03/10/10

L CONEILHO


Fim de Febreiro, las arbols inda staban znudas anque l sol yá ampeçasse a dar un aire de la sue gracia nun era inda capaç de bestir ls freixos i las carbalheiras.
Piornos, chougarços i scobas, nebros, sobreiros i carrascos aguantan las fuolhas, firmes todo l’anho. Son cumo ls homes de l Praino, duros i rejistentes, que ancaran l friu de l’ambierno cun la mesma coraige que la calma de la segada ou ls brutals desafios que este rincon ampon para sacar l sustento p’ra bibir i criar la famíla.
Fui nun die desses de sol amberniço an biesperas d’Antruido, que Calros i Chico s’apreponiran a ir a l Penhedo, sítio de Fuonte Aldé onde habie coneilhos an barda, a ber se acaçaban un para fazeren ua patuscada. Spingarda nun la precisaban, tenien cada un sue perrica, que coneilho que salisse, solo por suorte se scaparie.
De maneira que lhougo a l antrar no meio de las scobas, ampeçoran las perricas a abanar l rabo pul meio de ls carreirones cun l çufino rente a l chano, nua correrie alegre por antre ls chougarços.
Pouco tardou an que ua deilhas disse sinal, ua pequeinha lateadela.
- yá dóran nun, - diç Calros.
- Chube-te nessa fraga a ber se bés algo, - diç Chico.
Anton de repente anpeçoran las dues a latear, aquel lhadrar caractelístico de quando ban atrás de la caça, i ls dous rapazes botóran-se a fugir caras adonde benien aquels lhatidos. Quando chegoran an pie de las perras, andaban estas a l redor de ua fraga, ua para un llhado outra pa l’outro, que ante parecie agoniadas, lhadrando e sgadonhando nua frincha de la penha.
-Anfilou-se na ancerradeira, - diç Chico.
- Bai a saber de ua silba, que yá l sacamos, - diç Calros.
La moda de la silba yá era bielha nas caçadas que dambos fazien, pus cada beç que un coneilho se ancerraba era assi que l sacaban,metien la silba pul buraco, trocien i retrocien anté que ls picos s’agarraban a la piel de l coneilho i iban puxando ante que l traien a la mano.
- Mete-la deste lhado, que se l chega melhor, mira parece-me que está alhi, bés? - Diç Calros.
-Deixa-me ber antón , - diç l’outro.
Staban eilhes ambaídos nestes purparos, quando Chico alhebantou ls uolhos i biu benir caras a eilhes dous guardas fardados que andaban de ronda.
Como se tebisse sido picado pu la silba de brebe la soltou, dou un poulo para trás dixe:
- Á Calros agarrame l sacho depressa.
Calros, oulhou para trás mas nun quije saber de sacho ningun, por aquel Penhedo abaixo caras a l lhugar nin las perras ls caçaban. Cada un antrou en sue casa i nun s'amportoran mais de l coneilho nin de la patuscada.
Passado un pedaço, Calros bestiu outra roupa i saliu p ala rue, fui-se anté las eiras a mirar pa ls lhados de l Penhedo a ber se bie ls guardas mas eilhes yá habien ido a la sue bida.
L coneilho i la patuscada tebiran que quedar para outra beç.

1 comentário:

Boieiro disse...

Tamien cun l cagaço que apanhórun de que le serbie la rambóia? Fui melhor assi, se nó inda le daba ua sfuira:)

Abraço
A.M.