17/05/09

Acraditar




Nesta temporada, quien dir ua buolta pul termo, debrebe se dá cuonta de todo l florecer de las yerbeiras que cumpónen ls cerrados, adiles i scadales. Todo s’asparece a ua manta de panhos, de las mais bariadas quelores, alguas deilhas tan ralas que you m’atribo a dezir que ye milagro de la natureza, nun hai mano houmana que le bote tamanha guapeç i purfeiçon. Ye todo un quelorido feito pulas mais bariadas froles que mos deixa ambaçbacados que se tubíramos de eilejir algua cumo mais guapa nun éramos capazes. Fazer un ramico talbeç, mas siempre a miedo i dun modo tolhido para nun çfazer nien oufender la bundade de quien puso a la bista de ls nuossos uolhos este tesouro.
I fui nun destes dies quando daba ua buolta, que ne l meio deste splendor dei cumigo a mirar pa la antremoceira. La yerbeira tenie na crona alguas pítulas amarielhas zbotadas i an baixo alguas bainas preinhas, que me bieno a la mimória la cuonta que oubie an garoto.
Cuntában-me que la antremoceira habie sido amaldiçonada por nuossa Senhora mai de Jesus, quando fugie dun rei malo que querie matar l sou nino anriba dun burrico passando por un campo de antremoceiras. L bruído fui tanto que cun miedo de ser çcubierta, le botou la maldiçon de ls antremoços nunca ser quemido de fartura.
Ua mai de todo ye capaç para salbar un filho, desso nun me quédan dúbedas, las mies dúbedas bénen-me de las cuontas.
Será que l guapo sconde tamanha maldiçon?
Als poucos biro ancrédelo, sien l querer.

1 comentário:

leonardo antao disse...

Amigo Faustino:
Oubi barias beçes cuntar esta guapa stória de la antremoceira.
L guapo yé lhebares l leitor deste testo, cumo you, para ua imaginaçon de las guapas i eiducatibas stórias que oubimos na nuossa mocidade, que quedan siempre, i para toda la bida, a desamperrunharmos.
Un arrochado abraço,
Leonardo