24/02/10

De pequeinhos biramos bien grandes





Quando la rebuolta spuma que nien fiera danhada, i nun sfregante todo queda birado alrobés i patas al aire, nua zorde anfernal, nun scolhe camino, ampurra todo al que stá delantre, semeia l zanimo i lhieba giente ye que mos damos cuonta de que somos bien pequeinhos.

Seia ne l nuosso lugar ou noutro, la purmeira cousas que mos ben a la cabeça ye que somos amputentes delantre de la natureza que fai l que quier, dita las leis. Que nós solo tenemos que acunhar, fazer la cuntaige de las zgrácias i anfurtúnios, remuniar las eiluzones i zanfetar las scornadas, que hai cousas que nun antendemos i nun queda réstia de spráncia algun die antender.

I nun tarda, mesmo ancrédulos arrebanhamos fuorças bien alhá de l fundo i botamos manos de l que mos quedou i biramos grandes na ajuda i solidaridade.

Somos pequerricos delantre de tamanhos dilúbios, stranhos terramotos, guerras sien splicaçon, mas grandes quando l ser houmano quéda bítima, quando queda sien nada, quando mais percisa.

Nun quedamos andefrentes mesmo que l cielo zabe anriba, nien de braços caídos, quando hai zgráciados zamparados que percísan de ajuda

L abandono debe ser la cundiçon pior que se puode spurmentar, i nun son poucas las bezes que sien abiso nien cuntemplaçon a tantos chega, ye la solidariedade houmana que fai la çfrença antre ua cousa i la outra.

Ye tan buono saber que de pequeinhos podems birar grandes, i nua óndia de solidaridade trasmitir spráncia que todo puode ampeçar de nuobo i melhores dies stan para benir.




Sem comentários: