29/05/10

La caneta Pelikan


Ls eisames de 3ª i 4ª classe fazien-se arrimado al San Juan, ende puls anhos 1958 ou 1959. Antes de nós fazermos eisame, benien ls de Atanor i de Teixeira. Parábamos l recreio a bé-los passar, mei ambergonhados cula sue porsora alantre, ua tie yá passada de meia eidade i ua cara arrieirada antre uas repas scorridas, que solo le faltaba l monho para parecer ua tie de l campo. Antrórun i tornemos a la bola, agora de borraixa, que Ribeiro era filho de barraigista i podie-se dar a esses luxos que nós nun passábamos de la bola de corcha. Nistante se fizo meidie i, inda ls de Atanor salien de la scuola, yá la porsora mos staba a chamar para andrento. La nuossa porsora era ua tie nuoba, guapa i buona, casada cul chefe de ls correios i chamaba-se Maria de Jesus, dambos a dous de la cidade de Miranda, segundo se dezie. Nun la tornei a ber i bien tenie gustado, de tanta buona lhembráncia que deilha guardei. Dezie miu pai que era Porsora de Cadeira, cumo debe de ser, i por esso ye que ls de Atanor tenien de benir acá a fazer eisame.
Sentaba-me na segunda carteira, lhougo a la mano dreita de quien entra, cun Abilho Ourdenança, que nesse tiempo le chamábamos Luna, i tenie ua letra que you ambejaba. Mal me sentei, l coraçon dou-me un baque, que nun fui capaç de abafar l bózio,
la mie caneta Pelikan?!
La porsora nien se dou de cuonta de nada i mandou-mos ir a almorçar. Lhougo ls colegas benírun a saber l que se passaba, mas nun habie modo de naide me cunselar, cua grima que até me tapaba la canal de las lhágrimas,
miu pai bai-me a matar, que le tirei la caneta sien le dezir nada, i até dixo que nun me l’amprestaba, que me fazie bien daprender a screbir cula caneta d’aparo, que assi la letra quedaba mais rasgada, bundaba mirar pa ls screbir de ls doutores, que letra rasgada ye que staba bien.
Carlos Cestrino lhougo dou la seluçon pa l caso,
a salida de scuola, a las trés, bamos-mos a Atanor a saber de la caneta. Armandino bai cun nós. Nun le podemos dezir nada a naide. Dius te lhibre!
Nanhun de ls trés nunca habie ido a Atanor. Solo sabiemos que quedaba apuis de la rebuolta de ls Pinhos de Senhor Padre Alfredo, sítio por adonde siempre andában ls lhobos de las cuontas que oubira zde pequerrixo. Mas alhá fumus, ne l renhon de la calor de San Juan. Até la Staçon bien calhou la caminada, que até dou para ber l camboio de las trés, tamien nesse die benie atrasado, i solo çpeguemos ls uolhos del quando s’ancubriu atrás de l Cabeço de Mina, a caras a Fuonte Aldé,
l almanecha bien chiçpa, mas nun ten suorte de apegar fuogo, que astanho la fuolha de panes nun queda para este lhado de l termo.
Arrepassemos ls Pinhos de Senhor Padre Alfredo mui calhadicos, nun mos comíran ls lhobos que poniemos, de dientes arreganhados, atrás de cada pinho. Tamien yá habiemos treminado todo,
chegamos alhá, preguntamos pula casa de la porsora, i cuntamos-le l que se passou. La caneta quedou an riba la carteira i quando antremos nun staba alhá.
Era um cabanhal de lhabrador que parecie ua praça, i fazie un frescor cumo l cielo de berano. Bien me parecie que la porsora era ua tie de lhabrador, pensei cumigo. Beniriemos cuas rosas tan ardidas que la porsora até cuidou que mos íbamos a quedar i lhougo mos dou auga dua barrila. Preguntou-mos se teniemos fame,
nun senhor, nun temos senhora porsora,
Mandou-mos sentar nun scanho. Inda nun habiemos acabado la cuonta i lhougo apareciu eilhi un prato cheno de persunto segado i pan, puosto anriba dun cepo de picar. Atiremos-mos a el mais que Jacinto a las fabas cun chouriço. I assi s’aplaquiou la rábia culs de Atanor, i cul mundo. La porsora oubiu todo i, acabado l persunto, mandou-mos ambora, que naide fusse a dar pula nuossa falta.
a caneta lá irá a ter, que roubar é uma coisa muito feia. Tenho cá uma desconfiança...
Dous dies apuis alhá apareciu la caneta Pelikan, a recender a tinta permanente. La porsora, quando me la dou, nun dixo nien ai nien ui, cumo se nada se houbira passado. Miu pai inda nun habie dado pula falta deilha i bundou torná-la a poner ne l sítio. Nien ua falta dei naquel ditado, nien un borraton na proba de 35 lhinhas. Assi i todo, dende palantre, que remédio tube senó afazer-me bien a la caneta d’aparo i adominar la técnica de la molhar ne l tinteiro sien caier ua pinga.
Amadeu Ferreira (21 de Júlio de 2006, publicado ne l blogue O Encanto da GaitaDura)

4 comentários:

ACangueiro disse...

L bózio abafado i l baque de l coraçon poderie ter salido bien mais carico mas la courage de ls trés Mosqueteiros/Moscanteiros conseguiu resolber todo cun dreito a merenda i la caneta Pelikan alhá boltou para d'adonde nunca debie ter salido.
Nun conhecie esta atropelie mas stá buona,
abraço,
ac

Ana disse...

Bien haia, Amadeu, por haber eiditado outra beç este testo (La eideia de l fazer apareciu ne l sou site « Cumo quien bai de camino » a perpósito de ls anfelizes pelicanhos de l Golfo de l México atualmente bítimas de la maré negra que ten cumo respunsable la BP)... testo este que achei straordinairo yá de la purmeira beç quando l cheguei a ler.
Son testos cumo este que dan a todos que l léen, tengo la certeza, ganas de saber falar tamien mirandés ou de l saber falar inda melhor cumo ye l miu caso.
Se essa sue antiga porsora « nuoba, guapa i buona » chamada Maria de Jesus chegou a tener filhos, spero sinceramente, Amadeu, que un die téngan la suorte de se dar de cuonta que un antigo aluno de la mai deilhes chegou a screbir un testo tan guapo cumo l buosso. I an todos ls casos, ne l cielo steia essa sue porsora de la scuola primaira an Sendin... cumo todas las porsoras !

Ana

Amadeu disse...

Siempre me ampressionou muito este causo, Antonho. Nunca cheguei a saber quien fui que roubou la caneta, nien miu pai cuido que inda hoije l sabe, i habie de se rir.
Fui ua abintura bien grande: nunca habie ido tan loinge a pies.
AF

Amadeu disse...

Buonas nuites Ana,

Bien haias pulas tues palabras.
Essa porsora oubi dezir que inda ye biba, anque mui belhica, mas nun la tornei a ber.
Tube dues porsoras i la outra stube cun eilha eiqui hai uns anhos an Bergáncia. Gustei de la ber.
Tengo buonas lhembráncias de l mais de ls mius porsores.

AF