17/12/11

L çtino ten hora marcada!

Cuonta a cuncurso


Apuis Bacances de Natal ye tiempo, mais ua beç, de deixar sue tierra, sues pais i bolber al grande reboliço de Lisboua. La carreira sale a las uito de la manhana. Apuis las çpedidas, mete la mala i l saco na bagajeira, mostra l bilhete al motorista i percura lhugar. Nun le gusta ls sentalhos traseiros. La carreira yá benie bien cumposta. Lhugares lhibres nas delantreiras solo un. Puodo sentar-me? Faç fabor. Saca l lhibrico, la quimica de la bida, mete l mirar nas lhetras i la carreira ruodra sou çtino. L silénço agarra-se-le a suonhos que le sónan dies de solidon. Acanhado, nien palabra bota. Stratégia? Nó. Solo acanhamiento i pouco dado a falas cun outros. Mesmo que l outro seia ua rapaza guapa que mira a miedos. Ganas de soltar palabras nun le faltaria mas l acanhamiento...nien sabe l que dezir. L melhor yé quedar-se calhadico. De Miranda a Lisboua son nuobe horas de diçtança. Horas de almuorço, nien chiu nien cheta..., nien combite. Que falta de eiducaçon. Caras conhecidas d'outras biaiges dan para zanferrujar la lhéngua. Siete horas de biaije dá para todo: drumir, lher, mirar la paisage, suonhar de uolhos abiertos... nun le dá para botar fala cula rapaza a seu lhado. Arrima-se la capital i la fileira de carros afunila-se i la carreira para fazer cinco kilometros demora-se dues horas. Quaije siete horas a par i nada, nien ua palabrica. Solo l transito para forçar cumbersa. Nunca mais chegamos a Lisboua i apuis ainda se ten que andar mais ua ou dues horas até chegar a casa. Tiempo de apresentaçones. You chamo-me Jesé Albes, sou anfermeiro militar de la marina. You sou Marie, sou porssora purmaira. Praça de las cebolhas. Tiempo de sacar malas. You bou para l Terreiro de l Paço apanhar l barco para cacilhas. You tamien bou para esses lhados mas apanho l barco para l Barreiro. Caminórun juntos, cada un cun sue bagaige, antre silénços i larachas.Nun se le çprendan las palabras al rapaç. Las apresentaçones yá habien sido feitas. Agora siempre era mais fácil cumbersar. Buono, you quedo-me eiqui. Ls barcos para l Barreiro son de meia an meia hora. Acabou de salir un, agora tengo que sperar. Para Cacilhas hai de siete an site minutos. Fago-te cumpanhie até l próssimo barco. Yera la purmeira beç que miraba ls uolhos de Marie que se amostraban cumo dues azeitunas longales sberdeadas. Sabes, benimos la biaije toda quaije sien falar i agora ye que mos stamos a conhecer. Nun sei se tenes telifone i se mo quejires dar apuis telifono-te i l próssimo fin de sumana podemos salir? Nun yé hábito miu dar l telifone a naide mas puodo dar-te l numáro de la casa adonde stou a morar. L çtino ten hora marcada. Tantas biages i bolandas i sereia algua le tenie anganchado.
La cumbersa yé cumo las cereijas i meia hora passa-se que nien relampago. Jesé yá se tenie çprendido de seu acanhamiento i agora quien lo bisse nun habie d'acreditar. Tagarelas. Ligaçones, reaçones. L seu sangre haberie de ter mais bolhicas de ocigénio!!! Quimicas de bida. Algo tenie chiscado la cerilha i l amor ye fuogo qu'arde. L miu barco ya chegou i tengo que ir. Telifono manhana a ber se todo stá bien. Dous beijicos nas faces rosadas de çpedida i mira-le mais ua beç ls uolhos longales sberdeados i l coraçon de Jesé bombeia cula fuorça de la eiquiaçon de aceleraçon. Tenie quedado anfeitiçado.
Manhana de segunda-feira. Cumprimenta ls camaradas, toma conta de l serviço. Lista de dolientes, medicamentos i andicaçones. Albes, Jesé Albes, parece haber moura na costa...nun ye moura mas deixaste rabo de saia na santa térrinha.... Jesé solo sunrria i un brilhozico no seu oulhar mostraba la sue satisfaçon. Apuis de fazer la ronda a todos ls dolientes i le dar la medicaçon bai-se al gabinete i pede a la telifonista que le fazisse la ligaçon.
-Stá, yé Marie, sou Jesé Albes, l mudo de la carreira.
