08/05/11

La lhuita




Quaije puodie, sien selombras de dúbedas dezir, afirmar, que l que esta tie i este tiu de l retrato stában a fazer era por pan.

Se nun era, las possiblidades de m’anganhar son poucas.

Nun ye por que you seia un adbino, nien aspirante a tal, nien porque l tenga bisto muitas bezes assientado nas cadeiras de qualquiera cinema de la capital, mas porque este filme me ye mui conhecido, mas porque conheço ls atores i ls figurantes, porque conheço ls senarios, porque fiç parte dessa mesma rodaige.

L sítio adonde fui sacado este retrato, pul retratista ou cineasta, tubo tanto termo por adonde scolher que nun le fui fácele, fusse ne l de Prado Gaton, Quinta de Cordeiro, Anfainç, Malhadas, Pruoba ou Naso, Zenízio ou Lhagona Grande, Réfega ou Bila Chana, Bal de Mira ou Senhora de l Monte, i tantos outros que eiqui quédan por alhembrar, mas todos eilhes fazendo parte de un só termo, l praino Mirandés.

Dues juntas a lhabrar tocadas pula guilhada i pula fé, seia a relbar, bimar ou na sementeira, era pula cierta para pan, esse debino que custaba tanto a fabricar, que mos daba tanta cunsumiçon, mas que pagaba tan bien, dando-mos tanta alegrie tener-lo na mesa i na cerrona, que mos sabie tan bien untado cun chicha ou seco cun cebolha, assi arreciu la fame tantas bezes i a tanta giente.

Homes i mulhieres agarradas a ua rabiça, fazírun i ganhórun la lhuita de ls anhos cinquenta i sessenta de l seclo datrás, acuontra un tiempo madraço, salido de las guerras que bien a pie de nós se trabórun i inda se sentie l oulor i la pouca certeza de habéren ancerrado para siempre.

Sem comentários: