22/10/10

Guarda que quemer i nun guardes que fazer



Ua berdade que se tornou cada beç mais cierta.

Pensaba you dantes quando me dezien esso que era ua boubaige, até porque habie siempre alguien que dezie que l trabalho nunca se acaba i quemer ye que ye buono. Guardar que quemer nun quier dezir a miu ber quemer pouco, passar fame, cortar ne ls almuorços i nas ceias, quier dezir solo nun stragar, quemer quanto bonde i pensar de l die de manhana i se quejirmos ir mais loinge naqueilhes que nun ténen. Quanto a trabalho, tamien to l mundo sabe que nunca s’acabou nien se bai acabar, nun sentido giral, mas si dar siempre un pouco mais, botar mais purfeiçon, mais dedicaçon i que sien sfuorço nun s’anda palantre.

Cumo las cousas stan, bien me ténen serbido ls buns eisemplos que trouxe de la bida dantes, fui ua daprendizaige i peras, bien me tem serbido, ansinamientos que nun stan fuora de balidade, cada beç mais atuales, ténen serbido i assentado que nien luba.

Porque to l mundo sabe que tener la tulha chena de grano i alguns sacos molidos, tener batatas, garbanços, bainas, chícharos, resmas de cebolhas, alhos an casa, tener ls persuntos, chabianos, chouriços, botielhos, barbada, touçino çpindurados, las unteiras, las azeiteiras, las cubas chenas na dega, para quando ls grandes nebones dambierno chegassen sabie tan bien i daba tanto cunsuolo.

Mas todo esso daba muito cobradeiro de cabeça, muito madrugar, muitas nuites mal drumidas, dies sudados, molhados, trabalho de l nacer de l sol até apuis de çponer. Porque todo l mundo sabie que las cousas nun cáien de l cielo, que nun tenien adonde s’agarrar, que nunca caíran.

Por outras palabras, tener fé ye ua cousas, mas nesto nunca houbo milagros, ou se fai pul tener ou nun se ten.

Todo esso que se tenie na dega, ne ls teatros, a la puorta, era l aforrado i ajuntado de las temporadas de colheitas de l tiempo que habie de sobra, era cumo hoije tener ua cuonta bancaria, adonde se bai quando ye perciso.

Biben-se tiempos çficeles, isto nun ye la bielha choradeira, quien sou you para botar baboseiras, ye berdade, yá nun ye solo ne ls paizes que até stan çtantes, ye ua rialidade bien a pie de todos nós, bonda mirar alredror cun uolhos de ber. Puode dezir-se que hai que chegue para todos, çque seia bien çtribuido, que la culpa ye solo d’alguns, mas hai bienes (património, riqueza) que stan acabando-se para siempre, hai bienes que son de todos i todos ténen que fazer por eilhes.

I cuido you, peçque un de ls bienes que a muitos s’acabou até nien fui la riqueza, mas si la cuncéncia de que guardar que quemer i nun guardar que fazer, nun puode ser quelóquio, ten que ser to ls dies i agora mais que nunca.

A la fin, ls bielhos modos de bida inda se puoden ousar neste tiempo moderno.

Sem comentários: