08/09/09

Praino Mirandés

Nubres de lhana. Aire nas fuolhas.
Ua oulibeira crabiada na peinha.
Un perro mui loinge, froles sien nome,
un rigueiro. Ua seda d’auga, sede
de fuontes, las piedras lisas, la cantarie
ne ls uolhos. L lhuçque fusque dua lhuç,
un cuorpo de tierra abierto i ambiolado.
La sgueilha de ls cabalhos, la biografie
de las serpientes. Ua aila penheirando
subre ls panes, ls dedos ne l sol.

La muntanha drobada pa la mimória
de ls homes sien tiempo

nien lhugar.

Fernando de Castro Branco, Alquimia das Constelações,

[in Carvão, poesia reunida, 2009]



[an pertués

Planalto mirandês

Nuvens de lã. Vento nas folhas.
Uma oliveira cravada na fraga.
Um cão longínquo, flores sem nome,
um regato. Uma seda de água, sede
de fontes, as pedras lisas, o granito
nos olhos. A penumbra de uma luz,
um corpo de terra aberto e inviolado.
O perfil dos cavalos, a biografia
das serpentes. Uma águia pairando
sobre os trigos, os dedos no sol.

A montanha inclinada sobre a memória
dos homens sem tempo

nem lugar.]




Nota: Fernando de Castro Branco [1959] ye un poeta mirandés, de Dues Eigreijas, cun bários lhibros de poesie yá salidos. Yá astanho saliu un ambelume ajuntando la sue poesie [Carvão - poesia reunida]. Ye un nome de que inda muito eiremos a oubir falar. Ye un gusto traié-lo eiqui, tamien an mirandés.



1 comentário:

"Scacição" disse...

Mui guapo este poema!I la fuorça que tén!Gustei de ler.

Bien haias Fernando!