaquita.
Chegando por fin als arredores d´ua lhocalidade chamada Belén, birun que la strada se animaba cun pastores i las respetibas canhonas: todos se dirigien pal punto ne l qual l cometa se fixaba. Assi, ls reis Magos i ls trés armanos ancuntrórun-se delantre d´ua cabanha..
Zulmira i Zéfiro abrirun la boca sien cunseguir cerrá-la, tal era la surpresa: tenien chegado al presépio! I eili staba l Nino Jasus na maijadoura, cun Marie i Jesé, la baca i l burro, eigualico al que bien an tantas eimaiges de l presépio.
- Berta Rosa Berta Rosa! Mira! - bóziórun antusiasmadíssimos, apuontando cu l dedo.
- Chiu !, nun bózieis! L Nino stá a drumir - dixe eilha al mesmo tiempo que se iban aprossimando.
Ls reis Magos oufrecírun ls sous presentes, azinolhando-se. Anton Zéfiro chegou-se a alantre, timidamente i colocando ne l chano l sou camboiozico, l miu presente.
- Será que bai a gustar? - sussurrou a Melchior.
- Tengo la certeza que si! - sunriu el.
Als poucos, un bentico suabe i tépido que abanaba las puntas de las arberes i brincaba cu las franjas de ls reis Magos i parecie acariciar docemente las cousas, ls animales i las pessonas, ampeçou a soprar. Ls trés armanos dórun las manos i apertórun-las fuortemente cu ls uolhos puostos na streilha cometa. Cerrórun ls uolhos eimocionados i cuntentos por stáren junto a assistir a un acuntecimento tan special.

- Anton? Que tal bos pareciu la biaige… - sacudiu-los ua boç bibrante, - Nun me bengades a dezier que se aborrecirun. Tenereis muita cousa para screbier i cuontar!
De pie, tirando cu la mano las mantas staba sou abó.

Berta Rosa, Zulmira i Zéfiro mirórun-se cunfusos i depuis birórun-se para ber adonde stában ls reis Magos, mas atrás deilhes nun habie naide. L zerto zaparecira lhentamente dando lhugar a ua paisaige feita de alguas casas i árberes, i suabes colinas i muntanhas cuobiertas de niebe. Até que, abrandando la marcha, la carroça parou.

- À, abó se bós soubisse. que andube d´eilefante andube d´eilefante! - bóziou Zéfiro, abraçando-se a sou abó.
- De eilefante! Cuonta-me alhá, cuonta-me alhã dixo l abó de Zéfiro…
José António Esteves
Lar de San Jesé Bumioso

Sem comentários: