03/05/11

L deseado d'Ana Rosica




Aquel filho tan querido i tan deseado, habie benido a este mundo cumo ua bençon.

Ana Rosica era salida dua catrefa d’armanos i armanas, mas agora pul lhado deilha até peçque era machorra, degradada de la mai, por bien bezes que scarranchasse las piernas pa l tiu (l único derriço que tubo na bida) dende nun benie barriga grande.
Nas horas de maior solidon bien sfregaba por riba de las partes, mas s’algua cousa ancuntraba era l’anchaço de pan seco ansopado de las gorjadas d’auga que íba buendo nas fuontes de l termo.
Pastora de porfisson i acupaçon nun le restában muitas ganas de tocar la bida palantre a botar feturaçon pa ls decendientes, mas habie ua cousa queilha nunca le faltou fui la buntade i la spráncia, agarraba-se a eilha i l serbício dun modo nunca bisto, mais que las beatas a San Gonçalo. Arrapazada cumo siempre fui nun éran las pormessas nien las deboçones que le roubában tiempo, acreditaba ne l natural, i nas calenturas que tenie. De l sou home (asparcido a un cartaginés) nunca tubo queixas, siempre pronto i sien dar parte fraca, duro i arrojado, poucos éran ls abrigadeiros, touçones i scundideiros que nun fússen duonhos de segredos i teçtemunhos dun haber nacido pa l outro i se nun quedaba preinha la culpa nun era deilhes.
Moçatona, nunca caíu ne l zanimo i siempre que lhimpaba ls beiços apuis duas gorjadas ne l púcaro, colgado de las angrideiras ne l poço de la Senhora de l Picon, alhá pa ls Chanos, salie ua risica malandra daqueilha cara trigeira, como se antre eilha i Nuossa Senhora habisse algun trato.
I cumo quien nun quier la cousa percurou-le semba de bezes:
-Ah Nuossa Senhora, siempre ye berdade de que quien nun buber auga de l buosso poço, nun ten ninos? (las falas eiqui tenien que ser de mansico, i d’eiducaçon, puis claro antre ties nun se speraba outra cousa)
I nesta troca de pensamientos, quaije siempre benie ua respuosta mais prática:
-"Nun te metas tu ambaixo de l tou tiu i puodes asperar assientada la bida toda para que la barriga te medra".
Mas si medrou, i Ana Rosica fui mai, nun sabie adonde l habie feito, las camas éran tantas, ou bós cuidais que ua pastora se puode al luxo de para fazer un filho ten que ser an cama amanhada de lhénçoles de lhino cun trabesseiro i todo, nada desso, ten que l fazer adonde le dir la gana. Mais, i será feito cul mesmo amor, será tan deseado i querido cumo ls demais.
L querer a un crio, cumo Ana Rosica querie l sou nun stá cumo i adonde fui feito, stá cumo i l que se quier para el apuis de benir a este mundo, stá ne l modo cumo se purpara l sou feturo, cumo se lhimpa l mundo adonde el ten de bibir. Stá ne l respeito que se ten puls dreitos de l nino, ne l berço, na scuola, n’anfáncia, na sue formaçon i eiducaçon, stá nas garanties i aliçarçes que ls crecidos son capazes de fazer para quel lhougo a la nacença nun seia melado (marcado).
Guapo, traie uas greinhas pequerricas i ondiadas mas era pul narizico que nun deixaba dúbedas a naide que era un cartago (nomeada de la família), habie de se criar, puis nun era tan deseado i agora l mais querido?
Mas tamien nun habie muitas dúbedas que habie de medrar atrás de las canhonas de sue mai i pai, nun tenie assegurado l dreito de suonhar cun mundo melhor.

Al robés na bida de Ana Rosica agora yá habie un certeza, yá habie dous machos.

3 comentários:

leonardo antao disse...

Antonho Carrasqueiras,

Guapo. Puode-se resumir nestas palabricas "l'eissencial de la bida ye amar i bibir l'amor".

Un abraço,
Leonardo

ACangueiro disse...

l sobe i dece de la angrideira deu nesso...guapo...i cumo ye macho podemos chamar-le Roso Cartago.

abraço,

acangueiro

Antonho Carrasqueiras disse...

Puis ACangueiro se fusse puls lhados de Malhadas ou de la Pruoba yá quedada "Roso Cartago", nunca mais se lhibraba que esses si éran buonos pa las nomeadas.

Un abraço, tamien par Leonardo.