23/02/10

Medra-me la ánsia de tener camino




Passeio-me por Primaberas
adonde bi las árboles a berdegar,
adonde las mies cantigas retumbában.
Apuis,
la cabeleira relhamposa cheirou a madressilba
i yerba berde ne l corte de gadanhas,
florírun-me las Primaberas,
frutos medrórun na bida
que anteimaba an ser beloç.
Trabei un pouco para mirar,
para cheirar ls oulores de l mundo
que se me scapaba.
Agora miro ls Outonhos calmos
cun sou cair de fuolhas singelo,
ls sous mofos rúcios de carbalhos
ambelhecidos pul tiempo,
para que nada me quede por buer
desse café cun bolho serbido
cumo nun almuorço cun amigos,
saboriando cada forfalha,
cada gota, cada risada.
Bebo cada flor a abrir,
cada fuolha a abanar,
cada bacalhoura a meneá-se
nua tarde caliente de segada.
Eilhi quedo para todo ber medrar
nun tiempo an que me médran ls siléncios,
l camino andado,
la ánsia de tener camino...




9 comentários:

Isilda disse...

Buonas tardes Delaide,

De ls tous poemas, ya nada tengo a acreçcentar, son siempre tan guapos!
Agora essa tue nuoba faceta d'alpenista, nun la conhecie. Que peinhas andeste tu a scalar? i que bien que stás nesse retrato.

Beisos,

Eisilda

ACangueiro disse...

Outonhos rúcios de carbalhos! La Primabera ende stá! Yá la ribeira serena atama las delores de sue prenheç.

Beisos,

antonho

Adelaide Monteiro disse...

Ei ninos:
La prenheç de la Primabera bén apuis que la chúbia atame esta raiba, Antonho.
Eisilda,

Las facetas que bás coincendo!...
Nó Eisilda, yá me ban pesando ls carcanhales. Fui ua brincadeira de ua prima mie que fizo la muntaige i nun sei onde fui arranjar ls penedos esses. L retrato ten un anho e fui tirado ne l Molino de Beigas an Angueira.
Hai que cuntinar sonhando cumo se alpinista fusse...
Beisicos a dambos a dous.

Delaide

franciscobelharino disse...

Buonas tardes Delaide,

Guapos bersos i guapo retrato, mas decierto que esses carcanhales inda stan an cundiçones de galgar essas guapas peinhas d' Angueira.
Un abraço,
Francisco

Adelaide Monteiro disse...

Ls carcanhales nun ajudan muito, ye mais la fé! Mas cumo se diç, la fé ye que salba, anton bou scalando.
Beisicos

Delaide

Amadeu disse...

... nun tiempo an que me médran ls siléncios... i estes silenços tamien puoden ser caminos.

bs.
A.

Adelaide Monteiro disse...

Muita beç, Amadeu.

Bs

Delaide

leonardo antao disse...

Buonas nuites Adelaide,

Stás guapa, nessas guapas fragas, "adonde las tues cantigas retumbában".

Tamien you stou nun tiempo an que cada beç mais me medran ls siléncios, mas sinto, cumo bantaige, que me medra tamien l'eiquilíbrio, la serenidade i l domínio de mi própio, an special ne ls momientos mais dolorosos de la bida.

Admiro l tou guapo retrato, que me faç relembrar siléncios steriores, nas fragas de l lhameiro de l Barrocal, que me cunduzen para siléncios anteriores, de paç i de felicidade.

Aceita l miu agradecimiento pul tou guapo retrato i pul tou guapo poema,
Leonardo

Adelaide Monteiro disse...

Leonardo,
ye natural que nesta eidade te sintas cun eiquelíbrio maior. Tamien nien todo há-de ser malo quando l rúcio pélo chega!
Ye ne l siléncio cun nós própios que se chega a essa paç andrento. Ye por isso que gusto tanto de mirar l mar you solica, sien tiempo marcado a mirar l einfenito.

Beisicos i oubrigada por todo l que dizes.

Adelaide