19/02/08

... un bai-se ancarrapitando puls anhos...


Crónica publicada ne l jornal Público, l die 17 de febreiro atrasado.



Sabes, yá lhiebo anriba arrimado a uns binte anhos a mais do que miu pai, quando se morriu. Se l eimbierno ben algo mais molhieço si me duolen las juntas todas i nun sou capaç d’acunhar uolho. Assi i todo, dá-se-me andar porqui anquanto me podir achegar a la brigada, i ls uolhos nun s’anubrináren para ber crecer la huorta. Cumo tal, pongo un pataconico de frajones i, mal apenas nácen, ancosto-le ua rodriga que seia bastante pa que l frajoneiro baia angarrando até adonde podir. A las bezes l frajoneiro chega a un cierto punto i deixa-se debelgar, yá sien fuorça i meio ouxado, anque inda houbira mais rodriga para chubir. Antoce, un bai-se ancarrapitando puls anhos cumo nua rodriga: hai siempre mais anhos para un s’ancarrapitar, assi nun le fálten las fuorças. A las bezes chego quaije a perder la gana, pus al modo que l tiempo passa un bai quedando mais solico: eiqui na rue yá nun sei bei un germo i datrás era un formigueiro que nun se cabie, ls de l miu tiempo yá se morrírun todos, i porqui bamos andando spetados nun caiato i colgados de la reforma na fin de l més. You inda nun sou de ls que me quedo, pus nun me falta que fazer, mas que balor le dan al que un bielho faç? Morremos-mos, mesmo, mesmo, quando yá naide mira para nós. Se cuntinamos a andar porqui ye porque l semitério inda nun mos quier. A fuorça de l mundo nun la querer, la belheç bai-se tornando a modo traspariente i dá muito jeito que nun se beia.

Ben acá que te quiero amostrar ua cousa. I lhieba-me para ua casica chena de todo, de nadas. I para que quier l persunto, pregunto-le, se yá nun l puode comer? Á, responde-me, siempre puode aparecer un amigo, alguien, por eisemplo tu, i se nun aparecir naide nun faltará quien l querga. Ne l miu modo de ber, ua pessona ten que s’agarrar a algo, i cada un ye que ten de çcubrir al que se ha de agarrar. Todo esso que eiqui bés - yerba cidreira, lureiro, maçanielha, bóbedas, bardeiros, sachos, jornales bielhos para acender l lhume, meia dúzia de pacotes de leite meio gordo, i mais cousas que nien caberien nesta crónica -, bien falta mos faç a las bezes, i nun stroba a naide. Mas nun te rias que you bien sei que nun ten outro balor a nun ser l que you le dou, mas por ende me cuorre la bida.

Puso l gorro ansebado i saliu acontra l Sagrado, que querie ir al banco antes de cerrar. Habie ajuntado mais uns ouricos pa le dar als filhos. You bien sei que ye pouquito, mas a mi inda me dórun menos, acrecentaba siempre. I sentaba-se ne l scanho a ber l rachon a arder ou a spechucá-lo culas tanazes. Géstios repetidos a cada die, sien ua filosofie que ls justefique, mas que acában por amanolhar ua cultura de rejistença dua dureç calhada. Esses géstios repíten-se por miles i miles d’aldés adonde la belheç se le agarrou cumo l musgo a las peinhas, i l silenço cuntina a dar bózios que yá mos squecimos de oubir. Perguntamos-mos, mas nun sabemos cumo mos deixemos chegar eiqui. Assi, scusamos de quedar burmeilhos de rábia ou de bergonha. Un açago, que, quando alhá chegarmos, teneremos que daprender a la nuossa custa la nobre arte d’ancarrapitar pula rodriga de ls anhos.

Amadeu Ferreira



2 comentários:

Unknown disse...

A mi gústa-me todo l que ye lindo i ye por esso que tiro retratos para me lhembrar de ls sfergantes que passei.
Passei un, cun tiu Abílio Bandarra, un home que you siempre respeitei, i al ler esto, parcie l sfregante que passei a falar cul.
Nesse die nun tirei retrato, mas que retrato haberie melhor que l que tu screbiste?
Yá tengo un retrato para guardar.
Zé Chico

AF disse...

Buonas nuites Zé Chico, i bien benido por estas paraiges.
Oubrigado pulas tues palabras, que las palabras de ánimo siempre aníman.
Nun sabie que habies stado cun miu pai. Que pena de nun poder star mais por ende, a guardar tantos sfergantes que solo poderien ser aternos.
Amadeu