29/08/10

Cumo un zalmado (depremido)





Quien l coinhece da lhougo por eilha, ls demais nun percísan de muito para se dar cuonta.
Mesmo nun sendo tiu de risicas, de rambóias nien d’ancostar Dius a la parede, nunca negou un saludo a quienquiera i l que mais oudiaba era que sue cara zmascarasse l’alma, sfuorço si fazie mas las seinhas éran demais, de nun star bien, de star anraibado cul mundo.
Esse mundo parado que lo arrodeaba to ls dies, esse que cuntrolaba las pasmaceiras que le cunsumien ls sentidos, que le spicuchaba ls nérbios cumo se fusse un fierro afilado an brasa esse mesmo mundo de pessonas cun que se cruzaba to las manhanas, que de fugida botában sentido a sous afazeres i lhidas.
L sou mundo era agora algue que lo atrelundraba i ponie nas nubres, algue mui fuorte, que fizo del un perguntador xato, cousa que siempre deteçtou.
Acabrunhado i anchoquecido de la afriajada nun bibie, bagabundaba pulas rues i squinas cumo alma çprumaba, horas i horas da filo cumo s’ende stubissen las respuostas que fazie al criado, cumo se fusse un abandonado, un squecido, un çprezado znaturado. Qual almanecha aposentado de la bida, pensatibo nun daba pul tiempo que perdie, tiempo tan balioso que s’íba i nun bolbie, tiempo que scasseaba para fazer aqueilho que inda nun habie feito, tiempo debalde.
Seco cumo un restroilho, yá nun le corrie la sangre nas benas nien réstia de ceçon nas eideias para dantender que nada staba perdido, que inda por ende habie semientes cun fuolgo i fuorça para rumper cul cuoscaro de l sou calhantriç, i medrar. Sien s’aporcatar staba negando-se a un lhugar que l’ouferecien sien pediren muito, fugindo.
Sien dar pul sufrimiento de ls outros, el sufrie porque querie muito, porque amaba por demais i cuidaba que staba solico na preinada de las amarguras, antes assi fusse, mas amar i ser amado nun ye nien nunca fui tiempo perdido.
Fazendo de las tristezas fuorças, de beç anquando trocaba las buoltas a la solidon, tentaba ganhar algun spácio, ir screbindo i lendo, cumo fuorma d'ancuontrar sentido pa las cousas puras, pa las cousas sanas, cumo caiatas para se mantener dreito i fiel cumo quien debe sirbe sou amo, d'ancuntrar un farol, ua luç. Para se mantener çtante de l abismo, i scornar todo aquel mal que lo atrementaba.
Essa fundura (depresson) adonde cai tanto mundo, l mais del sien para esso nada fazer, sien querer, ye scuro, negro cumo breu, mais que aqueilho que lo píntan, cunsume las tripas dun cumo se fura bicho nun palo, mata debagarico cumo se polilha an pardo.
L tiempo, esse que l pobo diç ser un bun cunselheiro, s’ancarrega l mais de las bezes dar las respuostas que dantes fúrun xordas, ansina a ser paciente, tolerante, ansina a ancuntrar la salida cierta, pon clareio. Pena ye que scasseie tanta l’albelidade de ser tolerante, que l’ampaciéncia bira defeito, ciega, nun quier aceitar l çfecto de l que acuntece al sou redror, negando-se a aceitar que l sou mundo ye un cibíco mui pequerrixo deste ouniberso.
Nunca naide tubo l que querie, cumo i quando quijo, birtude i loubor ten que ser dado aqueilhes que a la lhuç de l zlhumbramiento son possuidores de tamanho don.
Son pacientes até ancuntrar l camino sien atalancadeiros.
Ser paciente tamien se daprende, la bida ye ua grande scuola, ten repuostas para todo.

2 comentários:

ACangueiro disse...

Tiu Carrasqueiras, l tiempo que por acá andamos yé tan curtico que ls atalancadeiros que bamos ponendo alantre solo mos amolan la mioleira i apuis ls picos de las silbeiras son tantos que apuis yá son mais custosos de sacar.

Un abraço arrochado,

Antonho Cangueiro

Antonho Carrasqueiras disse...

Y berdade tiu Antonho

-L tiempo ye tan sacasso para fazer cousas buonas, mas l ser houmano assagá-lo an cousas malas.

-Baia un dantender, yá dezie un amigo miu, la bida son dous dies, sfuorça-te pa ls bibir.

-Un abraço tamien arrochado para bós i besitas pa las buossas ninas.

Antonho Carrasqueiras