17/09/09

Un retrato antigo de miu abó




Mira un punto fuora, ua abe
zenhando l cielo, ou ua nubre
colgada de l baziu. Un perpeto mirar
ne l coraçon de l hourizonte, que l prende
cumo se l lhibartara.
Por trás, la casa de piedra, mais antiga
que la sue lhembráncia, ua raiç spetada
na tierra, un tuoro por adonde se chubiu
anté las muntanhas de Dius.
Tamien ua ramalhada,
un rachon de lhume contra l carambelo
que l amanaça pulas lhadeiras de l Eimbierno.

De pouco mais percisou la bida anteira:
la piedra, l lhume, l pan i l cielo.

I las cousas mirando puls sous uolhos.

Fernando de Castro Branco, O Nome dos Mortos.





[An pertués

Sobre uma fotografia antiga do meu avô

Fixa um ponto ausente, uma ave
desenhando o céu, ou uma nuvem
suspensa do vazio. Un perpétuo olhar
no coração do horizonte, que o cerca
como se o libertasse.
Atrás, a casa de pedra, mais antiga
que a sua memória, uma raiz cravada
na terra, um tronco por onde subiu
até às montanhas de Deus.
Também uma meda de lenha,
uma trave de lume contra o gelo
que o ameaça pelas encostas do Inverno.

De pouco mais precisou a vida inteira:
a pedra, o lume, o pão e o céu.

E as coisas olhando através dos seus olhos.]




1 comentário:

francisca carvalhal disse...

Buonas noites,
Li, gostei i que naide me benga a dezir que las condiçones bida de las pessonas nun demudoran para melhor.
Un abraco,
Francisca