Risos de l'outro lhado de la linha.
- Nun sei porquei mas fiquei cun ganas de falar, falar, falar tantas horas cumo aqueilhas que beni calhadico a teu lhado.
Mais risos i ainda nun se le tenie soltado ua palabra, ou Jesé nun lo tenie deixado, puis nun se calhaba.
-Ainda nun oubi tu boç.
-Ainda nun me deixeste falar!
Jesé calhou-se.
-Gostei de te oubir mas nun dá para falar.
-Buono, manhana torno a lhigar-te, puode ser?
-Si.
-Até manhana.
Jesé Albes zligou l telifone i ficou bolando antre nubes brancas i zeinhos ne l aire. Starie apeixonado? Hai que tiempos nun sentie tamanha lhebeza.
Todos ls dies de la sumana Jesé telifonaba a Marie. Eilha pouco falaba i quaije solo lo oubie.
Sexta-feira. Jesé nerbioso i cun l sou coraçon a pulos telifona.
-Buonos dies, Marie, uolhos berdes de azeitunas longales.
-Quei???
-Çculpa mas nun me sales de la cabeça i cada beç que fecho ls uolhos beio ls teus grandes uolhos berdes que parecen azeitunas longales. Manhana siempre mos ancuntramos?
-Tu nun sabes nada de mi i nun me parece cierto ir salir cuntigo!
-Seia l que for que you nun saba, salimos i cuntas-me l que you nun sei de ti.
Silénço.
-Nun me parece cierto salir cuntigo...silénço.
-Uolhos grandes, guapos, berdes, azeitunas longales. Que mal puode fazer salires cumigo?
Silénço....
-Que mal puode fazer...buono manhana a las dues i meia de la tarde a salida de barcos do barreiro.
Zligou l telifone.
Meia hora antes alhá staba Jesé Silba mirando ls quiosques i spreitando a ber se chega algun barco. A la dues i meia, uolhos agarrados a la multidon que se çprende de ls portalós de las dues portas de salida do barco. Ls cabelos pretos als caracoles i casaquito de malha azulado mostra-se a salida de la puorta. L coraçon de Jesé deu ua batida mais fuorte i acelarada. Spera mais un cachico i quaije a salida fai un aceno a miedos mostrando-se. Recibe outro. Dous beijicos de cumprimentos i ampeçan a caminar caras a Baixa.
Tarde soalheira cumbida a passeio lhargo. Passadas bagarosas, mirando montras, falando de cousas banales, ende ban falando i rindo, mirando todo sien priessas. Meia tarde. Tiempo de antrar nua pastelarie, sentaren-se de fronte i anquanto l ampregado nun chega «uolhos berdes de azeitunas longales». Riso solto i lhiberto çprende-se de Marie.
-Ancata-me l tou sunrriso!
Marie mira-lo cun ls sous uolhos grandes, berdes, azeitunas longales i cun un sunriso triste diç:
-Sabes, yé que you namoro cun un rapaç alhá de mie tierra i nun me parece cierto salir cuntigo.
Jesé, simulando la serenidade que seu coraçon nun tenie, diç:
-Que mal puode fazer salir cumigo? You só te puodo dezir que yá muito tiempo que nun me sentie assi tan lhebe. Parece-me que l mesmo se passa cuntigo. Se assi ye nun puode haber mal que dende benga.
La tarde passou-se. La hora de cena achega-se i Jesé cumbida Marie para cenar. Marie eisitou mas apuis: «que mal puode fazer?»
Caminórun arrimado a Bairro Alto para un restourante que Jesé conhecie que fazie naco de cochino brabo mui buono.
La cena staba a ser mui agradable. La cumbersa sobre sues bidas i tiempos de ninos nas sues aldés. Risadas atrás de risadas. Maire nun se cansaba de agabar l Naco de Cochino brabo. Sobremesa. Jesé íba comer ua bavaroise. Marie diç: « l que tu comeres you como.»
Jesé, nun sfregante i cun ar mais sério de l mundo, mirando ls uolhos berdes azeitunas longales de Marie, diç:
-Sabes, l miu coraçon bate cun ua fuorça i acelaraçon que solo puode querer dezir que stá einamorado de ti.
Silénço. Jesé pagou la cuonta i salíran caras a Cais do Sodre. Na rue Jesé torna:
-puodo dar-te la mano?
Mantenendo la stantida. Marie, mirando Jesé bien adrento de seus uolhos, stica-la i caminórun de mano dada.
Quatro meses apuis tenian-se casado. Binte anhos se passórun i ainda se passeian de mano dada pulas rues de Lisboua.

Sem comentários: