17/08/10

L sentir de tie- Qu´amporta l nome!!?

Fui cozenheira de la casa de l presidente de la Galp, an Cascais, dixo-me Bernardete quando lhado a lhado biajemos de carreira, eilha até acerca de Meda, you até Miranda. Inda cuntinei apuis que ls mius filhos nacírun i ls lhebaba comigo.
An Siete Rius adonde mos chubimos i you meti cumbersa a perpósito de ls acenhares de cpedida: Ye un buosso filho,l rapaç? Por sou calatriç se me aspareciu que percisaba de falar… fui falando de sou nieto que criou anquanto ninico i que agora bai a poner i agarrar al coleijo, de l tiu reformado cedo por causa de artrite rumatoide i que se quedou na casa que nien bustraco adonde arranjou diabetes por falta de eizercício i que l custou ua pierna cortada i l´outro pie por meio, las culpas que l bai botando a eilha de todo l que l bai acuntecendo ne la bida, las soudades de sue tierra mas que ten l nieto…
Desta beç fui l miu filho que me dixo, mai tenes que te ambair cun outras cousas al mudar de aires. Bá, manhana lhiebo-te a la carreira, eiqui a Siete Rius, tan acerquita deiqui.
Cpedida, muita cpedida, quaijeque tanta cumo datrás quando nós mos íbamos até Bergáncia…
Stou farta de las mesmas cousas, de ls atrenates de casa, de las mesmas rugas, de ls mesmos sotos, dezie-me eilha cun sous uolhos tristes i cansados cun la bida, eilha que afinal pouco passaba de ls sessenta anhos. Nien cheguei a telfonar a mie armana, la más bielha que naciu an trinta i trés i que nien sei quantos anhos ten.
Tenará anton setenta i siete, dixe l you.
Sodes rápida ne las cuontas!
Fui la mie bida, to la bida.
Sabeis mais que ls jóbenes d´agora…
Eilhes sáben outras cousas. Hai quien diga que nós ne l nuosso tiempo sabiemos más que eilhes, mas you nun penso assi…
Puis ye, hai essa cousa de l´anternete que bien you beio que ye un mundo…


Nesta cousa de carreiras de lharga çtáncia, hai siempre ls sous queis! A las bezes you ancontro que me falta la pacéncia para la prepoténça d´alguns xoferes. Parou an Fátima a las dieç i un quarto i claro que mos asparecie a mi i a Bernardete i outros que serie para un cafezico i ua mejaleira que bien yá la merciemos tenendo ancomeçado la biaije a las uito. Qualquei cafezico, qualquei arramar d´augas!…
Nun teneis mais que cinco minutos para berter augas i quien nun stubir eiqui, quéda!
Bendo tanta tie a caminar pa la casa de banho, dei ua bultica al para trás i entrei ne la carreira, mas apuis que me zírun que solo se paraba an Bizeu, botei cuontas a mie bexiga i dixe-l: you tengo que ir! Bá anton ide, cumo me dezie mie abó, bai nun pie i bén noutro. Cun isto, alhá fui a aquel que ye un suplício i quien lir isto i seia mulhier bien sabe de l que se trata- ua retrete pública de ties. Apuis al lhado antrou l xófer adonde se bien tius birados pala parede a sacudir sues marangalhas. You cun binte ties adelantre…
Claro que tornei pala carreira cun mie bexiga que nien nua matáncia, quando deilha fázen ua zabumba.
El que afinal me habie mandado a mejar, arrancou cun la carreira sien ber se faltaba alguien.
Ah sue besta quadrada, deziemos you i Bernardete. Stais a ber que bos iba a deixar an tierra!
Screbi a reclamar del, dezie-me outro tiu.
Abri-me la retrete de la carreira, fui-me you alhá anquanto el fazie la manobra de arreculas, antes de ir pala strada.
Stá abariada.
Óméssa! Anton meijo-bos nos bolsos? Bou-me yá a partecipar de bós i de la ampresa! An béç de serdes cundutor de giente debiedes ser cundutor de ganado i que bos cagásse i mejásse anriba.
Nun l dixe assi todo, mas si me apeteciu…
Alhá fumos you i Bernardete de missagras apertadas até Coimbra.
Acabei de reclamar pala ampresa i pala Deco que isto de saber mexer nestes botones, forra muito passo… Nun adelantrará, mas al menos zabafei i quedar calhado ye bien pior que nun defandemos ls dreitos que tenemos de ser bien serbidos pul serbício que mercamos.
Benie todo isto al causo, por causa de ls uolhos tristes de Bernardete.
Yá dous anhos que acá nun benie…
Ui mulhier, you se stubísse tanto tiempo sien ir a la mie tierra yá me habie morrido de soudades…
Ls uolhos ancomeçórun a ri-se quando ancomeçou a falar ne l gusto que tenie an cozinar.
Cozinar ye ua arte, dixe-l you. A partir dende, nunca mais se l lhembrou de la canseira de sues rugas, de ls mesmos sotos, de l mesmíssemo de sue bida de repetiçones feita i de culpas que nun son sues.

A partir dende sous uolhos parecien streilhas…
Apuis que ancomeçou a ber terreno coincido i que me falou de la biaije de burro até l Pinhão, del rapaç a andar de bicicleta i se morriu na ribanceira que me amostrou cun sou dedo a apuntar, apuis que l benírun a la boca ls sabores de sue nineç, ls sous uolhos parecien streilhas, lhuna, custelhaçones i cielo anteiro…
Staba feliç i yá nien se l lhembraba que se habie anraibado cun l xofer de la carreira por causa dua zabumba que tenie andrento deilha…
Felcidades, deseémos-mos, nós que somos mulhieres de la mesma criaçon, you dua aldé de Miranda, eilha dua aldé de la Meda.
Las mesmíssemas biaijes que ambas a dues fazíemos...

Nun me sabe l nome i, nun sei cumo se arreferirá a mi quando cuntar a sue armana la biaije.
Qu´amporta l nome!!?
Ua tie...

Sem comentários: