14/06/08

Martinho Augusto Pires




Nambuangongo miu amor

An Nambuangongo tu nun biste nada
nun biste nada nesse die tan lhargo i fondo
la cabeça cortada
I la frol cun bombas arrebantada
nó tu nun biste nada an Nambuangongo

Falabas de Heiroxima tu que nunca biste
an cada home un muorto que nun se muorre.
Si nós sabemos qu’Heiroxima ye triste
mas scuita an Nambuangongo eisiste
an cada home un riu que yá nun cuorre.

An Nambuangongo l tiempo cabe nun minuto
an Nambuangongo todo mundo s’acuorda todo mundo squece
an Nambuangongo mirei la muorte i quedei znudo. Tu
nun sabes mas you digo-te: duol muito.
An Nambuangongo hay giente que s’apodrece.

An Nambuangongo un cisma an nun tornar
cada carta ye un adius an cada carta un se muorre
cada carta ye un silenço i un danhar.
An Lisboua se calha esto ye la bida cuorre.
I an Nambuangongo un cisma an nun tornar.

Ye justeç que me fales an Heiroxima
mas tu nun sabes nada nesse die tan lhargo i fondo
tiempo mesmico anriba
dal nuosso tiempo. Ai tiempo adonde la palabra bida rima
cun la palabra muorte an Nambuangongo.




L’oureginal:

Nambuangongo meu amor

Em Nambuangongo tu não viste nada
não viste nada nesse dia longo longo
a cabeça cortada
e a flor bombardeada
não tu não viste nada em Nambuangongo

Falavas de Hiroxima tu que nunca viste
em cada homem um morto que não morre.
Sim nós sabemos Hiroxima é triste
mas ouve em Nambuangongo existe
em cada homem um rio que não corre.

Em Nambuangongo o tempo cabe num minuto
em Nambuangongo a gente lembra a gente esquece
em Nambuangongo olhei a morte e fiquei nu. Tu
não sabes mas eu digo-te: dói muito.
Em Nambuangongo há gente que apodrece.

Em Nambuangongo a gente pensa que não volta
cada carta é um adeus em cada carta se morre
cada carta é um silêncio e uma revolta.
Em Lisboa na mesma isto é a vida corre.
E em Nambuangongo a gente pensa que não volta.

É justo que me fales de Hiroxima.
Porém tu nada sabes deste tempo longo longo
tempo exactamente em cima
do nosso tempo. Ai tempo onde a palavra vida rima
com a palavra morte em Nambuangongo.

ALEGRE, Manuel - Nambuangongo meu amor – os poemas da guerra, Lisboa, Dom Quixote, 2008


2 comentários:

AF disse...

Buonas nuites,

Esta 1ª houmenaige ben cun ua traduçon de cinco streilhas.
Prabienes i bien haias por mos lhembrares que essa guerra eisistiu i que alhá morrírun pessonas.

Un abraço,
Amadeu

Amadeu disse...

Buonas nuites,

Torno al comentairo, porque passei un cacho de tiempo a mirar pa l retrato que acá poniste, Abelhón. Até l oumentei para ber melhor.
Ls dezires por baixo de l retrato, ne l lhibro de Fernando Farinha - lembra-se-me desse nome - fálan de 'glória'. Mas l que bemos a la dreita i ambaixo son garabanhos feitos por Martinho Augusto Pires. I quedei a matutar.
Salta lhougo a la bista l que parece un manolho, nun solo de trigo, mas talbeç tamien de ls trabalhos, de la dureza de la bida i de la guerra. Nua cunfusion típica de las situaçones sin salida, aqueilhes garabanhos lhémbran ls que tamien nós fazemos muita beç an cumbersas sin rumo, que rabiscamos anquanto oubimos ou anquanto falamos, ls uolhos ambaixo cumo quien nun quier mirar palantre, que la rialidade que stá al alcance nun ye pa l uolhos la béren.
Ressáltan bárias assinaturas, cumpletas ou resumidas, nua letra cuidada i rasgada, guapa. L modo cumo arredonda las letras i las ambuolbe parece que las quier agarrar nun garimo ou porteçon que la bida nun le trai. Apuis, hai númaros, eras, todos de ls anhos cinquenta cumo a dezir que l feturo queda para trás.
Al centro la data de l lhibro, 1961: tenie you 11 anhos, mandórun-me a studar pa l Seminário de Benhais i scolhírun-me pa l coro que, ne l die 1º de Dezembre desse anho, cantou «Angola é nossa...».
Oubrigado Abelhon, que estas mies palabras tontas son sin mais sentido que ls gatafunhos de Martinho; assi i todo, cuido que fázen mais sentido que qualquiera guerra.
Amadeu