18/03/10

Brámans de la Índia i pastores de San Pedro


Naide sabe muito bien donde bieno l xadreç, i quando assi ye yá se sabe que cad’un la cunta a la sue maneira, you tamien bos la bendo a la mie.
Diç que era ua beç, alhá pa las Índias, un Rajá – assi a modos d’un rei - que era malo cumo la sárnia i que solo se le daba andar an guerras cun ls pobos bezinos.
Quando se le acabou que guerrear, cunsemido por nun tener que fazer, proclamou un édito – assi a modos d’ua postura daqueillas de la Cámara que l persidente de la Junta lei apuis de missa – adonde dezie que l rajá habie de cumbidar bien quien fura capaç de ambantar algo que l çtraíra, que le fazira passar aquel anrezinado.
Pus claro que aparecírun buntones de giente, todas purparadas para animar l Rajá. El éran cuontas, el éran cantigas, bailes, truques de magie, sterlóquios, you sei alhá, un çfilar de triteiradas capaç de poner de pies un semitério de muortos…mas l home, nada, se amurrenhado staba, amurrenhado quedaba, cada beç más triste que anté un se le gilaba l’alma solo de mirar par’el.
Anté qu’un die apareciu a la puorta de l palácio un homezico, belhico i mal ampelajado, que diç que era un bráman – assi a modos d’ua mistura de bruxo i de cura de la religion que eilhes alhá ténen – i que diç que tenie ua ousa que si habie de deixar l Rajá cuntento.
Habie, anton, ambantado un jogo, assi a modos de las guerras que al Rajá tanto le gustában. Jugaba-se nun tabuleiro als castros – l campo de la batalha - cun dous eizércitos, un de cada lhado.
Cada eizército tenie eilefantes (las torres de agora), cabalhos que podien saltar poriba de las outras pieças, Bizires (ls bispos), assi a modos de cunselheiros de l Rajá, i ua Dama (la Rainha) que era la más baliente i la que tenie más poderes de todos. Tamien inda habie l Rajá (l Rei) – ua peça que sola pouco podie, mas que era la más amportante porque staba amparada pulas outras todas, i Peones, que, tal cumo nas guerras berdadeiras, pouco bálen i son ls purmeiros a ser sacreficados, mas que ténen l suonho de qualquiera peon de l mundo, chegar a la uitaba casa e straformá-se nun princepe, salbar l sou rei i l sou eizército. L jogo acababa, quando un de ls eizércitos fusse capaç de acaçar l Rajá einemigo.
Cumo cad’un solo podie jogar apuis de de la jogada de l outro, l bráman quijo-le ansinar al Rajá l’arte de la pacéncia; cumo tamien ye ua guerra de eideias, quijo-le ansinar l respeito pulas eideias de ls outros.
- Bó, i anton la Rainha puode más i mexe-se más que l Rajá, dixo-le mei çcunfiado al bráman.
- Si, porque ye eilha que ancarna la fuorça de l pobo, la fuorça más grande i la que más puode çfender l Rajá, splicou-le l Bráman pa le dar más un ansinamiento.
Resta que l Rajá quedou tan cuntento i tan animado cun l jogo nuobo, tirou-se-le l fastiu de tal maneira que le dixo al Bramán para pedir l que el quejira cumo paga.
Que nun querie nada, que la sue paga era ber l sou Rajá cuntento, mas cumo l Soberano nun se calhaba que tenie que ser, alhá le dixo que cumo paga solo querie un grano de pan na purmeira casa de l tabuleiro, i apuis dous na segunda, quatro na terceira, uito na quarta i assi siempre a drobar até ancher las casas todas.
- Oh home, anton you digo-te que te quiero cumbidar bien por esta ambençon tan formidable i tu solo me pides ua manadica de grano, dixo-le l Rajá cun ua risica de caçoada. Pide-me ouro ó jóias ó un cacho buono de tierra, l senhoriu de ua cidade, algua cousa que se beia.
- Nun senhor, solo quiero ls granos de pan tal cumo bos los pedi.
- Buono, amaluqueste, apuis nun te queixes, dai-le alhá l saquito de pan al home, mas que nun baia pori a dezir que you nun le quije pagar.
I l rajá recebiu la última liçon de l bráman: ye que ls granos de pan nas casas de l tabuleiro de l xadreç – que son 64 – ampeçando cun un na purmeira casa i ponendo-los siempre a drobar nas casas a seguir dan ua cuonta de, a ber se nun me anganho ne l númaro, 18.446.744.073.709.551.615.
Quier dezir: l pan para ancher l tabuleiro formaba ua muntanha que acupaba to la cidade de l Rajá i era cien bezes más alta que ls Heimalaias. La Índia anteira sembrada de pan durante dous seclos nun chegaba para pagar l pormetido.
Era bien fino l bráman, or’era!
Mas tanto cumo el sabie tiu Bastor, pastor to la bida an San Pedro, que - mei de caçoada que yá sabien la repuosta - quando le procurában se querie bender l ganado i quanto querie por el, respundie siempre a rir-se:
- La purmeira a çton i las outras apuis siempre a drobar!

3 comentários:

ACangueiro disse...

Guapa la cuonta, cumo todas las cuontas que traeis.

Nun sei se l tiu Bastor ainda ye bibo mas un pastor assi merece admiraçon.

un abraço,

acangueiro

faustino.antao disse...

-Buona la cuonta si senhor

I cundada deste jeito até peçque stamos ne l serano

Un abraço
Faustino

Félç disse...

Parabienes Alfredo, yá conhecie un cachico dessa cuonta, mas assi cu´las buoltas que tu l dás!... baia que ben las andonas!

Abraço,
espero-te no REZOSA
Félç