01/07/10

Cun reloijos de lhuna


Çque coinci l berdadeiro siléncio,
deixei de temer la muorte.
Que más puode ser la muorte
que un siléncio prelongado...

que un siléncio an que l cuorpo
se queda an argolha colgado?!

Aquel siléncio
an que l solo reloijo solar

l puode marcar,
punteiro a apuntar l cielo, sien tic-tac
para l siléncio nun se acabar.

Çque coinci l berdadeiro siléncio,
deixei de tener miedo de la bida...
Reloijo de arena,
ua a ua
a cuntar ls segundos,

sien bruido de punteiros,
sien cucos a spreitar.

Ye nesse marcar de tiempo
sien tic-taques de solidones
que me nácen ourquestras de silêncios,
de óndias
que me lhieban cumo se fusse pal cielo
ne la redadeira biaije,
cun tiempo cuntado an reloijos de lhuna...

Que más será la muorte
que un siléncio adonde

l cumpasso nun ye de sol,
nien de arena,

mas solo de lhuna,
dadonde miro l mundo cun poesie,
d´adonde cuntinarei a fazé-te poesie,
calma, serena,
la mie,

cun bida...
Poesie que l aire
grabará ne las dunas
deste siléncio...

Sem comentários: