09/06/07

Cousas que me cégan


Staba calor hoije, a la borda de l mar. Un berdadeiro die de berano. Inda corrie un airico, mas nun faltaba puli giente stiraçada al sol, an riba l’arena ou a meté-se culas óndias. Yá uns tiempos que nun passaba pula Caparica. Hoije bieno mesmo a calhar, apuis dua sardinada. Alhá staba la mesma feira de trapos de ls ciganos, las mesmas barracas anriba l’arena, las mesmas squinas amarielhas de las mejarradas que lhieban hai anhos sien cunta, anfin, l mesmo aire de porbisório que le conheço çque puli bou, haberá uns trinta i tal anhos, pus fui la purmeira praia de mar adonde stube.

Nunca gustei muito de praia, de modo que ye mui ralo ir alhá ou por sítios aparecidos. Uns anhos inda fui, por bias de ls garotos, mas agora nien bé-la. Custa-me star alhi de barriga al parriba ou al para baixo a lhebar cun todas aqueilhas frechas de l sol, que me sfurácan la piel cumo subelas.

Un passeio pula borda de l mar si gusto i faç-me bien. Inda para mais se fur an tiempo de Primabera ou de Outonho, cun menos calor. Mas ber las cousas naquel stado – puorcas i de qualquiera maneira - tira-me la gana ou, melhor, dá-me ganas de star a milhas deilhi. Esta eideia poderie ser de yá ir quedando bielho, mas nó, yá de nuobo era assi. Agora stan a fazer uas barracas "oufeciales", de l porgrama Polis, tamien anriba l’arena. Aqueilhas barracas anriba l’arena, séian "oufeciales" ou nó, cégan-me.

Sem comentários: