Ye solo más un lhugar adonde me sento,
adonde pisei senaras de trigo
para ser formiga
an cerejeira de tuoro àsparo.
Eilhas doces, negras, fracas
que de tan fracas,
la carunha l salie nas costielhas.
I poucas, tan poucas!...
I guapas, tan guapas!...
Guapas, apetitosas i únicas,
cumo única ye l'einfáncia
feita d'oulores brabos...
Nun fui este l miu capulho,
La mie squina de ls siléncios
mas deiqui you puodo bé-lo,
alhá ambaixo na aldé, miu nial,
aonde siempre me chego,
debagarico...
Deiqui beio l sol a í-se,
bola caldiada
tocando l cuorpo de ls montes
adonde ls mius suonhos d'anfenito pousan.
I beio funtanairos
i beio fuontes
i cántaros ne l puial
sperando ua fala apressiada.
I beio todo,
beio todo, an nada...
Quando por fin l sol me deixa
i Bénus se me faç cunfidente,
apago ls candieiros de la rue
I beio candeias solamente
I beio ninos
i muita giente...
Giente que trabalha,
Sfarelando l pan,
sinte todo,
an troca de nada...
I depuis,
an cada casica,
cun sue jinela pequeinha,
you beio
l nacer dua streilha,
trémula, andeble, anquieta.
Atrás dessa, outras,
almiando serones
i na mie aldé you beio
relhuzientes custelaçones.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário