25/08/10

...agradeciu-me cun un sunriso

Çcalcei-me de ls miedos i caminei pul scuro de la nuite. Gilada nuite, aire a entrá-me por antre ls buracos dun xál de renda.
Tremie i la mie piel quedaba cun piel de pita. Passei las manos pul cuorpo cun fuorça, para acalmar las quelubrinas que me percorrien.
Por un einstante parei i ousmei: Que fago eiqui? Porquei anteimo a anfrentar temporales de carambelo se you nun tengo agasailhos? Porquei que finjo a çcalçar l miedo se l tengo siempre agarrado als pies, a botas de canho alto?
L´aire fungaba cada beç mais, cada beç mais friu i l cielo staba cada beç mais scuro. Nien ua sola streilha, nada relhuzie para alhá de l miu cigarro que l´acendie an grandes bufaradas cumo quien come l fumo até l fondo dun, até l fondo de ls eimfiernos dun, pulmones negros de alcatron, uolhos raiados de sangre de la tosse que atafanha.
Mirei pal cigarro que ardie mais quando l batie l aire al modo que you iba boziando:
Para quei acendi esta merda que solo me faç merda eiqui drento!? Quiero alhá saber, que se amole l drento i l fuora, que se amole la nuite scura que me assusta, l friu que me mata. Tengo un cigarro por cumpanha, por agasalho, por lhamparina.
Meti la mano nun bolso de ls buracos de l xál dadonde tirei outro cigarro. Acendi-lo, chupei-lo cun fuorça para del tirar sustento, maçquei-l l fumo cumo se pan fura que me matásse la fome.
Continei reclamando:
Quiero alhá saber de l cigarro, de la porra de l pan, de l friu, de l gelo de ls mius bientres, de las mies rotaçones çcumpassadas, de las putas de las piernas presas... Tengo un miedo de l caralcho de l scuro, de las selombras, eiqui neste ermo sien lhuç, adonde nien you mesma fago selombra…
Chupei ua beç mais l cigarro para ber ls dedos angaranhidos i cun tembradeiro.
Fui por causa deste cigarro que me çcubriste ne la nuite...
...

Pareciu-me oubir bozes ne la nuite, de alguien que falaba anraibada.
Abri la puorta, mandei-la antrar i dei-l agarimo. Anrebulhei-la nua manta de lhana i puse-la al pie de l lhume para que se l derretisse l carambelo, enquanto me fui dezindo sue stória, aqueilha stória...


A ls poucos, apelidou lhuç i fuorça i al fin drumitou.
Apuis, agarrei-la, botei-la ne l scuro i, cun un assopro ajudei-la a chubir pal cielo.

Quando mirei parriba alhá staba eilha, chena, relhuziente i, als poucos, la nuite deixou de ser nuite scura.
Fui-me a deitar i eilha quedou-me a mirar por antre ls cortinados de seda, acenhou-me i agradeciu cun un sunriso...


Sem comentários: