Fui nua treboada
Que me botei a la poesie
Tanto a jogar, quien dezirie
Hoije a screbir por terapie
Fui nun die anubrado
Que cun garras me aticei
Naquilho que me parecie
I cun poemas me ancuntrei
Escrebendo sien dar paç
A esta gana de dezir tanto
An poemas tambien choro
I me çcolo an miu canto
I an pranto tamien boto
Ls mius bersos pul mundo
Mandando cun un clique
L miu sentir más porfondo
Siempre sinto ne ls mius dedos
Ceçares, delores i nebralgies
A pedíren-me que scriba
A to la hora, to ls dies
18/08/10
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário