15/06/07

Mesmo que te ambente

*
Quando acharmos que la rezon nos atrapalha i l querer nos acanha, bal bien la pena cunserbar la sprança que atama l delor. Manhana serás siempre tu, mesmo que para esso te ambente.
Un die todos screbimos isto. Haberá sido un die mui çtante, ou nó, poderie haber sido onte. Nun scuolho ningun deilhes. Passados que son tantos anhos, santimos-mos quaije redículos. Quejíramos ser çfrentes, para çfrente santirmos. Ambejamos la aquemodaçon, l nun pensar, gastar ls santidos sin nada santir. L tiempo que nun agarremos bota-se agora acontra nós i aceinha-mos, diç-nos adius al loinge, cumo un barco que bai pa l mar. Sabemos que bai a partir, çcoincemos se buolbe, i cumo buolbe de ls lhugares que besita. Ye nesse eimaginário que ls dies se gástan. De las gientes que biste, coinciste i nun santiste. De la lunjura, que cubre l siléncio i acelara l coraçon. Çpuis cuorres sien çtino na sprança qu'inda baias a tiempo, i nun sfergante spertas, miras-te al speilho i nun te reconheces, sales por ende a preguntar quien sós tu? Adonde stás?, Dízen-te que perdiste la rezon. Cun la cabeça baixa, buolbes para trás nun lhamento einaudible. Tenes que andar l tou camino, mesmo que esso te sone stranho. Chubirás al pico de l monte, i deili, çfazes todo, znudas-te, aceinhas a naide. An siléncio, oubes ls tous passos nun sonido de l nada, antendes que chegueste al fin, al fin de ua caminada, de ua eitapa. Oubes outras bozes, outros sonidos, i tu nun ls bás a recoinçer. Reampeças todo outra beç. La boç anterior cunsume-te. Subrebiberás, i quando chegares, depuis de tantas horas ousadas, sintes que perdiste l persente reambentando l passado.

Sem comentários: