Ls jobes

*

Retrato de moços na Scuola Secundaira "João de Barros" (Corroios)

An muita cousa nun ye fácele dantendé-los. Mas l mais de las bezes son claricos cumo l’auga subre l que son i quieren. Yá que un bun cacho de la mie bida ye passada an pie deilhes, nun me queda bien, nien quedarie de cuncéncia lhimpa, dezir que ls jobes de hoije solo son stropiadores i joldeiros. Bien alrobés, l mais deilhes nun quédan a deber nada als jobes dantes, se quejirmos fazer la cumparáncia. Son trabalhadores, studiosos, ourdeiros, respeitadores i culas eideias bien ciertas. Sáben que sou pai i mai súdan las stopicas para el tener to ls lhibros an ampeço d’anhos scolares. Sáben que se quieren ser ls melhores nun puoden ser sonsos porque la çputa ye fuorte. Sáben que ls sous mestres (porsores) son sous amigos. I nun son poucos ls que assi pénsan, son la maiorie de la jubentude. Quedar-se un a botar-le nomeada, ye andar nun camino d’arressaios.

Anton adonde stá la defréncia de ls jobes de hoije i de l miu tiempo? Puostas las cousas assi, nun las hai. Que hoije l ansino ten l’ajuda de la ciéncia, que fizo ua trepa lharga ne ls redadeiros cinquenta anhos ye berdade, lhougo eilhes ténen las cousas mais a mano, mais fáceles. Que puodien studar mais porque la quemunidade parende stá birada, i l coincimiento l pide, tamien ye berdade

Mas la sangre que corre an sues benas ferbe-le cumo l miu ferbie, tamien ye berdade. La lhenga lhenga de ser repunsable, botar mais fé antes de salir borrada, tener juízio que yá ye un home, tamien para mi nun me serbie de nada. Porque fazer trabessuras quando se ye nuobo ye muitas de las bezes medrar, fai parte de la scalada de l tiempo.

Agora yá muita beç apuis de chamar a la repunsablidade a qualquiera, me percuro.

Anton yá te squeciste daqueilha beç que a la tardica, a la salida de scuola, tu mais la tue quadrilha, por bias de dar cuonta dun nial dun tordo a lapada, na carapota dun uolmo seco, ancubrírun de xeixos la lhameira de tiu Calros, que la trazie de renda a las Almas, na Carreira? Nesse anho yá nun pudo botar gadanha? Pus fui assi sien tirar nien poner.

Ser nuobo ye ser zanquieto, nun ser capaç de star assossegado, tener bicho de carpinteiro, marcar la defréncia cumo defénsia. You gustei de ser cumo l fui, las ralhatinas, achegas al pelo i túndias (pequeinhas) que lhebei hoije nun me stróban nada.

Moral de la stória: ser job ye la cousa mais guapa de l mundo, l mal stá nun poder sé-lo siempre. A ber se nun me squeço mais.