22/06/08

Era purberso aquel tiempo


[cuntinaçon]


Ne l Pocinho teniemos que asperar l camboio para Sendin. Staba you i Jesé Franco i tubimos que drumir alhá ua nuite. Dórun-mos un caldo de algriones i a soutordie fumus a pagar i solo ende mos demos de cuonta que nun teniemos denheiro, nin un çton. Até mos sudában las oureilhas cula bergonha... I inda nun habiemos mercado l belhete de l camboio! Alhá mos cumbencimos que teniemos de le screbir a las mulhieres a pedi-le cinquenta milreis ou assi para tornarmos para casa. Yá biste la bergonha de dous homes que tenien ido pa la França a ganhar denheiro i agora tenien que le pedir denheiro a las mulhieres para pagar l camboio? Dius te libre se se soubisse, l falatório que nun iba a ser. Bien buoltas le demos a la cabeça, mas nun habie meia, senó asperarmos alhi mais uns dies. Até que, nun sei cumo fui, meti la mano ne l bolsico de las calças i ampalpei alhá algo que me pareci denheiro: éran binte milreis mui drobadicos i que inda stában alhá de un anho i meio antes an que habie ido pa la França. Nin sei dezir la cousa que fui, achar aqueilhes binte milreis... Mira tu, cun binte milreis sali i cun ls mesmos antrei, sin l saber! Afuora esso, Jesé Franco traie ua bicicleta i you un reloijo de bolso de marca Zenith i un rolo de filo queimado, inda ardido na fábrica ne l tiempo de la guerra, que andubo por casa als cuntapies mais anhos que you sei alhá. Cheguemos a Sendin a meia tarde de l die de San Jesé, 19 de márcio de 1949, un anho i trés meses apuis de habermos salido. Na stacion de l camboio solo nós salimos an Sendin. Ponimos las malas na parte de trás de la bicicleta: you a assegurá-las i Jesé Franco agarrado al guiador. Al modo que abaixábamos la costielha de ls Barriales, batie-mos de trás un aire tan fuorte que até albantaba la giente: era purberso aquel tiempo, por todo l mundo...

[FIN]



You nun antendo nada de cinema, mas este redadeiro parágrafo de la cuonta podie ser ua buona eideia para ampeçar ou, talbeç melhor, para acabar un filme subre la cuonta deste eimigrande, miu pai, hoije a fazer quaije uitenta i siete anhos, Abílio do Nascimento Ferreira. Tornou inda ua segunda beç, i eiqui queda yá pormetida la cuonta dessa segunda beç, yá ne ls anhos sessenta de l seclo binte. Sei que la cuonta del, mais cousa, menos cousa, será aparecida a la de miles de pessonas que salírun de Pertual a ganhar la bida. Cuntei-la na purmeira pessona pus respeitei todo l que el mesmo me cuntou. You solo ourdenei las falas i scolhi l material que me fui cuntado, muita beç, mas subretodo na nuite de 26 de abril de 2008.

Hoije ándan a çcutir na Ouropa an mandar ambora ls eimigrantes sin papeles, cumo miu pai l fui de dues bezes. La bergonha que sinto dessa giente ye tanta que nin dá para dezir mais nada. Ouxalá ls ouropeus nun percísen mais de eimigrar, cumo siempre percisórun al lhargo de la sue stória. L mundo ye de todo mundo i naide ten l dreito de poner barreiras a quien ande pul mundo, subretodo a ganhar la bida.


Amadeu Ferreira

(maio-júnio de 2008)




Sem comentários: