Hoije, quiero-te falar dun siléncio

Hoije,
quiero falar-te de ls mius siléncios.
Deste siléncio ne l bentre
de las madrugadas
cun ls oulores de las flores,
i de l siléncio
que a las bezes sinto
stando ne l meio de multidones.
Sabes?
Anquanto biajaba pula cidade,
onte pintei l siléncio,
quelorido,
cun pinceladas lhibres.
You dirie qu'era ancapaç
de pintar l siléncio,
mas pintei-lo!...
Pintei-lo
nua carruaige chena de giente
i you,...
que nun bi giente nanhue.
An siléncio scapei-me para outro lhugar
salindo nun apiadeiro,
cun pinceles i ua tela.
Fui ende que pintei l siléncio,
i,
anque stando ambaixo de tierra,
fui pintado cun la lhuç de l sol,
an caminada sien paraiges,
segui pintando, pintando...
Depuis,
un chiar
truixo-me al mundo
i li l nome de la staçon.
Staba yá loinge,
cumo ne l suonho,
seguira...
Tornei para trás a la caminada
antre la multidon apressiada.
L suonho scapou, i you segui
de buolta a casa.
Depuis,
peguei ne ls pinceles
i cuntinei pintando eiqui...
l siléncio desta madrugada.