Solo d’ida

Zde pequerrico, siempre fui para mi un cobradeiro de cabeça antender porque habie i hai pessonas que se decidien a fazer la biaige solo d’ída, que pónen termo a la bida, fázen la redadeira biaige, la biaige que nun ten retorno.
Ls anhos benírun agarrados uns als outros, hoije yá cua buona semba deilhes, nun ancuntrando splicaçones balidas para tan malas atitudes, yá nun boto senténcia.
Dezir de ls outros cousas banas, solo porque nun fúrun capazes de rejistir, cuido you que ye la cousa mais fácele, çfícele ye ser capaç d’antender l mundo de ls outros, i quedar ne l nuosso cantico sien ser juiç de fuora.
Cunsidraba you que solo l fazien ls fracos, ls andebles, ls que habien perdido l tino, anganho miu para un se negar a bibir ye perciso ser mui fuorte, tener carátele. Ye un ato de muito respeito, ye ua decison que trai siempre agarrado un sentimiento, seia d’amor ou de ódio, de canseira ou de fracasso. I ye de sentimientos d’amor que son feitos ls fuortes, aqueilhes homes i mulheires que s’antregórun de coraçon i alma als sous i als outros, que nunca se negórun a trabalhos nien sfuorços, l sou perposito fui sien querer l melhor para to l mundo, ls sous porjetos éran sanos, pessonas que até júrorun nunca scapar. Que solo coincien l camino de la berdade, ser hounesto era proua, tener palabra era honra. Puode ser antendido cumo ua negaçon, mas ye pula cierta la salida quando yá nun s’ancuontra outra.
Cumo dixe, muitos fúrun ls causos que coinci, deilhes fiç l miu juizo eirado, sei-lo agora, inda stou a tiempo de m’eimendar.
Botar senténcias nien siempre ye un ato d’eiducacion