10/05/09

Dies acabrunhados






L die d’hoije bieno un cacho acabrunhado, serie assi que mui pai lo apelidarie se fusse bibo.
Nun era un home de botar muitas carbalhadas, mas de beç anquando alhá salie ua daqueilhas que nanhun garoto debie oubir ou atrebir-se a dezir, mas tamien qual ye l mirandés de raça, que nun las sembra quando las cousas zírran pa l tuorto, mesmo que pida çculpa a la Birge Marie ó seia die Santo.
Tiempo nubrado, augaceiros tocados pula bentaneira que ben de las Fernandinas, ye un daqueilhes dies que lhembrarie al pastor nun se squecer de lhebar la capa, nun baia l diabro amostrar las carrancas quando stubir alhá pa la Moura adonde nun hai abrigadas para naide i al buieiro que lhebasse l sacho, l tiempo de guiar las augueiras yá alhá bai, mas buieiro sien sacho i pastor sien caiata ye cumo cura sien batina.
Bestirie la camisa demingueira que mi mai le darie, pula cierta antes de s’ír a tiu Pelhegas (barbeiro de la Pruoba) çfazer la barba pula manhana i ende culs parientes, bezinos i amigos botar uas lérias, poner la cumbersa an die. Nun faltarien yá neste tiempo alguas certezas de cumo iba a ser l anho de pan i de feno, cumo stában las cepas i ls rogos a Santa Bárbela que mos lhibre de las truniadas deiqui palantre. Puis todos eilhes tenien l sentido ne l die de manhana, sou feturo i de ls sous, la certeza que todo staba na mano deilhes i de la natureza, se pedien la ajuda de Dius era porque éran homes de fé i tenien tino.
Neste tiempo l termo yá daba ua buona amuostra cumo iba a ser l anho de fartura, nun éran adebinos, mas ancuntrában nas spriéncias de la bida seinhas bastantes para nun s’anganhar s’anchírien la tulha, l triato de bóbedas, melancies i melones, se serie anho de garbanços i seco pa ls poços de las huortas.
I a la tarde cumequiera inda s’arranjaba un cibico para s’ajuntar culs parientes i buer ua pinga nua de las degas, porque mesmo cada un tenendo que botar la sue bida palantre, éran pessonas i esso querie dezir que tenie que bibir nua quemunidade mesmo que ls dies fússen acabrunhados.
Hai lhaços i questumes que cul tiempo puoden ser demudados por bárias rezones, mas na mie mimória ye todo un registro, cumo se fusse ua fita (filme), a negro i branco, que nun quiero squecer i l coletibo tamien nó.
Esta manhana purmaberil, cinzenta i húmada, cul aire a bater-me nas fuças, nun pude deixar de l’armanar a las de hai quarenta anhos datrás.
Bun deimingo para todos.


3 comentários:

ACangueiro disse...

Bentanias i nubradas, registros de nós, marca de l tiempo que nos fizo i cada beç mais sale de l caixon aonde stá guardado.

Un abraço,

António Cangueiro

Isilda Nascimento disse...

Oula amigo Faustino!
Dízen ls nuossos, alhá nas nuossas aldés, que estes dies acabrunhados stában a fazer muita falta.Ten chobido pouco, la bena nun se ciega i feno sin chuba nin bé-lo. I depuis ye tiempo de ampeçar a plantar las hortas...
Saudaçones amigo

Adelaide Monteiro disse...

Faustino,
Eiqui hoije stubo mui acabrunhado i nun chubiu nada. Diç que estes dies són buonos para l mildio i ouídio. Se quieres que te diga stá ua nuite frie inqui no nuosso rinconico!!
Beisicos
Adelaide